Medicatie-moe

 Vanaf het moment dat ik 2 maanden geleden mijn diagnose autisme kreeg, probeert mijn behandelaar me aan de medicatie te krijgen. Dit is medicatie die mijn gevoeligheid voor prikkels zou moeten verminderen, waardoor ik minder vermoeid raak en mezelf prettiger ga voelen. 

Tot nu toe heb ik altijd alle medicatie die me werd aangeraden geslikt. Ik heb antidepressiva geslikt tegen de PMDD klachten, antipsychotica tegen mijn slaapproblemen, etc. etc. Het is medicatie die wel helpt, maar die ook een stukje van mijn eigen unieke persoonlijkheid wegneemt, waardoor ik me niet meer mezelf voel. En ik vind mezelf best een leuk persoon, dus eigenlijk wil ik dat niet meer. 

Dus toen ik weer medicatie kreeg aangeraden na mijn diagnose autisme was voor mij de maat eigenlijk opeens vol. Ik heb nog niet eens echt goede uitleg gekregen over wat mijn diagnose nu precies inhoudt en dan willen ze al dat ik weer aan de pillen ga! Medicatie innemen voelt enorm voorbarig in dit geval.  Ik merk dat ik er een beetje opstandig van word om elke keer maar weer als een proefkonijntje allerlei medicatie te slikken, met alle gevolgen van dien.

Aangezien ik nu op de wachtlijst sta voor thuisbegeleiding probeer ik in de tussentijd zelf uit wat wel of niet voor mij werkt. Ik heb het boek Meer rust en minder stress bij autisme gekocht en probeer daar elke dag een stukje uit te lezen en toe te gaan passen. Ook probeer ik minder te verbergen waar ik moeite mee heb en meer rekening te houden met mezelf. Normaal gesproken probeerde ik altijd iedereen tevreden te stellen en dan vervolgens knalde ik zo hard over mijn grenzen heen dat ik dagenlang niks meer kon doen óf opeens uit mijn dak ging qua emoties. Nu probeer ik dus meer te doseren en dat lijkt best goed te helpen.

Daarnaast gebruik ik nu ook de app Dailyo, Dit is een app waarin je meerdere keren per dag kan aangeven hoe het met je gaat, en wat je hebt gedaan. De app gaat dan vanzelf voor je bijhouden welke activiteiten je positief of negatief beïnvloeden. Ik hoop dat dit mij meer inzicht gaat geven in welke prikkels mij nu daadwerkelijk teveel zijn. Ik ben er bijvoorbeeld al achtergekomen dat ik me op sociale momenten vaak wel kan handhaven, maar dat ik dan juist ná zo'n activiteit instort. En dat vind ik opzich niet zo erg, maar dan moet ik daar wel even tijd voor inplannen, en niet drie sociale activiteiten achter elkaar plannen, want dan stort ik dus in tijdens zo'n activiteit, en dat vind ik wel heel vervelend. 

Ik ben dus van mening dat met mijn stukje op het spectrum medicatie wellicht niet nodig is, als ik mezelf aanleer om beter naar mezelf te luisteren, minder mezelf op te fokken dat ik alles moet doen en kunnen, kan ik wellicht gewoon prima leven. Ik heb een gevoeligheid waar ik nooit van heb geweten hoe ik ermee om moet gaan, en die ga ik niet direct weghalen met medicatie, maar juist kijken hoe ik mijn leven zonder medicatie kan gaan aanpassen dat het beter bij me past.