Drie weken geleden heb ik mijn diagnose autisme gekregen. Het is nog niet officieel op papier gezet voor de zorgverzekering, maar het geeft mij wel rust dat mijn behandelaar heeft aangegeven dat dit slechts een formaliteit is en dat ik me daar geen zorgen meer over hoef te maken.
Sinds ik de diagnose heb gekregen is het helaas wel een beetje een warboel in mijn hoofd. Al mijn hele leven loop ik tegen dingen aan waarbij ik anders dan anderen reageer en zelf niet zo goed snap waarom ik dat doe. Ik heb dit ook al heel vaak aangegeven, maar desondanks werd er nooit aan autisme gedacht. Nu achteraf denk ik: hoe hebben ze het kunnen missen? Er zijn zoveel signalen geweest achteraf gezien!
Nu ik de diagnose heb, heb ik opeens een heleboel puzzelstukjes erbij gekregen waarvan ik niet eens wist dat ze bij mijn puzzel hoorden. Hierdoor kunnen ook weer een flink aantal puzzelstukjes aangesloten worden die ik apart had gelegd omdat ze nergens bij leken te horen. Dit kost tijd en veel energie. Ik ben nog nooit zo moe geweest als de afgelopen weken. Ook mijn hoofd klapt af en toe uit elkaar van de hoofdpijn.
Desondanks voelt deze diagnose kloppend. Het PMDD verhaal past hier overigens goed in: vrouwen met autisme of ADHD schijnen procentueel genomen vaker last te hebben van PMDD dan neurotypische vrouwen.
https://hoofdtaal.com/category/psychische-gezondheid/wat-niet-achter-n-label-past/
BeantwoordenVerwijderenLieve Daantje, ik kan mij voorstellen dat het nu een warboel in je hoofd is. Maar ook een opluchting dat je nu kan plaatsen hoe het komt dat je op een bepaalde manier tegen dingen aanloopt waar anderen schijnbaar geen probleem mee hebben. En je hier ook mogelijk gerichte hulp bij kan krijgen. Wij gaan morgen, eindelijk (wat een lange wachtlijst) naar de Bosman kliniek, vanwege het vermoeden van autisme bij mijn man (50). Dus ik kan mij voorstellen wat je nu doormaakt. Ik vind je een dappere meid, zoals je alles aanpakt. Liefs van Jacqueline
BeantwoordenVerwijderenJa, je snapt het niet he, dat ze autisme bij vrouwen zo vaak missen.
BeantwoordenVerwijderenEn ja, eenmaal gediagnosticeerd, rommelt het een tijd in je hoofd omdat je alles op een rij zet, dingen gaat snappen. Neem de tijd daarvoor.
En vooral, wees lief voor jezelf...
Ik wens je het allerbeste ermee. Hopelijk brengt de diagnose je meer duidelijkheid!
BeantwoordenVerwijderenGroetjes Gina
Hopelijk wordt de vermoeidheid snel minder Daantje.
BeantwoordenVerwijderenLogisch dat het even tijd nodig heeft om allemaal te landen en op z'n plek te vallen. Wees mild voor jezelf en neem je rust. Dan komt er vast vanzelf weer wat meer 'lijn' in je leven. Het is niet niks!
BeantwoordenVerwijderenMijn dochter is nu 33 jaar en de diagnose ADHD werd al op haar 5e jaar gesteld. Daardoor werd er niet verder gekeken of er misschien meer meespeelde . Daardoor werd pas op haar 18e vastgesteld dat ze ook discalculie heeft. Ze staat nu op een wachtlijst voor therapie vanwege haar depressiviteit en een aanhoudende hikklacht die geen medische achtergrond lijkt te hebben en waarvan nu gedacht word dat het een vorm van Gil de la tourette is. En we zijn beiden zeer benieuwd of de diagnose ADHD misschien toch niet echt accuraat is. Het is achteraf best wel verontrustend om te weten dat ik als ouder misschien meer actie had moeten ondernemen om verder te kijken dan de ADHD diagnose.
BeantwoordenVerwijderen