Een beetje overspannen

 Volgens mij ben ik een beetje overspannen. Of nou ja, niet een béétje — best wel. Het is moeilijk om dat toe te geven, maar het is me echt een beetje teveel geworden. Het sluipt erin: eerst ben je gewoon een beetje moe, dan een beetje kortaf, en voor je het weet kun je geen geluid of vraag meer verdragen en wil je het liefst onder een dekentje verdwijnen en pas over een maand weer terugkomen.

Wat ik merk

Ik heb het even op een rijtje gezet, want dat helpt mij meestal om het te snappen:

• Ik voel me onrustig, ook als ik “vrij” heb

• Mijn hoofd blijft maar draaien, vooral ’s avonds / 's nachts

• Alles voelt als een taak en een dreiging, zelfs leuke dingen

• Ik ben snel overprikkeld, geluiden komen snoeihard binnen

• Ik voel me schuldig als ik niks doe, en leeg als ik te veel doe

• En ik huil om alles. Vooral schattige filmpjes hou ik het absoluut niet meer droog bij.

Waardoor het komt

Het is natuurlijk ook niet niks allemaal. Mijn vader heeft pas in het ziekenhuis gelegen. We hebben net te horen gekregen dat mijn schoonvader niet meer beter wordt..... Dat hakt er beiden in — op allerlei lagen tegelijk.

Tobias gaat volgend jaar naar de middelbare, wat mij ook best wel spanning geeft, want mijn kleine man wordt dan opeens heel groot en dat vind ik ook erg spannend.

Daar bovenop komt dat we over een paar weken een grote reis gaan maken, waar ik enorm naar uitzie, maar waar ook zó veel bij komt kijken dat het soms voelt alsof ik een evenement aan het organiseren ben in plaats van een vakantie aan het plannen. En dan gooit Instagram ook nog eens allemaal stress-filmpjes over Japan op mijn tijdlijn, wat ook niet helpt bij de zenuwen.

Thuis loopt ook alles door, natuurlijk. Zorgen, huishouden, prikkels, verantwoordelijkheden. Ik denk dat het gewoon te veel is geworden.

Wat ik heb gedaan

Gisteren ben ik naar de sauna geweest. Gewoon, met Sander, even eruit. En dat was heel fijn. Ik heb gehuild — en dat voelde niet raar, maar eerder logisch. Alsof mijn lijf zei: “Eindelijk rust. Laat het maar gaan.” ’s Avonds voelde ik me zelfs weer een beetje mezelf. We hadden een fijn etentje samen en ik dacht: ja, hier ben ik nog, ergens onder al die lagen onrust.

Wat ik nu probeer

Ik heb geen groot plan. Maar ik wil de komende tijd bewust rustiger aan doen. Niet alles invullen. Niet alles moeten. Niet alles oplossen. Gewoon één ding tegelijk. En dan pauze. En dan zien hoe het voelt.

Ook heb ik Instagram voorlopig van mijn telefoon gegooid. Die stress-filmpjes dragen absoluut niet bij aan de stress die ik ervaar over onze vakantie. 

Ik wil ook niet teveel druk erop leggen dat het beter moet gaan, want dat lijkt averechts te werken. Dan krijg ik als het ware stress over de stress, en dat is ook niet wenselijk. Ik hoop dat mijn plannetje om op die manier ermee om te gaan gaat helpen, maar mocht iemand nog andere tips hebben dan hoor ik ze ook heel graag.