Hoe ik PMDD heb uitgelegd aan mijn zoon

Hoe leg je PMDD uit aan kinderen? Dit was een vraag waar ik zelf erg mee zat toen ik net mijn diagnose had gekregen. Daarom heb ik destijds deze vraag voorgelegd bij het consultatiebureau, en die hebben mij wat goede tips gegeven:

Moet je PMDD wel uitleggen aan kinderen?

Mijn mening is dat het erg belangrijk is om kinderen, op hun eigen niveau, uitleg te geven over wat er aan de hand is. Je kan nog zo denken dat je jouw gevoelens voor jezelf houdt en dat het je lukt om een masker op te zetten voor je kind(eren), maar ze merken toch wel als je niet lekker in je vel zit. En als je niet uitlegt waar dat aan ligt, zijn veel kinderen geneigd om te denken dat het door hen komt. Daarom is het juist heel belangrijk om kort uitleg te geven over wat er speelt. 

Ik ben zelf al op heel jonge leeftijd begonnen met uitleg geven over PMDD. Naarmate een kind ouder word kun je wat uitgebreider uitleggen wat er aan de hand is. Het belangrijkste vind ik zelf in elk geval dat een kind weet waar het aan toe is en dat het zich veilig en geliefd voelt, ook als PMDD een rol speelt. 

Wat kun je dan zeggen?

Zelf heb ik heel kort uitgelegd wat er aan de hand is. Hoe ik het heb verteld:

"Vrouwen kunnen kinderen krijgen. Om een kindje in je buik te laten groeien, wordt er elke maand een soort babybedje in je buik gemaakt, dit maakt je lichaam van bloed. Als er die maand dan geen baby komt, dan haalt je lichaam dat bedje eens per maand weer weg en dat noemen we ongesteld zijn. Dat doet soms pijn en kan er ook voor zorgen dat ik last heb van vervelende gevoelens." 

Wat ik ook erg belangrijk vind is dat kinderen niet het gevoel krijgen dat zij voor jou moeten gaan zorgen of op hun tenen moeten lopen. Als ik nu dus last krijg van symptomen dan zal ik het wel kort benoemen, bijvoorbeeld dat ik even wat minder kan hebben, maar ik benoem er dan ook direct bij dat ik daar zélf een oplossing voor ga zoeken, bijvoorbeeld even op bed gaan liggen of een stukje lopen. Ik denk dat het juist wel goed is voor kinderen om ook te zien dat vervelende gevoelens soms bij het leven horen en dat je dan een oplossing bedenkt om jezelf weer beter te voelen. 

Wat kun je niet zeggen?

Waar ik nooit over zou praten met kinderen zijn te zware dingen zoals suïcide gedachtes. Ook vind ik het zelf heel belangrijk om mijn eigen angsten of issues niet op mijn zoon te projecteren. De dingen waar ik mee zit hoeven niet dingen te zijn waar hij ook mee zit, en door hem te wijzen op dingen waar ík angstig voor ben, kan ik hem juist óók angstig maken. Dus dat probeer ik echt niet te doen. Desnoods kijk ik gewoon even niet als hij iets doet dat ik heel erg eng vind. 

Mijn belangrijkste tip zou dus zijn: wees eerlijk, maar hou het luchtig, zodat kinderen begrijpen wat er speelt zonder dat ze het als een enorme last ervaren. 

Ik hoop dat iemand hier iets aan heeft 💖