woensdag 1 april 2015

Pijnbeleving tijdens een bevalling

Als er één onderwerp is dat mij mateloos interesseert dan is het bevallen. En het meest interessante (sorry!) vind ik de pijnbeleving tijdens een bevalling. Waarom heeft de ene vrouw een afschuwelijke bevalling terwijl de andere één keer niest en het kindje eruit plopt? (Bij wijze van spreken, uiteraard! ;) ) Helaas lees je op internet vooral de horrorverhalen over ellelange bevallingen en bevallingen die eindigden met een ruggeprik. (De laatste dagen kom ik ze regelmatig tegen, in elk geval!) Dus ik wilde even een ander geluid laten horen :)

Waar mijn fascinatie vandaan komt weet ik niet precies, maar ik weet wel dat ik al voordat ik überhaupt zwanger was echt héél graag een keer wilde bevallen. Die oerkracht meemaken. Het leek me zo ontzettend mooi en puur en rauw. En dat was het ook, uiteindelijk.

Tijdens de zwangerschap probeerden veel mensen mij angst aan te praten voor de bevalling. Ik werd uitgelachen door een tante toen ik vertelde dat Sander en ik het grootste gedeelte van de bevalling in ons eentje zouden doen en alleen een verloskundige bij de persfase wilden. Er werd vanuit meerdere hoeken tegen mij gepreekt dat ik ons kindje in gevaar zou brengen door thuis te bevallen. Toch bleef ik al die tijd vertrouwen in mijn lichaam en mijn gevoel: dit komt goed. Ik ben hiervoor gemaakt!! Om de een of andere reden heb ik daar nooit een moment aan getwijfeld.

Daarnaast heb ik tijdens de zwangerschap ook een cursus zwangerschapsyoga gevolgd én hebben Sander en ik samen de cursus Samen Bevallen gedaan. Vooral die laatste cursus vind ik een échte aanrader, want ten eerste krijg je heel veel informatie over bevallen en ten tweede weet je ook zeker dat je er samen op voorbereid bent. Ook leerde ik hier het belang van ontspannen; als je voldoende weet te ontspannen tijdens de ontsluitingsweeËn dan kan je lichaam zelf pijnstillende endorfines aanmaken tijdens de bevalling; het is zó bijzonder geregeld door je lichaam eigenlijk!!

De voorbereiding heeft er denk ik zeker aan bijgedragen dat ik een fijne bevalling heb gehad, samen met een flinke portie geluk dat de baby niet in stuit lag, geen sterrenkijker was en niet in het vruchtwater had gepoept.

Ik ben dus absoluut niet tegen pijnbestrijding tijdens een bevalling, maar ik denk dat er ook wat meer kennis mag worden overgedragen over manieren om een bevalling door te komen op een dragelijk pijn-niveau zonder pijnbestrijding. Want ja.... Wat is nou fijner: een paracetamol kunnen nemen als je hoofdpijn hebt, of gewoon géén hoofdpijn hebben?! Zo zie ik dat ook bij een bevalling: fijn dat er pijnbestrijding is als het nodig is, maar als je een bevalling kunt hebben zonder extreme pijn, dan zou dat voor mij toch de voorkeur hebben.






15 opmerkingen:

  1. Bij nr 1 ingeleid in verband met nierklachten.
    Ze drukte mijn nier dicht waardoor ik dus nierstuwingen kreeg.
    Kwestie van bevallen zei mijn gynaecoloog.
    Om 7:00 3cm om 13:00 4cm en om 17:00 nog steeds maar 4.
    De weeën in combinatie met de nierstuwing werd echt ondraaglijk.
    My god wat was ik blij met die ruggenprik. ;-)
    Om 21:21 werd ze dan eindelijk geboren.

    Bij nr 2 zat ik op de bank met plots hele heftige weeën om 18:00
    18:20 vk gebeld.die om 18:40 arriveerde.
    En om 19:13 werd onze zoon geboren
    Nog geen uur en een kwartier later ;-)
    Dat was dus een turbo bevalling waar niet eens de tijd had om na te denken over pijnbestrijding.
    Ik was al bevallen voordat ik zelf kon beseffen dat ik begonnen was.

    Dus wat pijnbestrijding betreft: bij de ene een geschenk uit de hemel en bij de andere niet in mijn hoofd opgekomen.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. hiep hiep hoera voor mijn ruggeprik, morfinepomp en morfinepomp bevallingen! ieder zo z'n smaak :D

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik heb er inmiddels twee zonder pijnbestrijding op de wereld gezet en ik zou het zo weer doen. Blijkbaar heb ik ook een hoge pijngrens en ik kreeg van alle hulpverleners complimenten over hoe ik alles weg heb gepuft. Gewoon lekker in mijn eigen ei gaan zitten. Ik vond het ook geen "pijn" doen...meer een oerkracht die je op moet vangen ofzo.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. ik heb de luxe om beide ervaren te hebben.. de eerste wsa enorm zwaar.. ze zat tijdens mn zwangerschap al klem tussen bekken ribben.. :( vliezen braken bij 37+ 6 maar geen ween (kwam dus enkel door ruimte gebrek oid) 2 dagen erna ingeleid, enorme weeen, 3 achter elkaar, dan 30 sec en weer 3.. was gewoon niet op te vangen.. zat nog maar op 5 cm dus dat ging ik niet vol houden.. schreeuwde t halve zh bij elkaar ondertussen omdat wegpuffen niet meer lukte.. dus een ruggenprik. nog eens 6u later werd ze pas geboren, dmv een vacuumpomp, anders was t een spoed ks geworden.. zij moest ruim een week bij komen en ik heb ook een lang herstel gehad.. kon toen de kraamhulp wegging niet meer zelf lopen van de pijn in mn bekken.. maar dat ging gelukkig over, en ook t gevoel van we hebben t overleefd ging over gelukkig.

    de 2e zwangerschap was ik nog meer moe door een pittige peuter die precies toen stopte met middagslaapjes maar verder een even makkelijke zwangerschap. hij zat niet klem.. yes.. veel gepraat met de gyneacoloog. uit voorzorg medisch bevallen, wou ik zelf ook graag. vertrouwde het niet na de vorige bevalling, en toch zei mn gevoel dat deze anders zou worden. met 40+4 ingeleid, omdat de gyn me niet te lang door wou laten lopen omdat de vorige zo enorm klem zat. eerst gestript met 39 weken, maar heirdoor alleen maar 4 cm, verder niets... dus mn vliezen werden gebroken om 8.15/8.30. 1 klein krampje.. leek niets te doen.. dsu weeenopwekkers aan, maar die konden weer uit. het kwam snel op gang. en gelijk ook goed..! weeen om de 30 seconden, erg actieve weeen! was bang voor dezelfde pijn als bij de 1e, t niet aan kunnen, dus petidine gehad voor de pieken. dat hielp gelukkig ietsje om t gevoel te krijgen dat ik het zou kunnen! dat oergevoel idd! alles ging in mijn ritme.. toucheren, precies tussen een wee, dus als ik m voelde wegglijden, snel op mn rug draaien (moest weeen op mn zij opvangen), toucheren, oh toch niet, toch een wee.. ja nog een poging, gelukt, weer een wee.. tussen de weeen slokjes water van de coassistent :p (een man :p) man masseerde mn rug (of niet :p op mijn commando :p) heel bijzonder.. wat een lichaam dan presteerd! 2,5 u later was t prachtige mannetje er al!!! wat een wereld van verschil!! en wat bijzonder om beide mee te mogen maken.. om ook te mogen ervaren hoe mooi en prachtig en idd krachtig een bevalling kan zijn!! de 1e liet ik over me heen komen.. paste bij mn beeld van een bevalling.. t voordeel dat t dus niet erger was dan gedacht... :p en dus niet "tegenviel" :p maar oh wat fijn die 2e bevalling.. wauw! en ja t deed megazeer.. maar toen pas snapte ik de uitspraken dat je dat vergeet zodra je je klein ein handen hebt;) dat had ik bij de 1e totaal niet :p

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Deze reactie is verwijderd door de auteur.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. De eerste was een eitje. Het duurde van de eerste wee totdat hij er was gewoon wel 32 uur, maar heel erg pijn heb ik nooit gehad. Het vruchtwater is pas gebroken, een half uur voor hij er was. Toen kwam de pijn pas op, maar dat was zo snel voorbij.
    Bij dochter waren ze wat sneller met vruchtwater prikken. Toen kreeg ik een weeenstorm van 20min. Dat was echt niet tof, maar dankzij eeb superkraamverzorgster dragelijk. En net toen ik er echt klaar mee was, besloot dochter te komen.
    Ik heb nooit hele bange gevoelens gehad bij het zwanger zijn of bevallen. Idd je lijf is er voor gemaakt, vertrouwen of je moedergevoel en lijf, dan kom he een eind.
    Als het nodig is, is pijnstilling echt goed natuurlijk. Maar niet zoals in Amerika, dat ze je belachelijk vinden als je geen ruggeprik wil...

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ik heb een hele fijne bevalling gehad tot aan de persweeën. Bij de ontsluitingsweeen wad ik zo in mij eigen wereldje dat ik vrij makkelijk de pijn op kon vangen. Zoals je schrijft, je lijf maakt zijn eigen pijnstillers aan. Ik vond alleen persen een ramp. Ik voelde amper de wee opkomen en moest het can de monitor hebben om op het goede moment re persen
    Na een uur was mijn dochter er nog niet. Er is toen besloten om haar met de pomp te halen. Daar is wat mis gegaan nadien. Het monitoren dat ze op haar hoofdje hadden geplaatst was te diep geplaatst. Hierdoor had ze een klein maar diep gaatjes in haar schedel. Een week later zaten we dus met haar bij de kinderarts. Gelukkig was het niets ernstigs maar heeft ze daar wel.een.litteken aan over gehouden. Die zit onder haar haartjes dus is niet zichtbaar. Zelf had ik een infectie waar ik ingeknipt was. Toch vind ik dat ik een mooie bevalling heb gehad. Iets wat ik nooit had willen missen.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Beide zonder pijnbestrijding. Ja, het deed pijn. Ja, het duurde lang. Maar nee, ik voelde geen behoefte aan pijnstilling. Ik praat ook over 25 jaar geleden, toen was dat nog niet zo standaard. Wel riep ik bij de eerste dat dit de laatste zou zijn! Man vond het meteen goed... echt direct nadat ze op mijn buik lag, zei ik dat ik dit nog weleens zou willen. En zo gebeurde het ook, een paar jaar erna.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Bij mijn eerste braken de vliezen om 3 uur 's middags. We zijn direct naar het ziekenhuis gegaan (we wonen in België). Daar heb ik eigenlijk de hele avond in een lekker bad gelegen. Elke keer als ik een wee voelde opkomen, ging er weer een plons heet water in het bad. Manlief (we waren de dag ervoor getrouwd - ik ben van de strakke planningen) mocht af en toe mijn rug masseren als ik een rugwee had. Verder mocht hij helemaal niets! Geen lamp aan, geen muziek luisteren, geen tv kijken, niet telefoneren. De kamer was halfdonker, en ik was helemaal in mezelf gekeerd. Ik vertrouwde erop dat mijn lichaam dit goed zou kunnen, maar dan moest ik het wel zijn ding laten doen en me erop concentreren. De weeën heb ik dus ook op míjn manier weggepuft: één lange puf vanuit mijn tenen, in plaats van die zenuwachtige korte pufjes die je op de kraamles leert. Van die lange puf ontspande ik helemaal.
    Voor de echte bevalling moest ik op een bed gaan liggen, en mijn baby is vlak na middernacht met een vacuümpomp en twee knippen geboren. Ik was al een uur aan het persen, en de kinderarts vond het te lang duren, al had de gynaecoloog het nog wel even willen proberen.

    Bij de tweede kreeg ik om 4 uur 's ochtends direct persweeën, zijn we in een kwartier naar het ziekenhuis gereden (normaal duurt date een half uur), en om 5 uur was de baby er.....

    Siebrie

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Leuk die ervaringen.
    Mijn dochter is al eind dertig en toen was het anders denk ik, in veel gevallen normaler. Toen waren er nog speciale kraamklinieken. 2 weken te laat stond ik om 01.00 in de badkamer, net terug van de naastgelegen snackbar waar we flipperden, toen water brak en enorm veel drijfnatte vloer. Verloskundige gebeld en toen nog geen weeen, die kwamen pas uurtje later en gelijkmatig tot de door de verloskundige tijd tussen zat, toen zijn we naar kraamkliniek gereden om 06.00, daar aangekomen ging het erg snel, alleen moest ik nog 2 trappen op, zo idioot geen lift daar, kreeg er de slappe lacchvan. Veel voorbereidingstijd was er verder niet, halverwege scheren kwam zeer al uit. Vond het niet echt pijnlijk,voelde ook die enorme oerkracht. Wat wel vervelend was dat ik ingescheurd was door de snelheid van geboorte en het hechten deed wel erg veel pijn, gelukkig heb ik daar verder geen last van gehad.

    Toen was het nog heel gewoon om 2 weken te blijven, heb ook geen kraamverzorgster gehad.

    Tweede bevalling had ik graag willen meemaken, helaas had de vader niet echt veel verantwoordelijkheids gevoel en paar jaar later dan ook gescheiden.

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Mijn pijndrempel is niet zo hoog, maar heb wel twee bevallingen gedaan zonder pijnbestrijding. Ik had het best gewild maar in die tijd was dat not done, hoe meer pijn, hoe meer je van je kindje zou houden en pijnbestrijding was slecht voor het kind. Wat een kul :-(
    De ontsluitingsweeen vond ik nog wel te doen. Maar daarna vond ik het toch erg pijnlijk worden. Oudste zoon was overdragen en had geen huidsmeer meer. Vanwege de inleiding en het doorprikken van de vliezen was er ook nauwelijks meer vruchtwater. Ook had ik geen persweeen en moest ik oudste zoon op eigen kracht eruit zien te krijgen en dat was heel zwaar want ik had wel weeen, maar dat waren alleen de zwaarste ontsluitingsweeen. Ik kreeg er geen perskracht bij. Het duurde allemaal erg lang en de gynaecoloog ging hup met zijn arm bij mij naar binnen om de boel wat op te rekken. Dat was heek pijnlijk en het schoot nog steeds niet op. Toen een knip na een wee die tijdens een wee gezet had moeten worden. Verkeerd geknipt en op een mm na een totaal ruptuur. Ik werd zonder verdoving gehecht. Ik vond mijn bevalling een drama.
    Bij mijn tweede zoon ging de bevalling een stuk beter maar ook dit keer was het persen heel pijnlijk. Waarschijnlijk omdat beide zoons heel brede schouders hadden (en hebben). Als het hoofdje was geboren moest de rest eruit getrokken worden. Dat ziet er in docu's altijd heel anders uit. Niks geen 'floep' als het koppie eruit was.
    Bij beide zoons was het ook een heel gedoe om de placenta eruit te krijgen. Ook dat was weer een bevalling op zich.
    Ik ben heel blij met mijn twee (nu volwassen) zoons, maar nog een bevalling zag ik destijds niet zitten. Misschien had ik daar met pijnbestrijding wel anders iver gedacht.

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Wat je schrijft: "maar ik weet wel dat ik al voordat ik überhaupt zwanger was echt héél graag een keer wilde bevallen. Die oerkracht meemaken. Het leek me zo ontzettend mooi en puur en rauw." herken ik héél erg.

    Helaas heb ik het (nog) nooit mogen meemaken. Het werd een keizersnede en heb zelfs niet eens weeën gehad. Ik hoop dat ik het nog eens mag meemaken....

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Ik ben tien keer bevallen waarvan ook negen van hen ruim over de datum zijn gegaan. Ik vind zwanger zijn vele malen zwaarder dan bevallen eerlijk gezegd. Persoonlijk ben ik tegen pijnbestrijding tijdens een bevalling omdat ik zelf vind dat het minder pijnlijk is dan een zenuw van een tand ontzenuwen bij een tandarts (echt meegemaakt en zoveel erger! en zonder verdoving).
    Pijnbestrijding tijdens bevalling: ik heb het zelf nooit begrepen :-). Dit is zo een ander soort 'pijn' !!
    De ergste pijn vind ik hoofdpijn en krampen. Niet bevallingspijn !!
    Ik kijk ook nooit naar bevallingen ofzo op TV wegens complete ergernis. Wat gillen ze toch????

    Ondertussen heeft men mij verteld dat pijn voor ieder anders is dus ik hoop dat deze vrouwen nooit een tand laten ontzenuwen zonder verdoving en nooit last krijgen van echte migraine of buikkrampen ;-).

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat van een tand ontzenuwen zonder verdoving heb ik ook mee gemaakt en dat vond ik nu weer heel erg meevallen.
      Ik denk ook dat voor iedereen pijn anders is en dat er daarom veel meer maatwerk gegeven moet worden.

      Ik vond zwanger zijn ook heel pittig, maar heb ook heel erg genoten van mijn dikke buik met al die kindbewegingen :-)

      Verwijderen
  14. Ik moest in het ziekenhuis bevallen omdat in onze familie voorkomt dat de bloedvaten niet sluiten na de bevalling. In het verleden ging je hier gewoon dood aan oerkracht of niet.
    Bij zoon braken even na middernacht mijn vliezen en toen begonnen de weeën. Pas de avond van een dag erna kwam hij ter wereld met een keizersnee. Ik had toen al een infuus met opwekkers maar gillen en schreeuwen heb ik niet gedaan en ik kon het ook goed wegpuffen op het ritme van altijd is kortjakje ziek. Ik perste bijna twee uur maar er kwam geen kind.
    Mijn bekken bleken te smal voor zoon die ruim 8 pond en 54 cm bleek. Ik was helemaal kapot en moest na de keizersnee echt even bijkomen. Ook onze zoon was nog even op de kinderafdeling. Het was voor hem ook zwaar geweest.
    Bij dochter mocht ik kiezen en ik koos voor een keizernee. Uiteindelijk braken opnieuw mijn vliezen voor de geplande datum en heb ik nog een paar uurtjes weeën gehad voor ik op een vroege zondagochtend verlost werd. Ik was heel fit na de bevalling en binnen vier dagen weer thuis. Met tien dagen liepen we al in het park met zoon en dochter. Heb nooit moeite met hechten gehad aan de kinderen, voelde me meteen moeder en die oerkracht voel ik nu meer als moeder. Het is goed zo.
    Nic

    BeantwoordenVerwijderen

Alleen aardige, opbouwende, positieve reacties zullen worden geplaatst. Over niet geplaatste reacties wordt niet gecorrespondeerd ;)