In 2017 heb ik een soort van diagnose-traject gehad vanwege dat ik toen zelf het vermoeden had dat ik autistisch ben. Destijds zijn er toen een aantal gesprekken geweest en de psycholoog die ik destijds had zei dat het geen autisme was, maar een persoonlijkheidsstoornis. Ik heb toen vrij intensief therapie gevolgd, wat wel leek te helpen. Maar sinds begin van de corona-crisis ben ik weer erg "wiebelig" en wéér in therapie.
Ik zei al tegen mijn therapeut: het lijkt wel alsof ik om de zoveel jaar therapie nodig heb. Bij elke grote verandering in mijn leven is het weer zo ver. Ik raak uit balans en het lukt me dan maar lastig om de balans weer terug te vinden. Inmiddels dus alweer een jaar therapie. Er lijkt maar weinig vooruitgang in te zitten. De ene keer lijkt het beter te gaan, maar dan kan het net zo goed twee weken later weer veel minder goed gaan. Verstandsmatig begrijp ik prima wat ik moet doen, maar het lukt me vaak gewoon niet om dit ook naar de praktijk om te zetten.
Toen ik afgelopen week in huilen uitbarstte uit frustratie omdat het me maar niet lijkt te lukken om bepaalde dingen te veranderen, en dat ik zo ongelofelijk moe ben, vroeg mijn therapeut of er wel eens aan autisme is gedacht. Ik vertelde haar over mijn diagnose traject en zij was verbaast hoe dit was gelopen, omdat er een flink aantal tests niet is afgenomen destijds. Zij ziet toch wel een reden om mij verder te gaan onderzoeken op dat gebied.
Het kringetje is dus weer rond.... overigens zou het me niets verbazen, want ik heb er destijds best veel over gelezen en herkende me er ook behoorlijk in.
Ik hoop voor je dat het nu goed onderzocht wordt.
BeantwoordenVerwijderenMij is heel lang verteld dat ik het niet was...tot een goed onderzoek gedaan werd. Tot die tijd deed ik vele therapieën die me nooit blijvend verlichting boden.
Na de autismediagnose (toen ik 42 was) leerde ik wat mij helpt bij mijn autisme...en kwam de rust in mijn leven.
Heel herkenbaar inderdaad. Het helpt vaak wel iets, maar als ik dan weer tegen een andere situatie aanloop, lukt het toch weer niet om het geleerde in de praktijk te brengen. Fijn dat de juiste diagnose rust heeft gebracht
VerwijderenEn dan? Zijn dan al je problemen voorbij? Wat schiet je er mee op?
BeantwoordenVerwijderenMarijke
Ik snap eerlijk gezegd niet zo goed wat je bedoelt / probeert te insinueren met deze vraag. Om de juiste behandeling te ontvangen heb je eerst de juiste diagnose nodig.
VerwijderenBij autisme is het geen behandeling maar begeleiding. Het gaat niet over
VerwijderenDe vraag is wat een diagnose gaat bieden, al is het wat bot gesteld.
Misschien helpt het wel met een stuk acceptatie en kan je omgeving daardoor wat meer rekening houden met je. Echt voordelen heeft het verder niet, je blijft jezelf meenemen.
Ik heb geen officiële diagnose maar wel genoeg trekken om er zelf naar te leven en mijn omgeving te vragen daar rekening mee te houden. Dat geeft al zoveel rust dat ik veel prettiger in mijn vel zit. Een diagnose biedt weinig voordelen, geen toetstijd verlenging of extra begeleiding op school oid.
Vraag is terecht: wat verwacht je dat er gebeurd als er een (andere) diagnose komt?
Het blijft zoeken naar wat voor jou werkt en dat blijft ook nog wisselen de ene keer werkt oplossing x wel, volgende keer, zelfde situatie toch weer niet. Wat bij mij werkt hoeft bij jou niet te werken of zelfs te triggeren.
Ja,sorry, tact is niet mijn sterkste kant. Dank aan willemijn die het precies goed uit legt.
VerwijderenEen diagnose kan helpen rust te krijgen, maar verandert niets aan je innerlijke zelf. Vraag is, moet dat eigenlijk wel?
Zolang ik het idee heb dat het op te lossen is, blijf ik ook vechten. Maar als blijkt dat het iets is waar ik mee moet leren leven, dan zal de behandeling of begeleiding anders worden ingestoken.
VerwijderenIk kan me voorstellen dat een diagnose wel zeker helpt. Om jezelf beter te leren begrijpen. En je hoeft in veel dingen niet het wiel opnieuw uit te vinden. Ook kunnen bepaalde tips bij sommige 'stoornissen' wel helpen en bij autisme juist niet. Dan is het toch fijn om te weten waar je klachten vandaan komen.
BeantwoordenVerwijderenGroetjes van Bianca
Een juiste diagnose voorkomt in elk geval behandeling/begeleiding met methodieken die niet aanslaan of beklijven, en daardoor leed veroorzaken.
BeantwoordenVerwijderenHe meeste leed heb ik ervaren doordat ik verkeerde diagnose had en verkeerde behandeling kreeg(die niet aansloot bij autisme)
Sterkte met deze zoektocht naar de juiste diagnose.
BeantwoordenVerwijderenIk hoop op het allerbeste voor jou!
Groetjes Gina
Een label lost inderdaad niets op. Maar het opent soms wel deuren die je anders gesloten zou laten. Twee van mijn kinderen en mijn man hebben een soortgelijke diagnose en mede door het label dat ze hebben worden er meer dingen mogelijk op school, op het werk en qua therapie. Nu duidelijk is, alhoewel dat het voor mij al was, dat structuur in het leven voor hen onmisbaar is, richten wij ons leven ook zo in. Desalniettemin houd ik wel van verrassingen en die plan ik dus ook voor degene die er minder goed mee om kunnen gaan. Puur om ze te leren dat het leven vol verrassingen zit, ook al wil je dat liever niet als iemand met autisme of een soortgelijke diagnose.
BeantwoordenVerwijderenWat ik maar wil zeggen, een label lost niks op,maar brengt jou wellicht rust en mogelijkheden. Accepteer wie je bent, met welke bijzonderheden dan ook. Dat is, naar mijn idee, de enige manier om vooruit te kunnen in het leven.
Succes meid!
Bedankt :) Ik denk dat het inderdaad een hoop kan schelen als je weet waar je mee te maken hebt.
VerwijderenHet lijkt me inderdaad lastig als er een stukje spontaniteit wegvalt omdat de rest niet van verrassingen / veranderingen houdt. Het grappige is dat ik zelf wel tegen veranderingen kan in de ene situatie, maar in de andere situatie weer totaal niet. Herken je dat? of kunnen jouw man en kinderen er totaal niet tegen?
Het ligt inderdaad aan de soort spontaniteit. Een voorbeeld. Als ik in de ochtend bijvoorbeeld een ijsje beloof later op de dag, maar door omstandigheden loopt de dag anders en krijgen ze een klein zakje chips ipv een ijsje, dan kan de jongste met naar bed gaan niet loslaten dst het ijsje er niet is geweest. Terwijl de middelste dan zegt, nou prima chips is ook lekker. Ik moet me aan mijn beloftes houden bij hem en heel goed op mijn woorden letten, geen beeldspraak of gezegden gebruiken, dat nemen sommige letterlijk in het gezin. Dat geeft mooie gesprekken de ene dag, nare momenten de andere dag.
VerwijderenMan kan bijvoorbeeld niet tegen verandering in de zin van bijvoorbeeld vakantie hebben. Dat hij niet hoeft te werken overziet hij, maar dat de kinderen thuis zijn, uitgelaten zijn, veel wensen kunnen hebben, dat overziet hij niet. Dat geeft meestal een week stress, daarna zakt 't weer. Waarna weer in het gewone ritme ook weer problemen geeft.
Tis wat. Klinkt heel zwaar, maar het is inmiddels zo gewoon dat ik het met een bepaalde luchtigheid probeer te benaderen. Je neemt het leven vanzelf minder serieus en wat anderen denken van jou of jouw gezin of hoe je het aanpakt... Daar trek ik me dus helemaal niets meer van aan. Ik ken mijn gezin, ik weet wat werkt. Soms zijn er harde woorden nodig, om iemand uit een moment te 'snappen'. Een buitenstaander denkt dan wellicht wat een naar mens, mijn kind denkt dan, hehe eindelik klare taal.
Jij gaat je weg vinden en hopelijk ook het besef dat watt anderen denken of van je vinden er werkelijk niet toe doet🍀💖
Heel herkenbaar. Verstandelijk weet ik doorgaans ook prima hoe het zit en wat het beste is, maar ja, dat gevoel hè....
BeantwoordenVerwijderenNeem de rust.
BeantwoordenVerwijderenJe doet het al goed, je zoekt de diagnose zodat ook dat je rust geeft. en als ik het zo lees weet je het antwoord al, maar bevestiging kan bij jezelf een knop omzetten.