Op stap met het jeugdvakantiepaspoort

 Op school krijgt Tobias elk jaar het jeugdvakantiepaspoort. Dit is een boekje met allerlei activiteiten in en om Rotterdam die je dan met korting of gratis kunt doen. Tobias vindt het altijd leuk om hier gebruik van te maken en zoveel mogelijk stempels te verzamelen. 

Afgelopen dinsdag gingen we dus op pad met het boekje en we deden de volgende acties:

• Snoep scheppen met 30% korting
• Een stroopwafel halen
• Een softijsje 
• 2 speurtochten bij de bibliotheek

Hierdoor had Tobias 5 stempels en mocht hij daarna bij de Rotterdampaswinkel ook nog een kleinigheidje en de zesde stempel ophalen. 

Het was maar een klein uitstapje, maar we zijn er even uit geweest en dat is het belangrijkste 😊

Opnieuw gestart met Flylady

Inmiddels ben ik 3 weken geleden begonnen met de babysteps van Flylady. Ik krijg weer meer lucht. Zo voelde het in ieder geval voor mij, toen ik besloot om FlyLady weer op te pakken. Niet voor de eerste keer, zeker niet. Maar wel met een ander gevoel: rustiger, realistischer, en met minder ‘moeten’ in mijn hoofd. En dat maakt al een beetje verschil.

Wat me deze keer helpt, is het loslaten van perfectie. Het hoeft niet in één dag. Het mág 15 minuten duren. En een ‘hotspot’ hoeft geen brandhaard te zijn om mijn aandacht te verdienen. Door het stap voor stap aan te pakken, begin ik eindelijk het verschil te merken. Niet alleen in mijn huis, maar ook in mijn hoofd.

Wat ik vooral fijn vind aan FlyLady is de structuur. Er is een soort zachte stok achter de deur: elke dag een beetje aandacht voor mijn huis, zonder dat het voelt alsof ik mezelf voorbijloop. De zones, de babysteps, de reminders – ze zorgen ervoor dat ik overzicht houd. En dat voelt eigenik zó goed dat ik me afvraag waarom het me nooit lukt om dit systeem vast te houden. 😳

Met de vakantie voor de deur merk ik ook hoe fijn het is om langzaam toe te werken naar een opgeruimd huis. De koffers zijn nog niet gepakt, maar het geeft rust dat ik weet waar alles ligt. Ik hoef straks niet gestrest op zoek naar zonnebrand tussen stapels ongevouwen was. Sterker nog: als het me lukt om dit ritme nog even vast te houden, vertrekken we straks in een huis dat ademt. En thuiskomen in zo’n huis… dat is nog nooit gelukt, maar het lijkt me heerlijk thuiskomen!

Dus ja, ik ben opnieuw begonnen. En ik ben blij dat ik dat heb gedaan.

'Gratis' uit eten

In december vorig jaar gaven we mijn ouders voor hun trouwdag een cadeautje: een boottocht met etentje erbij. Superleuk idee, vonden we zelf. Maar een week van tevoren kregen we bericht dat we de enigen waren die voor die datum hadden geboekt, dus of we misschien een andere dag konden kiezen.

En toen ging het ineens minder goed met de gezondheid van mijn vader. Alles kwam op pauze te staan, en zo schoof ook dit uitje steeds verder vooruit.

Inmiddels hebben we besloten om toch te gaan — met z’n drieën dit keer.

Omdat we destijds al €150 hadden aanbetaald, hoeven we nu helemaal niets meer te betalen. Natuurlijk weet ik dat dat geld allang is uitgegeven, maar toch voelt het een beetje alsof we nu gratis uit eten gaan. En dat geeft, ondanks dat we dit liever samen met mijn ouders hadden gedaan, toch een klein beetje een licht gevoel.

Worden jullie ook wel eens een beetje voor de gek gehouden door je innerlijke boekhouder? 😏

Afscheid nemen (of toch niet!)

Gisteren was het zover: de allerlaatste schooldag van Tobias. Nu is het écht voorbij en begint de zomervakantie. En eerlijk? We waren er alledrie behoorlijk aan toe. 😉 Geen gehaast meer, geen last-minute gymspullen of vergeten broodtrommels — gewoon lekker uitrusten. Heer-lijk.

Ik was wel benieuwd of Tobias zijn vrienden van de basisschool deze zomer nog zou zien. Nou, dat antwoord kwam sneller dan verwacht: nog geen tien minuten na het uitgaan van school stonden ze hier al op de stoep met zijn drietjes. 😂

Ik dacht: laat ik er meteen iets gezelligs van maken. Dus ik gaf ze wat geld mee om broodjes en knakworstjes te halen. Daarna werd hier fanatiek Mario Party gespeeld, en één van de jongens bleef zelfs 's avonds mee-eten. Uiteindelijk moesten we hem bijna het huis uit bonjouren omdat het al laat werd. Met de belofte dat hij binnenkort een keertje mag komen logeren. Gezellig!

Wat ik echt leuk vind: op deze leeftijd is het echt leuk als ze langskomen. Toen ze kleiner waren, was het altijd opletten of de boel niet gesloopt werd en voelde het soms een beetje als hard werken — maar nu? Nu zijn het gewoon nette, gezellige pubers waar je prima een dag mee doorkomt. Ik hoop echt dat ze leuk contact met elkaar blijven houden, want met sommige is hij al bevriend vanaf groep 2!

Zijn jullie kinderen bevriend gebleven met vriendjes van de basisschool?

Stress te lijf met een braindump

 Twee weken geleden schreef ik erover dat ik me een beetje overspannen begon te voelen door allerlei omstandigheden. Inmidels zijn we dus twee weken verder en wil ik graag delen hoe het nu gaat. 

Opzich voel ik me nog steeds erg gespannen over de reis naar Japan, het einde van het schooljaar en de situatie met mijn (schoon)vader, maar het voelt inmiddels allemaal wel wat rustiger. En dat komt door.... chatGPT. Die kwam met het idee: schrijf eens 15 minuten alles van je af zonder teveel te censureren - gewoon rechtstreeks vanuit je hoofd naar het scherm. En dat deed ik. Ik gooide mijn hele hoofd leeg op papier en liet vervolgens ChatGPT zijn 'magie' doen: die maakte een lijstje met to do's, wees mij op mijn valkuilen en gaf me een peptalk op basis van wat ik had geschreven. 😏

Sindsdien schrijf ik elke ochtend 15 minuten alles op wat in mijn hoofd zit. Ik merk dat ik een stuk rustiger schrijf dan in het begin en een stuk meer overzicht en structuur heb. Sommige dingen komen dagelijks terug, andere dingen zijn eenmalig. Maar het is elke keer weer verhelderend. Ik kan het iedereen aanraden om eens zo'n braindump te doen - met of zonder ChatGPT. 

De eindmusical

Afgelopen dinsdag was het zover: de eindmusical van Tobias. We stapten rond half zeven de aula binnen van de middelbare school waar hij straks na de zomer zal beginnen — een grote ruimte met lange rijen stoelen die al grotendeels gevuld waren met ouders, broertjes, zusjes, opa’s, oma’s en zelfs wat ooms en tantes. Het was behoorlijk druk, maar gelukkig wisten we nog een plekje redelijk vooraan te bemachtigen. Zo konden we het toneel goed zien, en stiekem ook alles van Tobias meekrijgen.

Precies om zeven uur begon de musical. Het stuk dat dit jaar was uitgekozen, heette Strandgasten. Het verhaal speelde zich af rondom een strandtent, waar een bonte stoet aan typetjes langskwam: twee overdreven stoere strandwachten à la Baywatch, een stel vissers, een enthousiaste ijsverkoper en natuurlijk een paar hebberige goudzoekers — waarvan Tobias er eentje was.

Hij had zichtbaar plezier in zijn rol. En al leek het in eerste instantie misschien een wat eenvoudige voorstelling, de kinderen hadden er zóveel energie in gestoken dat we er echt van hebben genoten. De liedjes waren aanstekelijk en zitten nu, dagen later, nog steeds in mijn hoofd — vooral “Mr. Cool”, dat inmiddels een hardnekkige oorwurm is geworden. 😅

Sommige scènes waren grappig, andere vertederend (vooral het eindlied!), maar wat me vooral bij zal blijven is de sfeer. Kinderen die samen iets moois hadden neergezet waar ze wekenlang aan hebben gewerkt, ouders die trots toekeken.... Het was een mooie avond. 

Nu écht de laatste loodjes

Een maandje geleden schreef ik nog over de laatste zes weken van het schooljaar. En nu... zijn we opeens bij de allerlaatste dagen aangekomen. Nog maar acht dagen school, en dan zit het erop! 😅

De afgelopen tijd merk ik dat ik vaak terugdenk aan mijn zwangerschap en bevalling. Toen ik net zwanger was dacht ik oprecht: wat heerlijk, dit mag eeuwig duren. Die eerste trapjes, het steeds ronder worden, de zachte aandacht van mensen… Ik genoot er met volle teugen van.

Tot het einde naderde. Toen was ik het he-le-maal zat. Ik sliep slecht, mijn lijf protesteerde, alles was ineens te veel. En opeens dacht ik: kom maar door met die bevalling waar ik zo tegenop keek! 🙈

Zo voelt het nu dus ook een beetje met school.

In mijn vorige blog schreef ik vooral over de dingen die ik ga missen: het ritme, de vaste structuur, de momenten alleen thuis. Maar inmiddels… zijn de laatste loodjes echt begonnen. En die zijn — net als bij een zwangerschap — best pittig!

Het voelt alsof er élke dag wel iets is. Iets dat mee moet naar school. Een brunchgerecht regelen. Studiedagen. Halve dagen. Tropenrooster. De avondvierdaagse. Agenda’s vol, routines weg, en elke dag nét even anders dan normaal.

En dus betrap ik mezelf op een gedachte die ik eerder nog niet wilde denken: Laat die laatste zomervakantie van de basisschoolperiode nu maar gewoon beginnen. 😅

PS: door een storing van Blogger kan het zijn dat je een aantal van mijn blogposts hebt gemist: klik hier als je ze nog wilt teruglezen 😊

Het is weer zover....

 Net als vorige zomer krijg ik opeens veel minder bezoekers op mijn blog. Ik ging even kijken bij Zuinigaan en ja hoor: blogger stuurt mijn blogposts weer niet door. Echt heel jammer, want ik heb juist zo'n behoefte aan tips momenteel. 

Dus mocht deze blogpost toevallig wél bij Zuinigaan verschijnen, dit is wat je waarschijnlijk hebt gemist:

Sociale media en de invloed op mijn stemming

Een beetje overspannen