Sociale media en de invloed op mijn stemming

De afgelopen weken ben ik zó bezig met onze aankomende reis naar Japan. En dat is niet gek — het is iets waar we al heel lang naar uitkijken. Maar ergens onderweg ging er iets schuiven wat zeker heeft bijgedragen aan de overspanning waar ik laatst over schreef. 

Wat begon met "even op Instagram kijken voor leuke filmpjes over Japan", werd langzaam een eindeloze stroom van filmpjes, meningen en ervaringen op verschillende social media kanalen. En voordat ik het wist, voelde het alsof ik me niet meer verheugde, maar alleen nog maar de vakantie moest overleven. Alsof ik naar de hel ga in plaats van naar een ontwikkeld land met een mooie cultuur. 

Op Instagram zag ik video’s van mensen die zóveel liepen dat hun voeten kapot gingen. Op Youtube zag ik filmpjes met 80 tips voor in Japan - hoe ga ik dat überhaupt allemaal onthouden?! 😂 Op Reddit las ik horrorverhalen over de drukte, mensen die in paniek raakten door de drukte in de metro, of die door de hitte compleet instortten. En ineens ging het niet meer over míjn reis — maar over hun nachtmerries, waardoor ik langzaamaan zelf ook heel erg gestresst raakte over de reis. 

Ik merkte hoe het mijn hoofd overnam. In plaats van af en toe even te checken, zat ik constant te scrollen, op zoek naar geruststelling — die ik natuurlijk niet vond, want zo werkt het algoritme niet, dat is niet gebaat bij saaie geruststellende filmpjes, maar juist bij zoveel mogelijk commotie. Alle sociale media trokken me dus verder een negatieve tunnel in. En alles waar ik me op verheugd had — Disney, Pokémon, tempels, sushi — werd ineens een bron van angst.

Dus ik heb een beslissing genomen.
🧠 Ik ben gestopt met Instagram, Youtube en Reddit. Niet voor altijd maar wel tot na de vakantie. Want mijn hoofd is al vol genoeg en ik wil graag de stem in mij weer horen die wél enthousiast is. Die wél verlangt naar avontuur. Die niet bang is, maar nieuwsgierig. Die niet constant denkt “wat als het misgaat?”, maar juist kan nadenken over wat er allemaal leuk en mooi is aan onze komende reis. 

Hebben jullie wel eens gehad dat sociale media je stemming beïnvloedde? 

Een beetje overspannen

 Volgens mij ben ik een beetje overspannen. Of nou ja, niet een béétje — best wel. Het is moeilijk om dat toe te geven, maar het is me echt een beetje teveel geworden. Het sluipt erin: eerst ben je gewoon een beetje moe, dan een beetje kortaf, en voor je het weet kun je geen geluid of vraag meer verdragen en wil je het liefst onder een dekentje verdwijnen en pas over een maand weer terugkomen.

Wat ik merk

Ik heb het even op een rijtje gezet, want dat helpt mij meestal om het te snappen:

• Ik voel me onrustig, ook als ik “vrij” heb

• Mijn hoofd blijft maar draaien, vooral ’s avonds / 's nachts

• Alles voelt als een taak en een dreiging, zelfs leuke dingen

• Ik ben snel overprikkeld, geluiden komen snoeihard binnen

• Ik voel me schuldig als ik niks doe, en leeg als ik te veel doe

• En ik huil om alles. Vooral schattige filmpjes hou ik het absoluut niet meer droog bij.

Waardoor het komt

Het is natuurlijk ook niet niks allemaal. Mijn vader heeft pas in het ziekenhuis gelegen. We hebben net te horen gekregen dat mijn schoonvader niet meer beter wordt..... Dat hakt er beiden in — op allerlei lagen tegelijk.

Tobias gaat volgend jaar naar de middelbare, wat mij ook best wel spanning geeft, want mijn kleine man wordt dan opeens heel groot en dat vind ik ook erg spannend.

Daar bovenop komt dat we over een paar weken een grote reis gaan maken, waar ik enorm naar uitzie, maar waar ook zó veel bij komt kijken dat het soms voelt alsof ik een evenement aan het organiseren ben in plaats van een vakantie aan het plannen. En dan gooit Instagram ook nog eens allemaal stress-filmpjes over Japan op mijn tijdlijn, wat ook niet helpt bij de zenuwen.

Thuis loopt ook alles door, natuurlijk. Zorgen, huishouden, prikkels, verantwoordelijkheden. Ik denk dat het gewoon te veel is geworden.

Wat ik heb gedaan

Gisteren ben ik naar de sauna geweest. Gewoon, met Sander, even eruit. En dat was heel fijn. Ik heb gehuild — en dat voelde niet raar, maar eerder logisch. Alsof mijn lijf zei: “Eindelijk rust. Laat het maar gaan.” ’s Avonds voelde ik me zelfs weer een beetje mezelf. We hadden een fijn etentje samen en ik dacht: ja, hier ben ik nog, ergens onder al die lagen onrust.

Wat ik nu probeer

Ik heb geen groot plan. Maar ik wil de komende tijd bewust rustiger aan doen. Niet alles invullen. Niet alles moeten. Niet alles oplossen. Gewoon één ding tegelijk. En dan pauze. En dan zien hoe het voelt.

Ook heb ik Instagram voorlopig van mijn telefoon gegooid. Die stress-filmpjes dragen absoluut niet bij aan de stress die ik ervaar over onze vakantie. 

Ik wil ook niet teveel druk erop leggen dat het beter moet gaan, want dat lijkt averechts te werken. Dan krijg ik als het ware stress over de stress, en dat is ook niet wenselijk. Ik hoop dat mijn plannetje om op die manier ermee om te gaan gaat helpen, maar mocht iemand nog andere tips hebben dan hoor ik ze ook heel graag. 

Programma voor Japan

 Gister heb ik, met een beetje hulp van ChatGPT en een reisgids, een reisprogramma voor Japan gemaakt. Ik denk dat het goed is gelukt. 😁

✈️ Reis & aankomst

Dag 1

• Vertrek vanuit Schiphol

• Overstap in Helsinki

Dag 2

• Aankomst in Osaka

• Verkennen omgeving hotel

• Vroeg slapen

---

🏙️ Osaka: rustig landen & Universal Studios

Dag 3

• Wandeling bij Sakurajima Park & haven

• Universal City Walk verkennen (winkels, lunch, Pokémon store)

• Optioneel: Ferry naar Tempozan

• Avondeten & rust in hotel

Dag 4 & 5

• Universal Studios Japan (volle dagen)

• Eten in Universal City Walk

Dag 6

• Pokémon Center Osaka DX

• Kattencafé in Shinsaibashi

• Hozenji tempel

• Dakterras en shoppen/dineren bij Namba Parks

Dag 7

• Osaka Castle Park & Jo-Terrace

• Rust in Nakanoshima Park

• Optioneel: Dotonbori (eten & sfeer)

---

🚄 Reis naar Tokyo & Disney

Dag 8

• Shinkansen Osaka → Tokyo

• Inchecken hotel Tokyo Bay (Disney partnerhotel)

Dag 9 t/m 11

• Disneyland & DisneySea (3 dagen)

---

🎡 Tokyo ontdekken buiten Disney

Dag 12

• Harajuku (Takeshita Street)

• Yoyogi Park

• 2D Café

• Shibuya Crossing & Meiji Jingu tempel

Dag 13

• Sensoji tempel in Asakusa

• Boottocht over de Sumida rivier

• Hop-on Hop-off bus

• Terug naar Disney Resort

Dag 14

• Laatste Disney dag

---

✈️ Terug naar huis

Dag 15

• Terugreis naar Nederland

Dag 16

• Aankomst thuis

Ik had best veel stress voor onze Japan reis, maar nu het wie, wat, waar, wanneer en hoe bekend is, merk ik dat ik er steeds meer zin in begin te krijgen 😁

Einde van de basisschool in zicht

Over zes weken loopt Tobias voor de laatste keer de basisschool uit.
Zijn basisschooltijd zit er dan op. Klaar. Afgerond. Diploma en musical en dan dag juffen en meesters, hallo brugklas.

En ik? Ik dacht altijd dat ik dan vooral zou denken: "Fijn, weer een fase afgerond." Maar eerlijk is eerlijk… ik ga het missen. 

De basisschool is voor Tobias natuurlijk een plek om te leren, vriendjes te maken, te groeien. Maar het is voor mij óók een soort veilige bubbel. Een ritme waar ik op kan bouwen: opstaan, broodtrommel vullen, jas aan, kus bij de deur en 'wachten' tot hij elke dag om dezelfde tijd weer terug is. Elk jaar dezelfde terugkerende festiviteiten: Sinterklaas, Kerst, schoolontbijt, avondvierdaagse..... Het voelt allemaal zo bekend en vertrouwd. 

Ik ken de juffen, weet precies waar ik moet zijn voor het oudergesprek, en ik ben inmiddels behoorlijk bedreven in traktaties knutselen waarbij ik me in steeds mindere mate gek laat maken door de gezondheidsbrigade. Ik heb het systeem door. En dat voelt – hoe chaotisch de ochtenden soms ook zijn – gewoon goed.

Nu begint er dus iets nieuws. De middelbare school.Nieuwe regels, nieuwe mensen, nieuwe vragen. (Moet hij een rekenmachine? Wat doet een mentor precies? Heeft hij een agenda nodig of bestaat dat niet meer?) Hij vindt het allemaal nog niet zo interessant. Maar ik voel me een beetje alsof ik ook zelf opnieuw naar school moet. Alleen dan zonder klassenfoto dit keer.

We hebben nog zes weken. En ik neem me voor om ze bewust te beleven. Nog één keer die broodtrommel vullen met een briefje erin. Nog één keer mopperen over verloren gymschoenen. Nog één keer zwaaien bij het hek, terwijl hij stiekem probeert te doen alsof ik er niet ben (maar toch altijd even terugkijkt).

Want deze tijd… die komt niet meer terug. En dat vind ik best wel even slikken. Het voelt nog zo kort geleden dat ik hem voor de eerste keer afleverde op school voor zijn eerste wendag!

En straks? Dan komt er vast ook weer iets moois. Nieuwe mijlpalen, nieuwe verhalen, nieuwe chaos om van te houden. Maar eerst nog even dit. Nog zes weken basisschool.Ik zit straks misschien een beetje te huilen bij de eindmusical. En dat is helemaal oké. Want als je iets echt gaat missen, dan was het blijkbaar waardevol.