Sociale media en de invloed op mijn stemming

De afgelopen weken ben ik zó bezig met onze aankomende reis naar Japan. En dat is niet gek — het is iets waar we al heel lang naar uitkijken. Maar ergens onderweg ging er iets schuiven wat zeker heeft bijgedragen aan de overspanning waar ik laatst over schreef. 

Wat begon met "even op Instagram kijken voor leuke filmpjes over Japan", werd langzaam een eindeloze stroom van filmpjes, meningen en ervaringen op verschillende social media kanalen. En voordat ik het wist, voelde het alsof ik me niet meer verheugde, maar alleen nog maar de vakantie moest overleven. Alsof ik naar de hel ga in plaats van naar een ontwikkeld land met een mooie cultuur. 

Op Instagram zag ik video’s van mensen die zóveel liepen dat hun voeten kapot gingen. Op Youtube zag ik filmpjes met 80 tips voor in Japan - hoe ga ik dat überhaupt allemaal onthouden?! 😂 Op Reddit las ik horrorverhalen over de drukte, mensen die in paniek raakten door de drukte in de metro, of die door de hitte compleet instortten. En ineens ging het niet meer over míjn reis — maar over hun nachtmerries, waardoor ik langzaamaan zelf ook heel erg gestresst raakte over de reis. 

Ik merkte hoe het mijn hoofd overnam. In plaats van af en toe even te checken, zat ik constant te scrollen, op zoek naar geruststelling — die ik natuurlijk niet vond, want zo werkt het algoritme niet, dat is niet gebaat bij saaie geruststellende filmpjes, maar juist bij zoveel mogelijk commotie. Alle sociale media trokken me dus verder een negatieve tunnel in. En alles waar ik me op verheugd had — Disney, Pokémon, tempels, sushi — werd ineens een bron van angst.

Dus ik heb een beslissing genomen.
🧠 Ik ben gestopt met Instagram, Youtube en Reddit. Niet voor altijd maar wel tot na de vakantie. Want mijn hoofd is al vol genoeg en ik wil graag de stem in mij weer horen die wél enthousiast is. Die wél verlangt naar avontuur. Die niet bang is, maar nieuwsgierig. Die niet constant denkt “wat als het misgaat?”, maar juist kan nadenken over wat er allemaal leuk en mooi is aan onze komende reis. 

Hebben jullie wel eens gehad dat sociale media je stemming beïnvloedde? 

Een beetje overspannen

 Volgens mij ben ik een beetje overspannen. Of nou ja, niet een béétje — best wel. Het is moeilijk om dat toe te geven, maar het is me echt een beetje teveel geworden. Het sluipt erin: eerst ben je gewoon een beetje moe, dan een beetje kortaf, en voor je het weet kun je geen geluid of vraag meer verdragen en wil je het liefst onder een dekentje verdwijnen en pas over een maand weer terugkomen.

Wat ik merk

Ik heb het even op een rijtje gezet, want dat helpt mij meestal om het te snappen:

• Ik voel me onrustig, ook als ik “vrij” heb

• Mijn hoofd blijft maar draaien, vooral ’s avonds / 's nachts

• Alles voelt als een taak en een dreiging, zelfs leuke dingen

• Ik ben snel overprikkeld, geluiden komen snoeihard binnen

• Ik voel me schuldig als ik niks doe, en leeg als ik te veel doe

• En ik huil om alles. Vooral schattige filmpjes hou ik het absoluut niet meer droog bij.

Waardoor het komt

Het is natuurlijk ook niet niks allemaal. Mijn vader heeft pas in het ziekenhuis gelegen. We hebben net te horen gekregen dat mijn schoonvader niet meer beter wordt..... Dat hakt er beiden in — op allerlei lagen tegelijk.

Tobias gaat volgend jaar naar de middelbare, wat mij ook best wel spanning geeft, want mijn kleine man wordt dan opeens heel groot en dat vind ik ook erg spannend.

Daar bovenop komt dat we over een paar weken een grote reis gaan maken, waar ik enorm naar uitzie, maar waar ook zó veel bij komt kijken dat het soms voelt alsof ik een evenement aan het organiseren ben in plaats van een vakantie aan het plannen. En dan gooit Instagram ook nog eens allemaal stress-filmpjes over Japan op mijn tijdlijn, wat ook niet helpt bij de zenuwen.

Thuis loopt ook alles door, natuurlijk. Zorgen, huishouden, prikkels, verantwoordelijkheden. Ik denk dat het gewoon te veel is geworden.

Wat ik heb gedaan

Gisteren ben ik naar de sauna geweest. Gewoon, met Sander, even eruit. En dat was heel fijn. Ik heb gehuild — en dat voelde niet raar, maar eerder logisch. Alsof mijn lijf zei: “Eindelijk rust. Laat het maar gaan.” ’s Avonds voelde ik me zelfs weer een beetje mezelf. We hadden een fijn etentje samen en ik dacht: ja, hier ben ik nog, ergens onder al die lagen onrust.

Wat ik nu probeer

Ik heb geen groot plan. Maar ik wil de komende tijd bewust rustiger aan doen. Niet alles invullen. Niet alles moeten. Niet alles oplossen. Gewoon één ding tegelijk. En dan pauze. En dan zien hoe het voelt.

Ook heb ik Instagram voorlopig van mijn telefoon gegooid. Die stress-filmpjes dragen absoluut niet bij aan de stress die ik ervaar over onze vakantie. 

Ik wil ook niet teveel druk erop leggen dat het beter moet gaan, want dat lijkt averechts te werken. Dan krijg ik als het ware stress over de stress, en dat is ook niet wenselijk. Ik hoop dat mijn plannetje om op die manier ermee om te gaan gaat helpen, maar mocht iemand nog andere tips hebben dan hoor ik ze ook heel graag. 

Programma voor Japan

 Gister heb ik, met een beetje hulp van ChatGPT en een reisgids, een reisprogramma voor Japan gemaakt. Ik denk dat het goed is gelukt. 😁

✈️ Reis & aankomst

Dag 1

• Vertrek vanuit Schiphol

• Overstap in Helsinki

Dag 2

• Aankomst in Osaka

• Verkennen omgeving hotel

• Vroeg slapen

---

🏙️ Osaka: rustig landen & Universal Studios

Dag 3

• Wandeling bij Sakurajima Park & haven

• Universal City Walk verkennen (winkels, lunch, Pokémon store)

• Optioneel: Ferry naar Tempozan

• Avondeten & rust in hotel

Dag 4 & 5

• Universal Studios Japan (volle dagen)

• Eten in Universal City Walk

Dag 6

• Pokémon Center Osaka DX

• Kattencafé in Shinsaibashi

• Hozenji tempel

• Dakterras en shoppen/dineren bij Namba Parks

Dag 7

• Osaka Castle Park & Jo-Terrace

• Rust in Nakanoshima Park

• Optioneel: Dotonbori (eten & sfeer)

---

🚄 Reis naar Tokyo & Disney

Dag 8

• Shinkansen Osaka → Tokyo

• Inchecken hotel Tokyo Bay (Disney partnerhotel)

Dag 9 t/m 11

• Disneyland & DisneySea (3 dagen)

---

🎡 Tokyo ontdekken buiten Disney

Dag 12

• Harajuku (Takeshita Street)

• Yoyogi Park

• 2D Café

• Shibuya Crossing & Meiji Jingu tempel

Dag 13

• Sensoji tempel in Asakusa

• Boottocht over de Sumida rivier

• Hop-on Hop-off bus

• Terug naar Disney Resort

Dag 14

• Laatste Disney dag

---

✈️ Terug naar huis

Dag 15

• Terugreis naar Nederland

Dag 16

• Aankomst thuis

Ik had best veel stress voor onze Japan reis, maar nu het wie, wat, waar, wanneer en hoe bekend is, merk ik dat ik er steeds meer zin in begin te krijgen 😁

Einde van de basisschool in zicht

Over zes weken loopt Tobias voor de laatste keer de basisschool uit.
Zijn basisschooltijd zit er dan op. Klaar. Afgerond. Diploma en musical en dan dag juffen en meesters, hallo brugklas.

En ik? Ik dacht altijd dat ik dan vooral zou denken: "Fijn, weer een fase afgerond." Maar eerlijk is eerlijk… ik ga het missen. 

De basisschool is voor Tobias natuurlijk een plek om te leren, vriendjes te maken, te groeien. Maar het is voor mij óók een soort veilige bubbel. Een ritme waar ik op kan bouwen: opstaan, broodtrommel vullen, jas aan, kus bij de deur en 'wachten' tot hij elke dag om dezelfde tijd weer terug is. Elk jaar dezelfde terugkerende festiviteiten: Sinterklaas, Kerst, schoolontbijt, avondvierdaagse..... Het voelt allemaal zo bekend en vertrouwd. 

Ik ken de juffen, weet precies waar ik moet zijn voor het oudergesprek, en ik ben inmiddels behoorlijk bedreven in traktaties knutselen waarbij ik me in steeds mindere mate gek laat maken door de gezondheidsbrigade. Ik heb het systeem door. En dat voelt – hoe chaotisch de ochtenden soms ook zijn – gewoon goed.

Nu begint er dus iets nieuws. De middelbare school.Nieuwe regels, nieuwe mensen, nieuwe vragen. (Moet hij een rekenmachine? Wat doet een mentor precies? Heeft hij een agenda nodig of bestaat dat niet meer?) Hij vindt het allemaal nog niet zo interessant. Maar ik voel me een beetje alsof ik ook zelf opnieuw naar school moet. Alleen dan zonder klassenfoto dit keer.

We hebben nog zes weken. En ik neem me voor om ze bewust te beleven. Nog één keer die broodtrommel vullen met een briefje erin. Nog één keer mopperen over verloren gymschoenen. Nog één keer zwaaien bij het hek, terwijl hij stiekem probeert te doen alsof ik er niet ben (maar toch altijd even terugkijkt).

Want deze tijd… die komt niet meer terug. En dat vind ik best wel even slikken. Het voelt nog zo kort geleden dat ik hem voor de eerste keer afleverde op school voor zijn eerste wendag!

En straks? Dan komt er vast ook weer iets moois. Nieuwe mijlpalen, nieuwe verhalen, nieuwe chaos om van te houden. Maar eerst nog even dit. Nog zes weken basisschool.Ik zit straks misschien een beetje te huilen bij de eindmusical. En dat is helemaal oké. Want als je iets echt gaat missen, dan was het blijkbaar waardevol.

kaakpijn en ontspanning

De afgelopen weken kreeg ik ineens last van mijn kaak. Niet bij het kauwen, maar juist bij slikken, gapen en soms zelfs gewoon in rust. De pijn zat precies onder mijn oor, en het leek erger te worden. Eerst dacht ik nog: "komt wel goed", maar ja — als het steeds pijnlijker wordt, dan weet ik ook dat ik daar niet te lang mee moet wachten.

Ik ben dus naar de huisarts gegaan en die concludeerde dat de pijn uit het kaakgewricht kwam. Geen oorontsteking dus, zoals ik stiekem had gehoopt (want: makkelijker op te lossen). Maar goed, duidelijkheid is óók fijn. Ik kreeg een doorverwijzing naar de kaakfysio, maar die had geen tijd, dus ben ik verder gaan bellen en kwam zodoende bij een 'gewone' fysio terecht, die gelijk die dag tijd had. 

De fysiotherapeut bevestigde het beeld: gespannen kaakspieren, waarschijnlijk door stress, klemmen of een verkeerde houding. Ik kreeg een paar oefeningen mee en het advies om het gewricht wel in beweging te houden, maar vriendelijk. Niet forceren, wel blijven gebruiken. Wat ik ook van de fysio meekreeg, en wat ik zelf stiekem ook al wist: ik moet meer ontspannen. Want spanning sla ik blijkbaar niet alleen op in mijn hoofd, maar ook in mijn kaken. Tijd om die cirkel te doorbreken. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan, ik ben nu eenmaal een stresskip!

Ik heb daarom een klein boekje gekocht: "3 minuten mindful". Geen grootse plannen, geen ellenlange meditatiesessies. Gewoon drie minuten per dag stilstaan. Ademhalen. Inchecken. Even zijn in plaats van alleen maar doen. Baat het niet dat schaadt het niet. 

En over twee weken mag ik naar een gespecialiseerde kaakfysiotherapeut, die echt kijkt naar het gewricht zelf en hoe het beweegt. Daar ben ik benieuwd naar — en ook een beetje hoopvol. Want ik heb geen zin om weken met deze pijn rond te lopen. Mijn lijf vraagt duidelijk om rust, dus ik ga proberen te luisteren.

Wish me luck (en ontspanning). 💆‍♀️

Schoolkamp: hoe het was

Vorige week was het zover: Tobias ging op schoolkamp. Al weken keek hij er met gemengde gevoelens naar uit. Aan de ene kant had hij er zin in – vooral in de bonte avond en het dagje uit – maar hij zag ook op tegen het onbekende en natuurlijk de heimwee. Toch wilde hij het avontuur graag aangaan, en dus begonnen we vol goede moed met inpakken.

Dat inpakken bleek nog best een uitdaging: alles moest in één koffer passen, en school had een bagagelijst opgesteld waar je u tegen zegt. Met een flinke portie passen en meten (en wat geworstel met de ritsen) kregen we het uiteindelijk voor elkaar om alles erin gepropt te krijgen. En toen vertrok hij: een beetje zenuwachtig, maar dapper.

Tijdens het kamp kregen we een brief waarin hij schreef dat hij heimwee had. Dat raakte me natuurlijk wel. Het vele buitenspelen vond hij niet zo leuk, schreef hij. En hij gaf aan dat hij donderdag wilde worden opgehaald. Uiteindelijk hebben we even contact gehad met de meester en bleek de brief een moment-opname en had hij het toch erg naar zijn zin. 

Want gelukkig waren er ook hoogtepunten: de bonte avond, waar hij straalde met een game-gerelateerd optreden, en het dagje naar BillyBird Park, dat hij echt leuk vond. Al met al was het precies zoals hij het had voorspeld: spannend en leuk tegelijk. En ik ben zo trots op hem dat hij het toch heeft gedaan. 😊

"Onze" supermarkt is weg

 Het is zo’n klein ding: de supermarkt om de hoek is sinds vorige week opeens dicht - failliet waarschijnlijk. Hij zat honderd meter verderop. Ik kon er bij wijze van spreken in mijn pyjamabroek naartoe als ik wilde. En toch kocht ik er helemaal niet veel! Want het was duur en de eigenaar was best een chagrijnige man. Dus echt een gezellige supermarkt was het niet. 

Ik kwam er wel vaak voor “even snel”. Een vergeten pak melk. Een doos eieren als we spontaan besloten om pannenkoeken te eten. Een reep chocolade voor een moeilijke dag. Broodjes op woensdag, als Tobias thuis lunchte.... En ik was niet de enige die de supermarkt op die manier gebruikte: veel mensen hier in de wijk haalden hun 'grote boodschappen' bij de Albert Heijn en de kleine extraatjes bij deze dure buurt-supermarkt. 

Maar nu hij dicht is, merk ik pas hoe vaak ik dacht: ik zou nu even snel iets kunnen halen. Niet dat ik het ook echt deed — maar het idee dat het kan zit blijkbaar diep in mijn hoofd. Nu de supermarkt weg is merk ik pas hoe vaak ik eraan dacht en volgt er meteen een soort echo: oh nee, dat kan niet meer. Heel apart, vind ik, want ik was me tot nu toe helemaal niet zo bewust hoe vaak mijn eigen hoofd me in de verleiding bracht 😂

Ik ben echt heel benieuwd hoe lang het duurt voor mijn hoofd aan de nieuwe situatie gewend is!

Hoofd leeg, boekje vol....

Over ongeveer drie maanden stappen we in het vliegtuig naar Japan. Alleen al als ik het opschrijf krijg ik een kriebels in mijn buik. Want: wát een avontuur. En ook: wát een geregel, als ik maar niks belangrijks vergeet! Dus besloot ik iets te maken wat mij helpt om overzicht te houden, rust te vinden en zelfs een beetje plezier te halen uit de voorbereiding: een reis bullet journal.

Waarom een bullet journal?

Zoals wel bekend: ik hou van schrijven, van lijstjes maken en van dingen structureren op mijn eigen manier. Maar vooral: mijn hoofd zit vaak vol. De voorbereiding op deze reis roept bij mij allerlei vragen, zorgen en verwachtingen op. Dus is deze bullet journal niet zomaar een boekje. Het is mijn uitlaatklep, mijn back-up geheugen, mijn geruststelling.

Ik had al een hele tijd niets gedaan met bullet journallen, maar toen zag ik op Bol het perfecte boekje: een bullet journal met Japanse thematiek. Dan kan ik de verleiding echt niet weerstaan om er toch weer mee te starten voor deze bijzondere reis!

Wat staat erin?

Ik ben begonnen met een simpele titelpagina met de Japanse vlag en de tekst: "Japan 2025". Daarna maakte ik een ABC met redenen waarom we juist Japan kozen. Van de A van anime tot de Z van zelfontwikkeling! Daarna volgden pagina’s met onze wishlist (denk: sushi, shinkansen, Disney, Harajuku…), to do-lijstjes, paklijsten en een aftelkalender.

Ik merkte al snel dat ik ook ruimte wilde voor mijn zorgen, want ja, ik ben nu eenmaal een zorgenmaker. Dus maakte ik bladzijdes waar ik dingen opschrijf die me stress geven (zoals “wat als ik overprikkeld raak?”) en meteen ernaast: mogelijke oplossingen of geruststellingen. Het voelt heel fijn om die dingen uit mijn hoofd te halen en op papier te zetten.

Praktisch én persoonlijk

In mijn boekje staan ook dingen als: vluchttijden, adressen van hotels, ideeën voor tijdens de vlucht, jetlag-tips, medische info, en een plek voor dag-logs en dankbaarheid om in te vullen tijdens de reis. Maar het is niet alleen maar praktisch. Tussen de regels door is dit boekje ook een stukje van mezelf. Ik teken kawaii sushi, plak mooie quotes, en laat ruimte voor als het tegenzit. Want ja: het mag tegenzitten.

“Als er iets misgaat, ben jij nooit het probleem”

Die zin zei Sander laatst tegen me toen ik weer even twijfelde of ik dit allemaal wel kon. En hij heeft gelijk. Misschien raak ik overprikkeld. Misschien zit ik huilend in een pretpark omdat ik te moe ben. Maar dan nog: we komen er wel. Met liefde, rust, en een beetje (veel) planning.

Chat GPT als extra autisme coach

Structuur aanbrengen, keuzes maken en overzicht houden zijn niet altijd vanzelfsprekend. Daarom heb ik een autismecoach die me daar wekelijks mee komt helpen. Maar hoe doe ik het tussendoor? Daar gebruik ik ChatGPT als mijn persoonlijke autisme-coach voor! Het helpt me niet alleen met praktische zaken, zoals lijstjes en planning, maar biedt ook een 'luisterend oor'.

Hieronder heb ik een aantal dingen opgesomd waar ik ChatGPT voor gebruik. Wellicht hebben andere mensen hier ook iets aan: 

(Oeps. deze blogpost was per ongeluk in de prullenbak terecht gekomen dus ik plaats hem nu even opnieuw!)

Overzicht en structuur

Een van de grootste uitdagingen voor mij is overzicht houden. Taken en afspraken kunnen in mijn hoofd door elkaar lopen, waardoor ik niet meer weet waar ik moet beginnen. ChatGPT helpt me door lijstjes te maken met actiepunten, zodat ik gestructureerd aan de slag kan. Of het nu gaat om het huishouden, boodschappen doen of een dagplanning maken, het helpt mij om mijn gedachten te ordenen en mijn hoofd rustiger te krijgen.

Hulp bij besluitvorming

Keuzes maken is iets waar ik vaak tegenaan loop. Moet ik wel of niet naar een afspraak gaan? Is het slim om vandaag op visite te gaan, of kan ik beter een rustdag nemen? ChatGPT stelt me vragen die me helpen om mijn opties af te wegen. Het helpt me om rationeel naar situaties te kijken en betere beslissingen te nemen. 

Emotionele steun

Soms voel ik me overweldigd, verdrietig of gefrustreerd en wil daar meer over praten dan Sander prettig vindt 😅. ChatGPT is er dan om naar me te luisteren, zonder oordeel. Het helpt me om mijn gevoelens op een rijtje te zetten en geeft me suggesties over hoe ik ermee om kan gaan. Bijvoorbeeld door me eraan te herinneren om een rustmoment in te plannen of te kijken naar wat ik wél onder controle heb. Natuurlijk is met een echt mens praten wel prettiger, maar soms zijn er momenten dat dit even niet gaat, en dat kan ChatGPT wel even uitkomst bieden om te sparren. 

Een praktische gids

Naast mentale steun is ChatGPT ook praktisch. Ik heb diverse reminders per dag ingesteld. Op maandag herinnert het me er bijvoorbeeld aan om de keuken schoon te maken en mijn weekplanning te maken. Op vrijdag helpt het me met mijn boodschappenlijstje en herinnert het me eraan dat ik een rustdag mag nemen. Kleine herinneringen die me helpen om mijn dagen soepeler te laten verlopen.

Kortom: ik gebruik ChatGPT best veel en vind het een goed hulpmiddel om beter met mijn autisme om te gaan. Gebruiken jullie ChatGPT wel eens? 

Origami vouwen

Ik besloot vandaag iets nieuws te proberen: origami. Omdat ik binnenkort naar Japan ga leek dit me wel toepasselijk, helemaal omdat ik superschattig origami papier had gevonden met schattige kittens erop. Hoe moeilijk kan het zijn? Een beetje de instructies volgen, dat moet ik toch wel kunnen? Dacht ik nog bij mezelf. 

De vlinder lukte. De vos ook nog wel. Toen dacht ik: laat ik een kraanvogel proberen - het Japanse symbool voor geluk. Ik zag al helemaal voor me dat ik morgen met tweede paasdag iedereen een prachtig gevouwen kraanvogel kon geven.  Nou, die leek uiteindelijk meer op een stervende zwaan. 😅 Ik ben er nog steeds niet achter wat ik nou verkeerd doe, maar op een kraanvogel lijkt het in elk geval (nog) niet. 

Ik ontdekte dat ik echt ongeduldig ben. Origami is langzaam, precies, en je moet goed kijken en exact de instructies volgen. Niet mijn sterkste punten. Maar: het leidde wel af van bepaalde piekergedachtes. Mijn hoofd was even stil, mijn handen waren bezig, en ik vond dat toch wel wat waard.

Dus nee, ik ben geen origami-meester. Maar ik heb wel weer eens iets nieuws geprobeerd. En dat is op zich al best oké.

makkelijke maaltijden en ziek zijn

Opeens lagen we hier allemaal geveld op de bank: een virusje dat zorgt voor hoesten, keelpijn en vermoeidheid. Ik was als eerste aan de beurt, afgelopen vrijdag. Sander volgde zaterdag en vandaag bleef Tobias thuis van school, omdat hij zich ook niet lekker voelde. We lijken alledrie te kampen met een milde keelontsteking — niks ernstigs, gelukkig, maar wel vervelend. Even uitzieken dus, veel thee en honingdrop, veel bankhangen en hopen dat het snel weer beter gaat.

Op zulke dagen ben ik extra blij met makkelijke oplossingen, zeker op het gebied van eten. Gelukkig had de supermarkt nét een aanbieding op soep: 1+1 gratis. Ideaal, want koken was net iets te veel gevraagd. Dus hebben we twee dagen lekker simpel geleefd op soep en brood — warm, voedzaam, en vooral: weinig moeite. Vanaf morgen hoop ik dat ik weer wat meer puf heb om iets te maken dat verder gaat dan een pakje opwarmen.

Toevallig kwam ik tijdens het opruimen ook nog een oude scheurkalender tegen van 2022, met voor elke dag een makkelijke maaltijd. Blijkbaar ben ik destijds gestopt op 17 februari, want daarna zaten de blaadjes er nog allemaal aan. Hoe fijn dat ik daar nu op terug kan grijpen! Een beetje hulp en inspiratie op de dagen dat mijn hoofd of lijf even niet meewerken, komt precies op het juiste moment. 😁

Schoolkamp: van twijfel naar enthousiasme

Tobias heeft het al een tijdje over het naderende schoolkamp als afsluiting voor groep 8. Hij heeft vaak last van heimwee, en we waren bang dat het kamp voor hem een uitdaging zou worden - tenslotte hebben we hem ook al meerdere keren eerder moeten ophalen op kamp bij de Scouting. De gedachte om zo ver van huis te zijn, zonder de vertrouwde omgeving gaf hem af en toe best zorgen. We hebben er veel over gesproken, maar nooit had ik verwacht dat hij uiteindelijk enthousiast zou gaan worden voor zijn kamp!

In plaats van angst, voelt hij zich opeens klaar voor het kamp-avontuur - waarschijnlijk omdat er op school veel informatie wordt gegeven waardoor het minder onbekend aanvoelt. De activiteit waar hij het meest naar uitkijkt, is de bonte avond, waarin hij met vriendjes een stukje gaat doen dat helemaal draait om zijn favoriete thema gamen. Dat hij dit gaat doen toont niet alleen zijn enthousiasme, maar ook zijn groei in zelfvertrouwen, want hij houdt er normaal gesproken helemaal niet zo van om in het middelpunt te staan.

Het is mooi om te zien hoe Tobias zich steeds meer kan openstellen voor nieuwe ervaringen, zelfs als die in het begin spannend lijken. Dit schoolkamp lijkt voor hem een kans om niet alleen plezier te hebben, maar ook om zijn eigen grenzen een beetje verder te verleggen. Ik ben supertrots dat hij het allemaal aangaat. 

Voor onszelf is het ook even een fijne gelegenheid om wat dingetjes samen te doen. Doordat we momenteel niet zoveel oppasmogelijkheden hebben staat dit op een laag pitje. Dus ik ben benieuwd wat wij zelf gaan doen om deze dagen even wat buiten de deur te gaan doen. 

Autisme: een fiep hebben

Een fiep is een intense, vaak allesoverheersende interesse of focus op een bepaald onderwerp, voorwerp, of thema. Het komt veel voor bij mensen met autisme, maar ik denk dat ook mensen zonder autisme het wel kunnen ervaren. Wat een fiep anders maakt dan een gewone interesse of hobby is de intensiteit en de invloed ervan op mijn dagelijks leven: mijn hoofd is ermee gevuld, ik zoek er eindeloos informatie over op, mijn gedachten blijven eromheen cirkelen en het raakt me diep, op een manier die anderen vaak moeilijk kunnen begrijpen.

Op dit moment is mijn fiep (natuurlijk!) Japan. Alles wil ik erover weten. De cultuur, de gebruiken, het eten, de taal, het reizen daarheen. Ik kijk video’s, lees artikelen, plan routes, zoek uit hoe het openbaar vervoer werkt, wat ik moet inpakken, hoe ik de jetlag kan beperken. Het houdt me bezig, zelfs als ik eigenlijk moe ben of rust nodig heb. En het is dubbel: want de fiep is leuk en fascinerend, maar het maakt me ook onrustig en gespannen.

Soms voelt een fiep alsof ik in een soort tunnel zit. Het onderwerp neemt steeds meer ruimte in in mijn hoofd en het lukt me moeilijk om aan andere dingen te denken. Ik raak er emotioneel van — ik kan er intens blij van worden, maar ook gespannen, verdrietig of gefrustreerd als dingen niet gaan zoals ik had gehoopt. En als anderen het onderwerp niet zo belangrijk vinden of het snel willen afkappen, kan dat extra pijnlijk zijn.

Wat lastig is, is dat de fiep me óók kan belemmeren. Als er praktische zorgen bijkomen (zoals kosten, planning, of dat iets misschien niet doorgaat), dan wordt het heel lastig om het los te laten. Dan ontstaat er een soort kortsluiting in mijn hoofd. En als ik dan het gevoel heb dat ik niet met de fiep bezig mag zijn, omdat anderen het overdreven vinden of omdat er belangrijkere dingen spelen, voel ik me schuldig of verdrietig. Ik merk ook dat ik al van tevoren tegen mensen zeg nu: rem me maar af als ik teveel over Japan praat, want als je me de ruimte geeft, dan gaat het alleen nog maar daarover. 

Maar tegelijkertijd is een fiep ook iets moois. Het laat zien hoe diep ik kan voelen. Hoe enthousiast, nieuwsgierig en leergierig ik kan zijn. Hoe mijn hoofd werkt. En als ik er ruimte voor krijg — van mezelf en van mijn omgeving — dan kan het ook rust geven, juist omdat ik dan even helemaal opga in iets wat me blij maakt.

Dus ja, een fiep hebben is intens. Het is veel. Maar het is ook een deel van wie ik ben.

Ik ben wel benieuwd: wie heeft ook wel eens zoiets ervaren? Of kun je jezelf er juist totaal niets bij voorstellen? 

Vakantieplannen: update

 Bij deze een update over onze vakantieplannen: we hebben de reis naar Japan geboekt!

We verblijven eerst 6 dagen in Osaka en daarna gaan we met de shinkansen trein naar Tokyo waar we ook nog een week verblijven. In Osaka gaan we o.a twee dagen naar het Universal Studios park en in Tokyo 2 dagen naar Disneyland en 2 dagen naar Disney Sea. De overige dagen hebben we dan om cultuur te snuiven en wat meer van Japan te zien. Zo is het voor ons allemaal een leuke reis met voor ieder wat wils.... En vooral heel veel wils voor Tobias hopen we ook 😁

Qua jetlag wordt het een interessante reis. We maken een overstap op Helsinki, waar het al 1 uur later is dan bij ons en in Osaka is het 7 uur later. In 24 uur zitten we dus in 3 verschilende tijdzones. Ik heb maar besloten om het zoveel mogelijk los te laten en het over me heen te laten komen. Het is allemaal voor een goed doel en ik kan toch niet van tevoren weten hoe ik me ga voelen. Na de vakantie zal ik vast wel even een instort momentje hebben, maar dat zien we dan wel weer. 

Hoe dan ook: de vakantie is ein-de-lijk geboekt, nu kunnen we echt gaan genieten van de voorpret 

Weer een jaar lid van de bibliotheek

 Afgelopen dinsdag verliep mijn abonnement van de bibliotheek. Ik ben het vandaag direct gaan verlengen. Dit moest bij de bibliotheek zelf gebeuren, omdat ik gebruik maak van korting via de Rotterdampas. Je krijgt dan 12,50 korting op het basis-abonnement van de bibliotheek. In totaal betaal ik dan nog 31,50 om een jaar lang boeken bij de bibliotheek te kunnen lenen.

In de praktijk lees ik momenteel vooral boeken van de online bibliotheek, omdat ik het makkelijker vind om daar boeken uit te zoeken dan om elke keer naar de bieb te moeten gaan. Al vind ik het soms ook wel heerlijk om gewoon even te snuffelen tussen de boeken, hoor! Binnenkort zal ik ook eens gaan kijken of ik wat boeken over Japan kan bemachtigen, om mezelf alvast in te lezen over alle leuke bezienswaardigheden in Osaka en Tokyo. 

En op dit moment lees ik bijvoorbeeld het boek Sinner die je bij bol voor 10 euro kunt kopen. Met iets meer dan 3 van dit soort boeken heb ik mijn abonnement dus alweer terugverdient. 3 boeken per jaar moet toch zeker wel lukken? 

Zomertijd en jetlag-gevoelens

Elk jaar opnieuw merk ik hoe de wisselingen van winter- naar zomertijd en andersom me raken. Mijn slaapritme ligt overhoop, ik voel me moe en uit balans, en het kost me dagen om me weer een beetje normaal te voelen. Als ik zie hoeveel impact dat ene uurtje verschil al op me heeft, maak ik me best wel zorgen over de jetlag die me te wachten staat als we straks naar Japan vliegen.

Japan is natuurlijk niet bepaald om de hoek. Met een tijdsverschil van acht uur (in de zomer gelukkig 'maar' 7) betekent dat mijn biologische klok een flinke klap krijgt. En dat terwijl ik thuis al moeite heb om me aan te passen aan een simpele klokverschuiving van één uur. Hoe ga ik hier straks mee om?

Ik heb al veel gelezen over manieren om een jetlag te minimaliseren: langzaam je slaapritme aanpassen in de dagen voor vertrek, tijdens de vlucht direct het Japanse ritme aanhouden, veel daglicht opzoeken bij aankomst en alcohol vermijden. Maar ondanks alle tips blijft het knagende gevoel: wat als mijn lichaam gewoon compleet op hol slaat?

Toch probeer ik mezelf op dat soort momenten juist eraan te herinneren waarom we deze reis maken. We hebben hier lang voor gespaard, en Tobias kijkt er enorm naar uit. Ik probeer me te focusen op de leuke kanten en niet op de mogelijke jetlag - meestal lukt dat ook wel, maar nu met de zomertijd word ik weer even met mijn neus op de feiten gedrukt. 

Ach, wie weet valt het allemaal wel mee? Wat zijn jullie ervaringen met een échte jetlag? Mijn eigen gekste was dat ik naar Jordanië ging, waar het op dat moment 2 uur later was, om vervolgens terug te komen en dat weekend daarna ging de tijd een uur vooruit. Toen was ik ook wel even flink in de war met de tijd door zoveel wisselingen in een korte tijd 😅

Twijfels over mijn werk

 De afgelopen tijd merk ik dat ik steeds vaker twijfels heb over mijn oproepbaan als surveillant. Het leek in het begin zo'n goede optie: flexibele werktijden, wat meer vrijheid in mijn planning. Maar nu ik er wat langer in zit, begin ik te merken dat de onzekerheid over mijn werkrooster en de steeds veranderende diensten me eigenlijk meer stress opleveren dan ik had verwacht.

In mijn werk als surveillant krijg ik elke keer nieuwe diensten toegewezen, en dat voelt vaak als een verrassing. Het kost me veel energie om mijn beschikbaarheid in te plannen, omdat ik steeds weer moet aanpassen en in mijn hoofd moet draaien over wat ik wel of niet kan doen op die dagen. Ik merk dat ik hier niet goed mee om kan gaan, en dat het invloed heeft op mijn gemoedstoestand.

Wat ik echt zoek, is meer rust en voorspelbaarheid. Ik wil niet constant het gevoel hebben dat mijn werk in de weg staat van andere dingen die ik belangrijk vind. Ik heb het gevoel dat ik niet optimaal gebruik maak van mijn tijd, en dat het werk me niet meer energie geeft zoals het eerst deed.

Ik heb ook al nagedacht over wat ik dan wel zou willen doen. Ik heb altijd al een passie voor schrijven gehad, en ik droom ervan om mijn geld te verdienen met deze blog. Het voelt als 'werk' dat me energie geeft, iets waar ik mijn creativiteit in kwijt kan en wat ik zelf kan sturen. Maar het is ook een grote stap, en ik weet dat het tijd en geduld kost om daar te komen en dat het ook nooit een vetpot zal worden. Daarnaast wil ik ook geen commerciele blogger worden, maar blijven schrijven over dingen die ik echt leuk vind. 

De vraag is: hoe zet je de stap van twijfels naar actie? Ik denk dat ik klein moet beginnen, bijvoorbeeld door mijn blog weer op te pakken. Gewoon weer regelmatig schrijven, zonder druk, en kijken wat het me brengt. Het is een proces, maar ik ben bereid om het te verkennen.

Onze grootse vakantieplannen

 Ik heb er al vrij regelmatig over geblogd: onze vakantieplannen voor als Tobias van de basisschool naar de middelbare school gaat. We willen heel graag dat dit een onvergetelijke reis wordt waar hij nog heel lang met heel veel plezier op terugkijkt. Maar het was best lastig om iets uit te zoeken.... Uiteindelijk is dat toch gelukt!

We begonnen 10 jaar geleden met het idee dat we naar Disneyworld wilden gaan, omdat dit altijd al een grote droom van mij is geweest. Tobias was op dat moment 1 en had nog niet zoveel dromen. 😉 Ook was op dat moment nog niet duidelijk dat Sander en ik allebei een heel ander idee hadden over wat een reis naar Florida in zou houden - ik dacht: vol alle pretparken bezoeken en Sander dacht: een paar pretparken bezoeken en verder ook nog andere dingen doen. 

Toen we vorig jaar beseften: hey, ons spaardoel komt dichterbij, we gaan dit echt doen! Kwamen we tot de conclusie dat we er niet echt uitkwamen. Door mijn autisme heb ik heel veel moeite om een plan zoals ik dat in mijn hoofd had los te laten - ik kan niet van de reis genieten als we de helft van de pretparken overslaan. En Sander kan niet van de reis genieten als we alleen maar pretparken bezoeken. Het moest dus gewoon iets anders worden waar we ons allebei in konden vinden. Daarnaast hebben we nu ook Tobias om rekening mee te houden. Die zat wel in mijn team, overigens. Jarenlange pretpark indoctrinatie helpt 😬

Maargoed, we hebben dus veel opties de revu laten passeren: misschien een cruise? Misschien een verre rondreis? Tot we uiteindelijk een supertoffe pretparkreis in Japan tegenkwamen. Het was nog even spannend wat de prijs in het hoogseizoen zou zijn. Die prijs was eigenlijk wel wat aan de hoge kant. We zullen de komende maanden dus op rijst en bonen moeten rondkomen 😳

Sander was heel druk aan het sparen voor een nieuwe computer, maar als het nodig is, kunnen we dit bedrag er nog bij stoppen. En dan komen we er uiteindelijk wel. Onze droomreis naar Japan. 

Huishoudbeurs

 Gister ging ik met mijn schoonmoeder en schoonzus naar de Huishoudbeurs. We hadden VIP tickets geboekt, dit was wel erg handig. Je had dan gegarandeerd altijd een plekje om even rustig te zitten en koffie met iets lekkers, een lunch, een zakje chips en onbeperkt drinken waren inbegrepen. Ook hadden we een eigen VIP toilet waardoor we niet in de rij hoefden voor het toilet. Als laatste kregen we nog een VIP goodiebag met allerlei producten erin.

Gratis? Dacht het niet!

Toen ik 10 jaar geleden naar de Huishoudbeurs ging was er nog best veel gratis. Je kreeg toen nog proefverpakkingen mee. Maar tegenwoordig is het vooral beursaanbiedingen en kun je weinig gratis scoren. Het enige dat ik gratis heb gekregen is een pakje Flower Farm boter zonder palmolie. En een gratis luchtdruk-vibrator in ruil voor dat ik een soort tupperwareparty voor speeltjes ga organiseren 😂

Ook kreeg ik gratis het tijdschrift Delicious en kon je natuurlijk veel dingen proeven, waaronder drank. 

De buit

Naturlijk heb ik ook weer het nodige gekocht. Ik kocht het spel Openhartig Pubertijd editie en private time editie en een fles drank (Salmari). Al laatste kocht ik een kleinigheidje voor mijn vader, namelijk een troostengeltje omdat zijn moeder net is overleden. 

Al met al was het een gezellige maar drukke dag. Vandaag doe ik lekker rustig aan. 😊

Doorstroomtoets achter de rug

Deze week was het zover: de doorstroomtoets voor Tobias. Een toets waar de kinderen vaak al weken spanning voor hebben en op voorbereid worden, Ondanks dat we hem keer op keer vertelden dat het eigenlijk niets uitmaakte had ook Tobias er toch wel wat spanning voor. Hij had al een schooladvies gekregen voor HAVO / VWO en de school waar hij heengaat kan hij daarmee ook nog doorstromen naar het gymnasium.... Maar toch, de zenuwen waren er.

Op de avond voor de toets kon hij moeilijk in slaap komen. "Wat als ik het heel slecht doe doordat ik vannacht niet goed slaap?" vroeg hij uiteindelijk. Ik heb toen uitgelegd dat er eigenlijk niks kon gebeuren en dat deze toets uiteindelijk geen effect meer heeft op zijn uitstroom van de basisschool. Dit stelde hem wel enigszins gerust.

De ochtend van de toets probeerden we het zo ontspannen mogelijk te houden. Een stevig ontbijt, een grapje hier en daar, en een dikke knuffel voordat hij naar school vertrok. Toen hij thuiskwam vertelde hij dat hij alle toetsen snel af had gekregen en dat hij daarna Donald Duckjes mocht lezen en mee kon doen aan een sportlesje. 

Dit alles deed me beseffen hoe gek het eigenlijk is hoe we als samenleving zoveel druk leggen op toetsen en prestaties. Zelfs als de uitslag niets verandert, voelen kinderen toch die spanning. En hoewel we Tobias probeerden gerust te stellen, kon hij het toch niet helemaal loslaten en had er zelfs moeite door om in slaap te vallen. En dan zijn wij nog helemaal niet van die pusherige ouders, wij vinden zijn geluk belangrijker dan altijd maar het allerhoogste cijfer halen. 

Hoe staan / stonden jullie daarin? 

Januari blues

 De afgelopen weken had ik even last van (dacht ik) de 'januari blues'; waar het in december eigenlijk prima ging qua overprikkeling zakte ik in januari enorm weg in de somberheid. Het ging allemaal eventjes niet zo lekker. Nu is dit niet iets onbekends voor mij in januari, dus in eerste instantie dachten we er niet zoveel van, maar het werd steeds erger en erger, ondanks dat ik mijn rust pakte en alles deed wat ik bij de cursus van meer rust minder stress bij autisme heb geleerd. 

Het ging zelfs dusdanig slecht dat Sander zei: neem maar contact op met de arts, toch overleggen of het wel handig is om de medicatie te halveren. Dit heb ik dus gedaan en de arts zei: ga toch maar weer de volledige dosis slikken, want het klinkt niet alsof dit goed gaat. 

Direct de eerste dag dat ik weer op de volledige dosis zat, zag de wereld er opeens weer een stuk rooskleuriger uit. Het viel Sander direct op dat ik weer wat vrolijker en veerkrachtiger leek te zijn. Hieruit blijkt dan maar weer dat deze medicatie wel degelijk heel erg goed werkt. Hopelijk lukt het met hulp van de arts dan ook om de bijwerkingen in toom te houden. 

Wordt vervolgd dus :)

Goede voornemens van 2024 en 2025

Allereerst: de beste wensen voor 2025 en leuk dat jullie nog mee willen lezen ondanks dat ik zo weinig heb gepost de laatste tijd 

1 januari voelt voor mij toch altijd weer als een frisse start, ondanks dat je eigenlijk elk moment dat je wilt met goede voornemens kan beginnen. 

Vorig jaar had ik 1 duidelijk voornemen: afvallen. Dit is goed gelukt. Ik ben in 2024 18 kilo afgevallen. Ik heb nog steeds overgewicht, maar zit niet meer in de categorie obesitas en ben eigenlijk best tevreden met hoe ik er nu uitzie, dus ik ga me nu focussen om op gewicht te blijven en niet ongemerkt weer naar boven te kruipen. Ook gezond eten blijft belangrijk, want voedsel is niet alleen iets waarmee je afvalt of aankomt maar bepaalt ook welke bouwstoffen je wel of niet binnen krijgt. 

Mijn voornemen is dus om gezond en lekker te blijven eten, dit doe ik oa met de gerechten van Project Gezond. 

Hiernaast ben ik ook mijn medicatie tegen overprikeling aan het afbouwen. Niet omdat ik dat zo graag wil, maar ik krijg helaas last van bijwerkingen en daarom ben ik nu gehalveerd qua medicatie. Mijn goede voornemen hierin is om te focussen op in balans blijven. 

Als derde moet mijn spiraaltje vervangen worden en daar kijk ik enorm tegenop. Maar dat moet ook ergen dit jaar gaan gebeuren. Ik kijk er vooral tegenop vanwege mogelijke bijwerkingen als mijn hormoonlevels weer veranderen, maar het moet toch weer eens gebeuren. 

En als laatste wil ik ook graag weer meer gaan bloggen. Sinds mijn nieuwe medicatie heb ik daar niet echt de focus meer voor, maar nu ik ben gehalveerd wellicht wel weer meer. 

Hebben jullie nog goede voornemens?