Door het overlijden van onze poes is het vakantie-geluk eigenlijk helemaal naar de achtergrond geschoven. We hebben namelijk een heerlijke vakantie gehad, maar eigenlijk voelt het nu bijna alsof we niet eens op vakantie zijn geweest. Gelukkig heb ik veel foto's gemaakt waardoor ik weet dat dit niet het geval is.
Het valt me heel zwaar om dit bericht te moeten schrijven. Yuki is er niet meer. 😭
Wij waren net bezig om onze bagage terug in de auto te stoppen om terug naar huis te gaan na een heerlijke vakantie in Zuid-Frankrijk toen we een telefoontje kregen van een buurt-vriend, dat Yuki was aangereden en ook direct was overleden. Per toeval was ze herkent door een buurtgenoot die ook bevriend is met hen en had daarom contact met ze opgenomen. Hierdoor wisten wij het nare nieuws dus al voordat de dierenambulance ter plekke was om haar chip uit te lezen.
Toen ik het nieuws hoorde brak mijn hart direct in duizend stukjes. Het is al vanaf het begin af aan mijn grote angst geweest dat zoiets zou gebeuren, maar Yuki was gewoon geen kat die gelukkig werd van binnen zijn, ze had haar buitentijd enorm nodig. Vandaar dat we ook twee maanden geleden een kattenluikje hebben genomen, zodat ze zelf kan kiezen wanneer ze naar buiten gaat. Lekker rollen over de warme tegels, spelen met andere katten en langsgaan bij al haar adresjes voor aandacht waren haar grote hobby's. Iedereen in de buurt kende haar ook, dat lieve aanhankelijke witte katje met een rood staartje viel wel op!
Omdat wij op vakantie waren en er dus niet direct bij konden zijn, hebben onze vrienden aangeboden om Yuki tijdelijk in hun vriezer neer te leggen, Ergens is dat een heel luguber idee, maar het heeft ons wel de mogelijkheid gegeven om alsnog afscheid te nemen en haar zelf naar het dieren-crematorium te brengen. Anders zou ze door de dierenambulance zijn meegenomen en hadden we dit waarschijnlijk niet kunnen doen. We zijn dus enorm dankbaar voor de actie van onze lieve vrienden.
We missen Yuki ontzettend. We hebben haar op de dag af exact 2 jaar in ons leven mogen hebben. Veel te kort. 💔 Een dier verliezen is altijd al verschrikkelijk, maar op deze manier vind ik heel erg lastig om een plekje te geven.
Ik gebruik de Structuurjunkie planner nu ongeveer 3 weken. Ik gebruik hem eigenlijk voor 2 doelen:
Daar ben ik weer! Ik kom elke keer weer even boven water en daarna gaat het weer minder en schrijf ik weer een stuk minder. Excuses daarvoor. Ik probeer elke keer wat vaker te gaan bloggen, maar helaas blijft het tot nu toe vooral bij een goed voornemen.
Waarom ging het dan weer even wat minder? Ik denk dat het toch (nog) de impact van mijn diagnose-traject is. Waar ik had gehoopt wat milder voor mezelf te worden na de diagnose, merkte ik toch al snel weer dat ik heel streng werd. De gedachte hierachter: ik weet nu wat ik heb, dus nu moet ik er ook perfect mee leren leven, life hacks verzamelen, alles erover weten etc. Dat was extreem vermoeiend en leidde tot een lichtelijke inzinking in de afgelopen week 😳
Gelukkig kwam ik gister tot het besef dat die strenge stem het roer weer had overgenomen en heb ik 5 jaar geleden wel veel handvatten gekregen om hier beter mee om te gaan. Eigenlijk alleen al het feit dat ik nu weet waarom ik me zo rot voelde geeft alweer zoveel rust. En nu weer door, maar wel gewoon op een rustig tempo 💚
