Mag ik u voorstellen: Tobias!

Afgelopen nacht zijn de weeën begonnen en ik heb inmiddels een geweldige thuisbevalling achter de rug. De eerste 9 centimeter ontsluiting heb ik als heel licht ervaren eigenlijk; het was heel goed weg te zuchten in elk geval. De laatste centimeter was echter wel heel erg zwaar; omdat ik elke keer als ik op het toilet ging zitten erg zware weeën kreeg, kreeg ik mijn blaas niet leeg. Hierdoor leek de ontsluiting te stagneren en zei de verloskundige: we proberen het nog een half uurtje, en anders ga ik je toch naar het ziekenhuis doorsturen.

Uiteindelijk heb ik een katheter gekregen en vanaf dat moment was het even heel heftig. Opeens zette de laatste centimeter wél door en kreeg ik al heel snel persweeën. Dit gevoel herkende ik niet als persweeën; ik zat echt te wachten op dat poepgevoel. En daardoor ik dacht dus dat ik er nog niet was en durfde eigenlijk niet meer verder te gaan. Ik heb echt gegild tijdens de eerste perswee en gezegd dat ze me maar met de ambulance moesten ophalen en direct een ruggenprik mee moesten nemen zodat ze me al in de ambulance konden verdoven. Beetje een smetje op de rest van de bevalling, want ik was echt extreem kalm (staat zelfs in mijn kraamboek: de verloskundige die mij de eerste 9 cm heeft begeleid had opgeschreven wat haar het meest was bijgebleven 'de rust van je moeder en het geklets van je vader' )

Maargoed, ik mocht dus persen. Na 5 persweeën is die kleine al geboren. Ze zeggen dat dit in totaal 25 minuten heeft geduurd, maar daar geloof ik dus echt niks van... Voor mijn gevoel was het uiteindelijk in 5 minuten gepiept.... Maar ik schijn tussen de weeën nog soort van geslapen te hebben...

Kortom: echt een superrelaxte thuisbevalling gehad die in totaal nog geen 8 uur heeft geduurd! Zowel Sander als ik voelen ons enorm gezegend met ons prachtige zoontje (dat voorop!) en ook met de geweldige manier waarop we hem op de wereld hebben mogen zetten.