vrijdag 27 juni 2025

Een beetje overspannen

 Volgens mij ben ik een beetje overspannen. Of nou ja, niet een béétje — best wel. Het is moeilijk om dat toe te geven, maar het is me echt een beetje teveel geworden. Het sluipt erin: eerst ben je gewoon een beetje moe, dan een beetje kortaf, en voor je het weet kun je geen geluid of vraag meer verdragen en wil je het liefst onder een dekentje verdwijnen en pas over een maand weer terugkomen.

Wat ik merk

Ik heb het even op een rijtje gezet, want dat helpt mij meestal om het te snappen:

  • Ik voel me onrustig, ook als ik “vrij” heb

  • Mijn hoofd blijft maar draaien, vooral ’s avonds / 's nachts

  • Alles voelt als een taak en een dreiging, zelfs leuke dingen

  • Ik ben snel overprikkeld, geluiden komen snoeihard binnen

  • Ik voel me schuldig als ik niks doe, en leeg als ik te veel doe

  • En ik huil om alles. Vooral schattige filmpjes hou ik het absoluut niet meer droog bij.

Waardoor het komt

Het is natuurlijk ook niet niks allemaal. Mijn vader heeft pas in het ziekenhuis gelegen. We hebben net te horen gekregen dat mijn schoonvader niet meer beter wordt..... Dat hakt er beiden in — op allerlei lagen tegelijk.

Tobias gaat volgend jaar naar de middelbare, wat mij ook best wel spanning geeft, want mijn kleine man wordt dan opeens heel groot en dat vind ik ook erg spannend.

Daar bovenop komt dat we over een paar weken een grote reis gaan maken, waar ik enorm naar uitzie, maar waar ook zó veel bij komt kijken dat het soms voelt alsof ik een evenement aan het organiseren ben in plaats van een vakantie aan het plannen. En dan gooit Instagram ook nog eens allemaal stress-filmpjes over Japan op mijn tijdlijn, wat ook niet helpt bij de zenuwen.

Thuis loopt ook alles door, natuurlijk. Zorgen, huishouden, prikkels, verantwoordelijkheden. Ik denk dat het gewoon te veel is geworden.

Wat ik heb gedaan

Gisteren ben ik naar de sauna geweest. Gewoon, met Sander, even eruit. En dat was heel fijn. Ik heb gehuild — en dat voelde niet raar, maar eerder logisch. Alsof mijn lijf zei: “Eindelijk rust. Laat het maar gaan.” ’s Avonds voelde ik me zelfs weer een beetje mezelf. We hadden een fijn etentje samen en ik dacht: ja, hier ben ik nog, ergens onder al die lagen onrust.

Wat ik nu probeer

Ik heb geen groot plan. Maar ik wil de komende tijd bewust rustiger aan doen. Niet alles invullen. Niet alles moeten. Niet alles oplossen. Gewoon één ding tegelijk. En dan pauze. En dan zien hoe het voelt.

Ook heb ik Instagram voorlopig van mijn telefoon gegooid. Die stress-filmpjes dragen absoluut niet bij aan de stress die ik ervaar over onze vakantie. 

Ik wil ook niet teveel druk erop leggen dat het beter moet gaan, want dat lijkt averechts te werken. Dan krijg ik als het ware stress over de stress, en dat is ook niet wenselijk. Ik hoop dat mijn plannetje om op die manier ermee om te gaan gaat helpen, maar mocht iemand nog andere tips hebben dan hoor ik ze ook heel graag. 

7 opmerkingen:

  1. Kan dit best plaatsen.
    Alles bij elkaar voor een gevoelig iemand kan best teveel worden.
    Uitschakelen van gedachten is ook iets wat niet als een knop omzetten werkt.
    Vooral de avonden piekeren herken ik ook.
    Probeer jezelf te blijven en rust te vinden in wat voor jouw werkt.
    Misschien bulletin journal maken.
    Over wat erin je hoofd speelt. Door op te schrijven is het uit je hoofd

    BeantwoordenVerwijderen
  2. een dag tegelijk, kleine stapjes. je lijf geeft precies aan wat je nodig hebt nu, rust. je zoon is een grote jongen aan het worden, hij kan dus ook helpen. het is bijna vakantie, dan kan hij best wat huishoudelijks overnemen (dat is niet zielig, daar maak je hem een zorgzame, zelfstandige man mee). of doe anders dingen samen met hem, maak van stomme huishoudelijke dingen fijne momentjes samen. en daarna weer even lekker niks.
    doe de dingen waar je wel blij van wordt en wel energie van krijgt, en laat de dingen die je niet trekt voor nu aan je man, je zoon, je familie, of laat het gewoon helemaal. je stelt nu vooral jezelf teleur, en daar heb je eigenlijk een gewoon een keuze in. stel minder eisen aan jezelf, kijk alleen naar wat je wel kan doen en ben daar blij mee/trots op.

    of denk nu, waar bemoeit die vrouw zich mee? En laat mijn adviezen dan ook gewoon lekker links liggen, ook dat is een prima plan als het goed voelt :)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. nee hoor, het is zeker zinnig advies. Alleen best lastig vol te houden als je zieke ouders hebt die bij bepaalde dingen hulp nodig hebben. Die laat je niet zomaar vallen. Dus ga ik weer met het angstzweet in mijn bilnaad in de auto zitten, bijvoorbeeld. Het is even niet anders. Maar als wat ik kan laten vallen (wt niet veel is, maar het is er zeker wel) laat ik ook vallen

      Verwijderen
  3. Mijn levensreddende zin.... "Goed is goed genoeg" Dat is vaak mijn mantra als ik weer doordraaf in mijn hoofd. Misschien heb je er iets aan. Verder geniet ervan dat je zoon groter wordt. Hij wordt zelfstandiger. Ik vind het steeds meer genieten hoe ze zelf in de wereld staan. Veel minder erachteraan rennen. Niet meer op tijd op het schoolplein. Niet meer achteraan dat ze hun drinken, gymspullen etc. hebben. Dat hoeft niet meer jouw energie te kosten. En bij mij helpt dit om zo kleine lichtpuntjes aan te pakken, om te zien dat er in alles vooruitgang te vinden is. Maar goed, dit werkt voor mij, misschien niet voor jou.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hi Mina,

      Ja "goed is goed genoeg" is hier ook een mantra dat ik vaak gebruik. Op de een of andere manier lukt het me minder goed bij japan, daar moet het allemaal perfect. Ik denk doordat we er zo lang voor hebben gespaard dat ik hele hoge eisen heb voor mezelf....

      Qua steeds zelfstandiger worden heb je helemaal gelijk, dat vind ik zelf ook heel leuk :)

      Verwijderen
  4. Lastig lijkt me. Je zit er nu in en 'moet' door. Ik heb PMDD en herken je gevoelens. Kan dat er ook mee te maken hebben? Ik bedoel er niet mee dat je zorgen en moeiten wel meevallen maar meer dat je er anders tegen aan kijkt door je PMDD? Dat het overweldigender voelt? Of heb je daar geen/weinig last meer van?
    Hoe dan ook wens ik je veel rust toe en hoop ik dat het snel weer beter gaat. Ik vind het knap hoe je ermee omgaat en op tijd de signalen ziet!

    Groetjes van Bianca

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hi Bianca,

      Ik heb nu sinds 5 jaar een spiraaltje en dat helpt wel om de scherpe randjes er vanaf te halen, doordat ik nu geen cyclus meer heb. :) Maar mijn autisme speelt nog wel zeker weten een rol hierin.
      Bedankt voor het meedenken. :)

      Verwijderen

Alleen aardige, opbouwende, positieve reacties zullen worden geplaatst. Over niet geplaatste reacties wordt niet gecorrespondeerd ;)