Anders dan voorheen

Op mijn vorige blogpost over de stressvolle weken kreeg ik een interessante vraag van vaste meelezer Lot. Wellicht vragen meer mensen zich dit af, dus het leek me wel interessant om deze vraag even wat uitgebreider de aandacht te geven.

"Ik lees al heel lang mee en wat me opvalt is dat je nu heel anders reageert overal op dan paar jaar geleden.
Je hebt toch ook een paar jaar gewerkt? Hoe ging het toen met alles, Tobias was er toen ook al.
Reageer je sinds je weet wat je mankeert ook anders op dingen.".

Ik kan me voorstellen dat het idee ontstaat: waarom kan je nu bepaalde dingen niet meer aan die je destijds wél kon? Waarom ga je nu dingen uit de weg of kost het je zoveel energie? Voorheen kon je dit toch ook gewoon? Terechte vragen, denk ik. Ik kan me goed voorstellen dat mensen hier benieuwd naar zijn. 

Voor ik deze vragen ga beantwoorden wil ik even drie dingen zeggen:

• Ik schrijf deze blog niet omdat ik het gevoel heb dat ik me moet verantwoorden, maar wil graag bijdragen aan meer begrip tussen mensen met en zonder autisme.
• Ik hoop dat iedereen die hier meeleest zich beseft dat het onmogelijk en onwenselijk is om je hele leven te omschrijven via een blog, dus lang niet alles wat ik heb meegemaakt is hier te lezen. Het is dus onmogelijk om een compleet beeld van iemand te hebben.  
• ik vind dat ik altijd al heel open ben geweest over mijn mentale strubbelingen, dus ergens verbaast het me wel dat bij sommige mensen toch het beeld bestaat dat het destijds zo goed met mij ging.

Mijn antwoord op deze vragen is als volgt:

Al zo lang ik me kan herinneren struggle ik met psychische klachten zoals somberheid, diverse angsten, (onverklaarbare) huilbuien en aanvallen van (extreme) boosheid. In de loop van de jaren heb ik hier verschillende keren hulp voor gezocht. Hier ben ik ook altijd heel open over geweest in mijn blog en dit speelde óók in de anderhalf jaar dat ik heb gewerkt toen Tobias al was geboren. Rond die tijd dachten we nog dat het kwam door mijn hormonen / PMDD, maar inmiddels weet ik dus dat er autisme speelde. 

Jullie hebben kunnen meelezen over mijn zoektocht hierin en de verschillende dingen die hier volgens artsen aan ten grondslag lagen, zoals PMDD en dwangmatige persoonlijkheidsstoornis. Ik pakte elke strohalm die me werd aangeboden, probeerde diverse soorten medicatie en behandelingen en tóch liep ik in coronatijd opnieuw vast en werd geopperd: heb jij niet 'gewoon' autisme? Dit ben ik toen gaan uitzoeken. Of beter gezegd: opnieuw gaan uitzoeken, want in 2017 had ik zelf dit vermoeden al, maar toen werd gezegd dat ik te sociaal ben voor deze diagnose. 

Dus om de vragen te beantwoorden:

Ik heb toch ook een paar jaar gewerkt nadat Tobias was geboren?

Ja dat klopt, ik heb toen anderhalf jaar bij Coolblue gewerkt en dat was destijds heel zwaar voor mezelf en ook voor mijn gezin. Ik liep destijds ook bij een psycholoog omdat het eigenlijk helemaal niet zo goed ging psychisch gezien. Dat is ook een van de redenen geweest waarom ik destijds ben gestopt met werken - het was een te grote belasting psychisch gezien. 

Destijds liep ik tegen dezelfde problemen aan als nu. Vandaar mijn huishoudschema's, werken met doelen etc. Daar zat achter dat ik het zonder dit soort schema's vaak niet red. Dit was geen dwangmatigheid, maar puur een manier die voor mij werkte om mijn hoofd boven water te houden met mijn ongediagnosticeerde autisme. 

Reageer je sinds je weet wat je mankeert ook anders op dingen? 

Ja, natuurlijk reageer ik nu anders op dingen. Ik weet nu wat de oorzaak is van mijn somberheid, huilbuien etc. Doordat ik anders reageer is mijn humeur over het algemeen veel gelijkmatiger geworden en heb ik veel minder last gekregen van de bovengenoemde klachten. En als ik er wél last van heb weet ik het ook veel beter te plaatsen dan vroeger en hier actie op te ondernemen.  

Hiernaast ben ik ook gestopt met het maskeren van mijn autistische gedrag. Voorheen probeerde ik me (geheel onbewust!!) altijd zo te gedragen als anderen. Dit kostte ook veel energie. Tegenwoordig probeer ik veel meer bij mezelf te blijven. Dit speelt vast ook mee in dat ik me nu anders gedraag dan dat ik dat voor mijn diagnose deed. 

Waarom kan je nu bepaalde dingen niet meer aan die je destijds wél kon?

Omdat ik destijds de link niet zag tussen teveel prikkels en mijn klachten, en nu wel. Dus ik hou er nu veel meer rekening mee om te voorkomen dat ik weer zo diep wegzak als dat in het verleden regelmatig is gebeurt omdat ik onbewust van mijn overprikkeldheid gewoon door bleef gaan met mijn klachten onder mijn arm. 

Waarom ga je nu dingen uit de weg of kost het je zoveel energie? Voorheen kon je dit toch ook gewoon? 

Hierin is eigenlijk niets verandert, behalve dan dat ik me nu veel bewuster ben van de impact die bepaalde activiteiten mentaal op mij hebben, waardoor ik eerder voor mentale rust kies in plaats van mezelf te pushen om dingen te doen die niet goed voor mij zijn. Het heeft me altijd al veel energie gekost, maar daar was ik mezelf niet van bewust. 

Ik hoop dat jullie deze blogpost nuttig vonden en er iets van hebben geleerd. Ik sta altijd open om vragen te beantwoorden dus stel ze vooral 😊