Op bepaalde momenten tijdens het schooljaar moet ik erg terugdenken aan de jaren op de basisschool. Is het echt nog maar een jaar geleden dat we Tobias met een grote plaat vol stukjes komkommer in de vorm van een kerstboom naar zijn laatste kerst-diner op de basisschool stuurden? Bi-zar!
Op de basisschool vond ik het kerstdiner van school altijd stressvol. Wat neem je mee, is het wel leuk genoeg, en hoe verhoudt het zich tot wat andere ouders doen? Daarbij stond je ook nog met z’n allen op het schoolplein een beetje ongemakkelijke gesprekken te voeren en te blauwbekken. Het voelde altijd alsof er onuitgesproken verwachtingen waren waar ik iets mee moest, maar die ik niet zo goed aanvoelde, waardoor ik het voor mijn gevoel altijd net-niet-goed-genoeg deed.
Nu Tobias op de middelbare school zit, ervaar ik dat totaal anders. Ik ken de ouders van zijn klasgenootjes niet, en niemand komt de school in. Er is geen moment om indruk te maken, geen vergelijking, geen sociale ruis. Ik lever iets in, Tobias neemt het mee, en daarmee is het klaar.
Dit geeft een onverwacht relaxed gevoel. Het kerstontbijt (in dit geval) is gewoon wat het hoort te zijn: iets gezelligs voor de kinderen. Dat was het eigenlijk altijd al, maar in mijn hoofd maakte ik er iets veel groters van. Ik neem me voor, nu ik 40 ben geworden, om me minder bezig te houden met indruk maken op anderen en wat meer op mezelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Alleen aardige, opbouwende, positieve reacties zullen worden geplaatst. Over niet geplaatste reacties wordt niet gecorrespondeerd ;)