Bedankt voor jullie reacties op mijn blog. Ik vond het bijzonder hoe openhartig sommige mensen vertelden dat ze na hun bevalling hulp hebben gehad van een psycholoog. Om eerlijk te zijn had ik dat niet verwacht… Het is natuurlijk ook niet iets waar je snel over praat; er ligt toch wel een soort van taboe op.
Laat ik dan ook eerlijk zijn: een jaar geleden heb ik een traject bij een psycholoog beëindigd. Ik was daar zó ontzettend trots op. Na twee jaar kon ik weer verder zonder hulp…. Het feit dat ik nu dan weer terug moet gaan was/is voor mij best wel een klap. En ergens heb ik ook het gevoel dat ik een soort stigma krijg; hoe vaker het woordje psycholoog in je medische dossier staat hoe sneller de huisarts zal denken dat het toch wel weer iets psychisch is…. Daarnaast zou ik met de handvaten die ik toen heb gekregen nu toch ook wel uit de voeten moeten kunnen.
En ergens kan ik dat ook wel. Alleen is het soms lastig om even pas op de plaats te maken en na te denken over waar het nou precies misgaat en wat ik kan veranderen. Zeker nu, met zoveel nieuwe avonturen ;)
Maargoed, ik heb de psycholoog gebeld en ga nu voor één gesprek langs. Gewoon even om te kijken wat hij ervan vindt. Ik denk dat zo'n gesprek eigenlijk al voldoende is, gewoon even herhaalt horen wat ik zelf eigenlijk allang zelf weet.
(Ik heb even getwijfeld of ik dit moest posten, omdat er misschien mensen meelezen die mij kennen. Maar ik vind dat ik me eigenlijk niet hoef te schamen voor het feit dat ik hulp heb gezocht in een moeilijke periode. Ik ben hier alleen maar sterker uitgekomen en dat zal nu ook het geval zijn. Al blijf ik erbij dat ik niet denk dat het nodig is…. Als het al psychisch is, heb ik gewoon wat meer tijd nodig om aan de nieuwe situatie te wennen)
Inderdaad niet schamen. Wees trots dat je die stap hebt gemaakt. Genoeg Mensen die doordraaien omdat ze de stap niet durven te zetten.
BeantwoordenVerwijderenkomt allemaal wel goed. Iedereen heeft zijn moeilijke momenten. Ik vind twee kinderen ook behoorlijk pittig. Voor mij de grootste reden om niet aan een derde te beginnen. Ik ben bang dat ik dat niet aan kan.
Een kind krijgen is niet zo maar iets wat je even doet.
BeantwoordenVerwijderenVolgens mij ben je gewoon goed bezig.
Succes!!'
Je hele leven staat op zijn kop als je een baby krijgt. Je hoeft jet er echt niet voor te schamen hoor!
BeantwoordenVerwijderenHeerlijk toch even met iemand om de tafel zitten en de boel weer op een rijtje zetten. gewoon doen meidie niks mis mee. liefs
BeantwoordenVerwijderenHier ook niets dan herkenning ...
BeantwoordenVerwijderenNiks om je voor te schamen en heel goed om weer even terug te gaan. Het is niet niks een kind veranderd veel in je leven, dus goed om dat even met een "professional" te bepraten. Heel herekenbaar.
BeantwoordenVerwijderenIk denk dat tegenwoordig in deze `drukke samenleving` er steeds vaker een beroep wordt gedaan op de psycholoog. En hormonen zijn gekke dingen, vergis je daar niet in :)
BeantwoordenVerwijderenGeen enkele huisarts zal je veroordelen. Sterkte!
Ik denk dat jij dit vooral als taboe ervaart. Ik ken weinig mensen die niet op een of ander moment een periode naar een psycholoog zijn gegaan om even de zaken wat helderder te krijgen. Daar is helemaal niets mis mee, Het is ook geen teken van zwakte maar juist van kracht omdat je bereid bent naar jezelf te kijken.
BeantwoordenVerwijderenVergeet niet dat je nog in het eerste jaar na de bevalling van je eerste kind zit! Het is heel normaal om te worstelen, en het moeilijk te hebben in het eerste jaar. Een gesprek met een psycholoog kan je helpen de dingen een beetje op een rijtje te zetten.
BeantwoordenVerwijderenIk ben daar een groot voorstander van. Sterker nog: ik vind het een teken van kracht om naar een psycholoog te durven stappen. Niet iedereen durft dat.
Maar gun jezelf vooral ook de tijd!
Sterkte! En het komt allemaal weer goed!
Vergeet niet dat elke jonge moeder moe is. Ik ben er nog maar weinig tegengekomen die alles huppelend en vol energie deden. Ik denk dat een gesprek met je psycholoog nooit kwaad kan, al is het maar om bevestiging te krijgen van dat je het goed doet. Je krijgt het vast allemaal wel op de rit.
BeantwoordenVerwijderenKnap van je hoor! Iets erkennen is de eerste stap, met ontkennen wordt het volgens mij alleen maar erger!
BeantwoordenVerwijderenEn je bent moeder, zo heet het niet voor niets MOEder, ik kijk uit naar de periode zonder gebroken nachten, dat ik zonder schuldgevoel weer wat kan bijtanken, maar het accepteren dat het nu niet zo is geeft mij best wat rust en scheelt frustraties, ook al ben ik moe.
Ik heb 2 kinderen van 5,5 en 2,5 en ik ben mezelf 6 jaar 'kwijt' geweest! Pas de laatste maanden begin ik weer energie te krijgen, heb ik het idee dat ik niet meer geleefd wordt, zit er weer structuur in de dag, krijg ik zin om dingen op te ruimen en aan te pakken, kan ik ineens weer dingen doorzien.
BeantwoordenVerwijderenMijn man wil graag een derde (en dat zou voor de kinderbijslag hier in België ook een goede stap zijn), maar ik zie het niet zitten!
Siebrie
Het is altijd raar met psychologen, het is een dokter net als anderen, maar toch ligt er een vreemde label op. Als of je jezelf zou moeten schamen om naar hem of haar toe te gaan. Wanneer je naar een oorarts of chirurg gaat heeft niemand daar problemen mee, maar als je hulp nodig van een psycholoog wordt daar anders tegenaan gekeken.
BeantwoordenVerwijderenGoed dat je voor een gesprek gaat, misschien is eentje genoeg om je verhaal te doen. En als het vaker nodig is, is daar toch ook niets mis mee? Succes en sterkte.
Daan, ga maar lekker. Als je had verteld dat je naar een masseur ging, had iedereen het gewoon of TOP gevonden. Je gaat nu gewoon naar een mentale masseur of mentale fysiotherapeut. Daarmee zorg je goed voor de moeder van je kleintje, da's een heel goede zaak!
BeantwoordenVerwijderenVerder ben je heel goed bezig (bloggen, lezen, nadenken), dus je groeit zo hard als je kan. En dat kunnen veel Nederlanders neit zeggen (en dan bedoel ik degenen waarvan ik WILDE dat ze ns bij een psycholoog langs gingen om wat te leren over zichzelf en daarmee omgaan).
Wees lekker trots op jezelf, want je bent gewoon keihard op weg de beste moeder te worden.
In mijn werk (zelfstandig, veel verantwoordelijkheid, lastige dilemma's en tig taken) is het verstandig / gangbaar om af en toe gebruik te maken van een coach die je helpt je verder te ontwikkelen.
BeantwoordenVerwijderenIk zou werkelijk niet weten wat het verschil is met jouw werk als moeder (zelfstandig, veel verantwoordelijkheid en ook plenty dilemma's en taken...). Juist goed dat je daarvoor ondersteuning zoekt in plaats van een beetje rond te blijven modderen.
Je niet schamen!
BeantwoordenVerwijderenJuist fijn dat je het blogt.
Er zijn ( weet ik uit ervaring als bijna 29 jaar kraamverzorgende) erg veel dames die even dat steuntje nodig hebben.
Een kind krijgen is ook niet niks!
Jammer dat er zo'n taboe op rust.
Hartstikke bedankt voor je openheid en daardoor je steun aan andere vrouwen!