Twijfels over mijn werk

 De afgelopen tijd merk ik dat ik steeds vaker twijfels heb over mijn oproepbaan als surveillant. Het leek in het begin zo'n goede optie: flexibele werktijden, wat meer vrijheid in mijn planning. Maar nu ik er wat langer in zit, begin ik te merken dat de onzekerheid over mijn werkrooster en de steeds veranderende diensten me eigenlijk meer stress opleveren dan ik had verwacht.

In mijn werk als surveillant krijg ik elke keer nieuwe diensten toegewezen, en dat voelt vaak als een verrassing. Het kost me veel energie om mijn beschikbaarheid in te plannen, omdat ik steeds weer moet aanpassen en in mijn hoofd moet draaien over wat ik wel of niet kan doen op die dagen. Ik merk dat ik hier niet goed mee om kan gaan, en dat het invloed heeft op mijn gemoedstoestand.

Wat ik echt zoek, is meer rust en voorspelbaarheid. Ik wil niet constant het gevoel hebben dat mijn werk in de weg staat van andere dingen die ik belangrijk vind. Ik heb het gevoel dat ik niet optimaal gebruik maak van mijn tijd, en dat het werk me niet meer energie geeft zoals het eerst deed.

Ik heb ook al nagedacht over wat ik dan wel zou willen doen. Ik heb altijd al een passie voor schrijven gehad, en ik droom ervan om mijn geld te verdienen met deze blog. Het voelt als 'werk' dat me energie geeft, iets waar ik mijn creativiteit in kwijt kan en wat ik zelf kan sturen. Maar het is ook een grote stap, en ik weet dat het tijd en geduld kost om daar te komen en dat het ook nooit een vetpot zal worden. Daarnaast wil ik ook geen commerciele blogger worden, maar blijven schrijven over dingen die ik echt leuk vind. 

De vraag is: hoe zet je de stap van twijfels naar actie? Ik denk dat ik klein moet beginnen, bijvoorbeeld door mijn blog weer op te pakken. Gewoon weer regelmatig schrijven, zonder druk, en kijken wat het me brengt. Het is een proces, maar ik ben bereid om het te verkennen.

Onze grootse vakantieplannen

 Ik heb er al vrij regelmatig over geblogd: onze vakantieplannen voor als Tobias van de basisschool naar de middelbare school gaat. We willen heel graag dat dit een onvergetelijke reis wordt waar hij nog heel lang met heel veel plezier op terugkijkt. Maar het was best lastig om iets uit te zoeken.... Uiteindelijk is dat toch gelukt!

We begonnen 10 jaar geleden met het idee dat we naar Disneyworld wilden gaan, omdat dit altijd al een grote droom van mij is geweest. Tobias was op dat moment 1 en had nog niet zoveel dromen. 😉 Ook was op dat moment nog niet duidelijk dat Sander en ik allebei een heel ander idee hadden over wat een reis naar Florida in zou houden - ik dacht: vol alle pretparken bezoeken en Sander dacht: een paar pretparken bezoeken en verder ook nog andere dingen doen. 

Toen we vorig jaar beseften: hey, ons spaardoel komt dichterbij, we gaan dit echt doen! Kwamen we tot de conclusie dat we er niet echt uitkwamen. Door mijn autisme heb ik heel veel moeite om een plan zoals ik dat in mijn hoofd had los te laten - ik kan niet van de reis genieten als we de helft van de pretparken overslaan. En Sander kan niet van de reis genieten als we alleen maar pretparken bezoeken. Het moest dus gewoon iets anders worden waar we ons allebei in konden vinden. Daarnaast hebben we nu ook Tobias om rekening mee te houden. Die zat wel in mijn team, overigens. Jarenlange pretpark indoctrinatie helpt 😬

Maargoed, we hebben dus veel opties de revu laten passeren: misschien een cruise? Misschien een verre rondreis? Tot we uiteindelijk een supertoffe pretparkreis in Japan tegenkwamen. Het was nog even spannend wat de prijs in het hoogseizoen zou zijn. Die prijs was eigenlijk wel wat aan de hoge kant. We zullen de komende maanden dus op rijst en bonen moeten rondkomen 😳

Sander was heel druk aan het sparen voor een nieuwe computer, maar als het nodig is, kunnen we dit bedrag er nog bij stoppen. En dan komen we er uiteindelijk wel. Onze droomreis naar Japan.