Twee maanden geleden had ik gepost over dat we toch weer gaan kijken of er toch geen sprake is van autisme bij mij.
Ongeveer 4 jaar geleden heb ik al eens 1 gesprek gehad hierover met een therapeut, maar destijds vond zij dat er niet genoeg reden was om dat verder te gaan onderzoeken. Ik heb toen best wel intensief therapie gehad op een ander gebied, maar desondanks ging het vorig jaar weer zoveel minder goed, dat ik wéér in therapie ging, en mijn huidige therapeut begon dus toch steeds meer het vermoeden te krijgen dat ik autisme heb; zij wist op dat moment niet dat ik dat onderzoek al had gehad, maar kwam hier helemaal uit zichzelf mee.
Dus wat er toen is gebeurt:
- Ik heb mijn papieren opgevraagd bij PsyQ, zodat mijn huidige behandelaar dit kon doorlezen
- Mijn behandelaar heeft een gesprek gehad met mijn ouders.
Op basis van het verslag van de vorige keer en het gesprek met mijn ouders denkt mijn huidige behandelaar toch dat er wel degelijk sprake is van (gemaskeerd) autisme. Ik heb heel veel maniertjes gevonden om te maskeren waar ik last van heb, waardoor het niet zo direct aan de buitenkant zichtbaar is, maar juist daardoor slaat het als het ware naar binnen toe, ga ik constant over mijn grenzen heen en loop dus elke keer weer vast.
Vorige keer vroeg iemand waarom ik toch zo graag een diagnose wil hebben. Wat het nut daarvan is. Daarom kopieer ik even een stukje van deze website:
"Volwassen vrouwen die de diagnose autisme krijgen, voelen vaak een mengeling van rouw en opluchting. Het kan fijn zijn om eindelijk een diagnose te krijgen die echt klopt. Vaak zie ik dat vrouwen zichzelf ook beter gaan snappen. Ze kunnen wat zachter worden voor zichzelf. Ze eisen bijvoorbeeld niet meer van zichzelf dat ze de hele avond naar een feestje gaan terwijl ze dat zo moeilijk vinden, maar houden het bij een uurtje of gaan tussendoor even weg om tot rust te komen."
"De diagnose maakt het leven, uiteindelijk, vaak wat makkelijker. Vrouwen hebben door dat ze iets van zichzelf vragen wat gewoon niet haalbaar is en daardoor komen ze beter in balans. Ze realiseren zich "ik kan zo doorgaan, maar dan beland ik over een jaar weer in een burnout. Ga ik zo door of maak ik voortaan andere keuzes?" Je kunt er meer rekening mee houden als je weet wat er aan de hand is, maar dat is wel een proces wat tijd kost. Je moet eraan wennen je leven soms anders vorm gaan geven, waardoor je het uiteindelijk prettiger maakt voor jezelf", zegt Blijd-Hoogewys.
Duidelijk en goed dat je er mee aan de slag gaat, erkennen wat is, geeft de mogelijkheid om er beter mee te leven! Applaus voor jezelf!
BeantwoordenVerwijderenErgens snap ik dat je het wilt weten (ik heb dat ook overwogen in mijn geval), maar besef ook de gevolgen die soms best onpraktisch zijn. Bijvoorbeeld bij verlenging van je rijbewijs. Dat vereist ineens gezondheidsverklaringen en evt onderzoeken.
BeantwoordenVerwijderenIk kan nu voor mezelf prima m'n leven inrichten rondom een ongediagnosticeerd vermoeden en een pas op de plaats maken indien nodig. Maar ik wil toch liever geen label wat ook een stempeleffect kan hebben.
Hey! Lief dat je meedenkt. Ik heb het nagekeken, en in principe vul je alleen een gezondheidsverklaring in bij:
Verwijderen- behalen van je rijbewijs
- als je een beperkt rijbewijs had vanwege gezondheidsklachten
- bij behalen van rijbewijs voor de bus of vrachtwagen
- als je 75 wordt
Dus voorlopig is dat nog niet aan de orde.
Maar ik snap je zorgen wel, hoor. Het kan ook weer gedoe opleveren natuurlijk, dat heb ik destijds ook gemerkt mbt het behalen van mijn rijbewijs terwijl ik heel soms oxazepam neem vanwege angstklachten.
Mijn autismediagnose kwam op mijn 42te.
BeantwoordenVerwijderenZo blij mee, ten eerste omdat al die andere diagnoses nu weg waren. Ten tweede omdat therapie zoals ik die had gehad, mij veel leed gedaan heeft, groepsgesprekken voor een autist, werkt niet echt hoor.
Daarnaast leerde ik wat mijn autisme inhoud en hoe ik daarmee om kon gaan. Inderdaad, zachter worden voor jezelf.
Maskeren is wat elke autist doet...deed voor de diagnose.
Leren niet meer te maskeren is onderdeel van jezelf worden.
Succes.
(o en laat niemand je wijs maken dat autisme erg is, het is prima als je niet op je tenen hoeft te lopen, of prima, leuker zelfs, want autisme brengt ook zoveel leuks met zich mee.
Fijn om te lezen dat het jou veel heeft gebracht. Ik merk dat ik nu ook al wat zachter voor mezelf ben, maar tegelijkertijd zit dan wel dat stemmetje in mijn hoofd dat ik pas milder mag worden zodra ik het zeker weet. Gek he?
VerwijderenEen diagnose kan rust geven. Zie je wel dat ik niet gek ben, ik ben gewoon anders.
BeantwoordenVerwijderenEn als je weet wat maakt dat je steeds dezelfde bergen, gaten of ellende tegenkomt dan kun je ook ontdekken of het verandert door door iets anders te doen.
En daarnaast als je een diagnose hebt heb je een kapstokje waar je kunt beginnen met problemen aanpakken. Als je autisme hebt heeft het geen zin om mindfulness te gaan doen voor een gestrest gevoel.zelfde probleem,andere aanpak.
Er ligt een setje uit te proberen dingen klaar bij verschillende diagnoses. Niks is pasklaar maar het scheelt enorm als je weet aan welke kant je moet zoeken naar wat voor jou werkt.
En het kan ook gewoon als enorm helpen als je weet dat de oorzaak niet is wat je doet maar hoe je bent. (Ik heb ccptss. En geloof me het is zinvollee iets aan traumaverwerking te doen dat te leren ontspannen. Ik kan best ontspannen, maar als er triggers zijn kan ik ontspanningsoefeningen doen tot ik een ons weegt.. de oplossing is of de trigger weg of het trauma verwerken.)
Wat fijn dat je psycholoog zo goed met je meedenkt. Wat betekent zo'n officiële diagnose nu verder voor jou in de praktijk? Verandert het iets voor je?
BeantwoordenVerwijderenWaarschijnlijk krijg ik dan andere begeleiding, meer coachend ipv vanuit de gedachte dat ik beter ga worden.
VerwijderenMisschien een gekke vraag maar heb je de huisarts ook specifiek betrokken bij deze nieuwe zoektocht naar een diagnose? Het echt krijgen van een erkende autisme diagnose is voor volwassenen nog niet zo makkelijk (vooral door het maskeren, het is een overlevingsstrategie om daar steeds beter in te worden). Door steeds veranderende inzichten is het ook helaas allemaal niet zo eenduidig en makkelijk. Ikzelf ben wel introvert maar heb geen autisme, bij mij viel heel erg veel op zijn plek toen ik de diagnose PTSS kreeg. Ik ken wel mensen met autisme uit mijn directe omgeving: mijn vader, mijn peetoom en een nichtje. Allemaal andere varianten. Ook na een diagnose blijft het maatwerk. Zoals ook anderen hebben aangegeven, een diagnose kan ook nadelen hebben. Ik snap je behoefte aan duidelijkheid, dan denk je te weten wat de volgende stappen moeten zijn. Maar met of zonder diagnose, het blijft maatwerk. Slechts een deel van de hulp is pas na diagnose beschikbaar, het is de vraag of dat ook de hulp is die jij specifiek nodig hebt. Dat is een afweging waar ik de huisarts in zou betrekken. Heel veel sterkte in ieder geval, het is niet niks om in een proces als dit te zitten...kost op zichzelf ook al sloten energie ;)
BeantwoordenVerwijderenIk lees het nu pas. Mooi dat je ervoor hebt gekozen om het uit te zoeken. Je bepaald nog steeds zelf wat je er mee doet. Vaak stemt het milder en vallen dingen op hun plek. Van dichtbij meegemaakt bij een vriendin en het is vooral positief. You go girl!
BeantwoordenVerwijderen