Onze voorjaarsvakantie

 Vorige week had Tobias voorjaarsvakantie. We hebben best veel leuke dingen gedaan, eigenlijk veel meer dan in eerste instantie de bedoeling was. Doordat we ook een paar dingen los van elkaar met Tobias hebben gedaan had Tobias een erg druk programma in de voorjaarsvakantie. 

Op zondag zouden we naar een binnenspeeltuin gaan, maar het was er erg druk, dus toen zijn we omgekeerd en hebben we in plaats daarvan bij de Mac Donalds gegeten. (Ik heb niks genomen, aangezien ik wat probeer af te vallen!)  Tobias was daar helemaal blij mee en heeft er erg van genoten om een keertje Mac te eten. Wij doen dit namelijk niet zo vaak, dus voor hem is het echt een uitstapje als we dit doen. 

Maandag kwam er gezellig een vriendinnetje spelen die de hele middag is gebleven. 's Avonds aten we boerenkooltaart van Project Gezond: (ik wilde gewoon even de foto laten zien omdat ie zo goed gelukt was 😂 )

Dinsdag gingen Tobias en ik samen naar de bioscoop toe, naar de film Vogelvlucht. Dit was een erg leuke film, ik kan het zeker aanraden om hem een keertje te gaan bekijken als je jonge kinderen hebt.  Sander was deze dag gewoon aan het werk. 

Woensdag is Tobias met Sander naar Tikibad gegaan. Ik ben thuis gebleven, omdat zwembaden voor mij vaak te lawaaierig zijn en ik de mannen erg gun om daar wat langer te kunnen blijven. Als ik was meegegaan was het voor mij na een uurtje al genoeg geweest. Bovendien vind ik het daar ook iets te duur voor. Ik heb deze dag wel goed benut door even naar de kapper te gaan:

Donderdag hadden we wat afspraken buiten de deur, onder andere fysiotherapie voor Tobias. Deze dag hebben we dus niets leuks gedaan, maar dat hoeft ook niet - het kan niet elke dag feest zijn.

Op vrijdag hebben we een tweede poging gedaan om naar de binnenspeeltuin te gaan. Dit keer was het een stuk minder druk, maar nog steeds erg lawaaierig. Dus ik ben na een uurtje daar binnen lekker in de auto gaan zitten terwijl Tobias nog even doorspeelde. (Sander was er ook bij, die bleef wel binnen natuurlijk) 

Zaterdag gingen we nog met vrienden naar Blijdorp toe, nog even met de Rotterdampas, want die verloopt over een paar dagen weer. Eigenlijk merkte ik tijdens dit uitstapje dat het wel even genoeg was geweest voor mij qua prikkels deze week, en daarom zijn we niet te lang gebleven en hebben we op zondag een lekker rustig aan dagje gedaan waarin ik in mijn pyjama op de bank heb rondgehangen. 

Het was een drukke maar leuke vakantie. Deze week ga ik even lekker bijkomen 😉

Update voor het afvallen

 Ik had me eigenlijk voorgenomen om ongeveer elke 2 weken een update te schrijven, maar vorige week is het me door de hectiek een beetje ontschoten. Dus bij deze ook nog een update van het afvallen. 

Mijn gewicht gaat over het algemeen nog steeds rustig aan iets naar beneden. Deze week was de eerste week dat ik een kleine stijging had, maar dit is ook goed te verklaren. Doordat ik gestresst was heb ik wat meer en ongezonder gegeten. Daarnaast hebben we voor Valentijnsdag ook een high tea gedaan, dat helpt natuurlijk ook niet mee, maar was wel heel lekker en romantisch met zijn tweetjes. 

Ook probeerden we deze week weer twee gerechten uit het vegetarische kookboek van Project Gezond, De pasta met spinazieroomsaus was erg lekker, maar niet erg fotogeniek. De nacho-salade die we voor de lunch maakten heb ik wel leuk op de foto gekregen:

De recepten uit dit kookboek bevallen met tot nu toe eigenlijk allemaal, dus ik heb voor mezelf besloten dat ik mezelf nog een kookboek van Project Gezond cadeau doe als ik 10 kilo ben afgevallen. Dit is een leuke motivatie voor mezelf, en helpt me vervolgens ook weer bij het afvallen. Ik ben wel benieuwd welke jullie zouden kiezen? Hier staan ze allemaal op een rijtje. 

Ik heb er in elk geval alle vertrouwen in dat het, nu de afvoer weer gefixt is en het normale ritme weer kan worden opgepakt, mijn gewicht nu vanzelf weer zal gaan dalen. In totaal ben ik nu toch al 6 kilo kwijt - geen slecht resultaat voor 7 weken hiermee bezig zijn. 

Anders dan voorheen

Op mijn vorige blogpost over de stressvolle weken kreeg ik een interessante vraag van vaste meelezer Lot. Wellicht vragen meer mensen zich dit af, dus het leek me wel interessant om deze vraag even wat uitgebreider de aandacht te geven.

"Ik lees al heel lang mee en wat me opvalt is dat je nu heel anders reageert overal op dan paar jaar geleden.
Je hebt toch ook een paar jaar gewerkt? Hoe ging het toen met alles, Tobias was er toen ook al.
Reageer je sinds je weet wat je mankeert ook anders op dingen.".

Ik kan me voorstellen dat het idee ontstaat: waarom kan je nu bepaalde dingen niet meer aan die je destijds wél kon? Waarom ga je nu dingen uit de weg of kost het je zoveel energie? Voorheen kon je dit toch ook gewoon? Terechte vragen, denk ik. Ik kan me goed voorstellen dat mensen hier benieuwd naar zijn. 

Voor ik deze vragen ga beantwoorden wil ik even drie dingen zeggen:

• Ik schrijf deze blog niet omdat ik het gevoel heb dat ik me moet verantwoorden, maar wil graag bijdragen aan meer begrip tussen mensen met en zonder autisme.
• Ik hoop dat iedereen die hier meeleest zich beseft dat het onmogelijk en onwenselijk is om je hele leven te omschrijven via een blog, dus lang niet alles wat ik heb meegemaakt is hier te lezen. Het is dus onmogelijk om een compleet beeld van iemand te hebben.  
• ik vind dat ik altijd al heel open ben geweest over mijn mentale strubbelingen, dus ergens verbaast het me wel dat bij sommige mensen toch het beeld bestaat dat het destijds zo goed met mij ging.

Mijn antwoord op deze vragen is als volgt:

Al zo lang ik me kan herinneren struggle ik met psychische klachten zoals somberheid, diverse angsten, (onverklaarbare) huilbuien en aanvallen van (extreme) boosheid. In de loop van de jaren heb ik hier verschillende keren hulp voor gezocht. Hier ben ik ook altijd heel open over geweest in mijn blog en dit speelde óók in de anderhalf jaar dat ik heb gewerkt toen Tobias al was geboren. Rond die tijd dachten we nog dat het kwam door mijn hormonen / PMDD, maar inmiddels weet ik dus dat er autisme speelde. 

Jullie hebben kunnen meelezen over mijn zoektocht hierin en de verschillende dingen die hier volgens artsen aan ten grondslag lagen, zoals PMDD en dwangmatige persoonlijkheidsstoornis. Ik pakte elke strohalm die me werd aangeboden, probeerde diverse soorten medicatie en behandelingen en tóch liep ik in coronatijd opnieuw vast en werd geopperd: heb jij niet 'gewoon' autisme? Dit ben ik toen gaan uitzoeken. Of beter gezegd: opnieuw gaan uitzoeken, want in 2017 had ik zelf dit vermoeden al, maar toen werd gezegd dat ik te sociaal ben voor deze diagnose. 

Dus om de vragen te beantwoorden:

Ik heb toch ook een paar jaar gewerkt nadat Tobias was geboren?

Ja dat klopt, ik heb toen anderhalf jaar bij Coolblue gewerkt en dat was destijds heel zwaar voor mezelf en ook voor mijn gezin. Ik liep destijds ook bij een psycholoog omdat het eigenlijk helemaal niet zo goed ging psychisch gezien. Dat is ook een van de redenen geweest waarom ik destijds ben gestopt met werken - het was een te grote belasting psychisch gezien. 

Destijds liep ik tegen dezelfde problemen aan als nu. Vandaar mijn huishoudschema's, werken met doelen etc. Daar zat achter dat ik het zonder dit soort schema's vaak niet red. Dit was geen dwangmatigheid, maar puur een manier die voor mij werkte om mijn hoofd boven water te houden met mijn ongediagnosticeerde autisme. 

Reageer je sinds je weet wat je mankeert ook anders op dingen? 

Ja, natuurlijk reageer ik nu anders op dingen. Ik weet nu wat de oorzaak is van mijn somberheid, huilbuien etc. Doordat ik anders reageer is mijn humeur over het algemeen veel gelijkmatiger geworden en heb ik veel minder last gekregen van de bovengenoemde klachten. En als ik er wél last van heb weet ik het ook veel beter te plaatsen dan vroeger en hier actie op te ondernemen.  

Hiernaast ben ik ook gestopt met het maskeren van mijn autistische gedrag. Voorheen probeerde ik me (geheel onbewust!!) altijd zo te gedragen als anderen. Dit kostte ook veel energie. Tegenwoordig probeer ik veel meer bij mezelf te blijven. Dit speelt vast ook mee in dat ik me nu anders gedraag dan dat ik dat voor mijn diagnose deed. 

Waarom kan je nu bepaalde dingen niet meer aan die je destijds wél kon?

Omdat ik destijds de link niet zag tussen teveel prikkels en mijn klachten, en nu wel. Dus ik hou er nu veel meer rekening mee om te voorkomen dat ik weer zo diep wegzak als dat in het verleden regelmatig is gebeurt omdat ik onbewust van mijn overprikkeldheid gewoon door bleef gaan met mijn klachten onder mijn arm. 

Waarom ga je nu dingen uit de weg of kost het je zoveel energie? Voorheen kon je dit toch ook gewoon? 

Hierin is eigenlijk niets verandert, behalve dan dat ik me nu veel bewuster ben van de impact die bepaalde activiteiten mentaal op mij hebben, waardoor ik eerder voor mentale rust kies in plaats van mezelf te pushen om dingen te doen die niet goed voor mij zijn. Het heeft me altijd al veel energie gekost, maar daar was ik mezelf niet van bewust. 

Ik hoop dat jullie deze blogpost nuttig vonden en er iets van hebben geleerd. Ik sta altijd open om vragen te beantwoorden dus stel ze vooral 😊

Stressvolle weken

 De afgelopen weken waren erg stressvol en daardoor heb ik even geen tijd gehad om te schrijven. Het zijn allemaal los van elkaar maar kleine dingetjes, maar als mijn hoofd de tijd niet heeft om alles te verwerken ontstaat er als het ware een 'punthoofd' dat echt tijd nodig heeft om weer weg te trekken. Deze term komt trouwens uit het boek 'meer rust minder stress bij autisme'. In deze blogpost wil ik jullie een beetje meenemen in hoe zo'n punthoofd nou precies ontstaat bij mij. 

Surveilleren

Ten eerste had ik aardig wat diensten op het programma staan voor het surveilleren. Het surveilleren zelf valt wel mee, maar er naartoe gaan met de Metro is erg veel prikkels. Een keertje kwam ik zelfs midden in een ruzie tussen twee medereizigers terecht. Zo'n gesprek blijft dan nog heel lang 'nazingen' in mijn hoofd en dit kost me erg veel energie. 

(Op) visite

Het weekend na mijn drukke surveilleerweek had ik ook nog twee sociale afspraken staan. Eigenlijk was het een beetje teveel, maar ik had het nu eenmaal zo gepland, dus ik zeg dan liever niets af. Al zei mijn coach wel dat het teveel was, maar ik was eigenwijs. Aan het eind van het weekend was ik dus helemaal bekaf - geen fijn begin van de nieuwe week. 

Weer surveilleren

De week erna begon ook weer met twee dagen surveilleren en openbaar vervoer. Omdat ik het daar dan zo druk mee heb blijft het huishouden een beetje liggen. Dat komt dan weer op mijn vrije dagen, die hierna dus kwamen. 

Punthoofd

Op dit punt begon ik wel te merken dat het eigenlijk teveel werd, dus ik zette twee kruizen in mijn agenda om wat rust te pakken en dacht toen eigenlijk dat het wel weer beter ging, zeker met de gedachte dat het weekend ook leeg was. 

Het werd teveel

Toen kwam Tobias op vrijdag ziek uit school. Dus in plaats van een weekend waarin we even wat rust pakten stond het meer in het teken van een zieke Tobias. Hier is natuurlijk niks aan te doen, maar hierdoor kon ik mijn 'punthoofd' niet laten zakken. Bovendien bleef hij ook nog twee doordeweekse dagen thuis, waardoor het me weer niet lukte om iets in huis te doen.

Vervolgens bleek ook nog eens de afvoer in de keuken verstopt te zitten, dus kon ik geen gebruik maken van de gootsteen en de vaatwasser. Dus naast alle opgestapelde prikkels in mijn hoofd die ik niet weggewerkt kreeg, begon ook de vaat op het aanrecht op te stapelen. 

De meltdown

Uiteindelijk barst dan de bom en kon ik alleen nog maar huilen en lukte er helemaal niets meer. Het 'punthoofd' stroomt dan als het ware in 1 keer leeg door middel van huilen. Ergens is dit wel een opluchting, want de ergste druk is er daarna wel vanaf. Inmiddels staan er heel veel kruizen in mijn agenda, want ik moet hier echt even van bijkomen. 

Ik hoop dat het mij gaat lukken om voor dit weekend van mijn punthoofd af te komen, want dan hebben we ook alweer afspraken staan. 

Worsteling

Zoals jullie misschien wel uit dit verhaal halen vind ik het heel erg lastig om aan te geven wanneer iets teveel wordt. Eigenlijk voel ik het wel aan, maar ik wil nooit mensen teleur stellen en heb dan vervolgens geen ruimte voor de onvoorziene dingen die er altijd wel bij kunnen komen. Met hulp van mijn coach probeer ik steeds meer mijn grenzen te vinden zodat ik er niet meer zo vaak overheen val, maar dat is soms best lastig.