- Wil Tobias nu ook geen broertje of zusje?
- Gaat het bij jou niet kriebelen voor een tweede?
Dus ik dacht: ik zal er eens een blogje over schrijven, want wie weet zijn mensen die de blog lezen hier ook wel benieuwd naar. Dus bij deze. Sorry het is een lang verhaal geworden.
De evolutie van onze kinderwens.
Toen Tobias net was geboren wilde ik dolgraag nog meer kinderen. Ik vond de bevalling en de periode daar omheen heel bijzonder en heb hier heel erg van genoten. Helaas kwam er na een tijdje een donkere wolk over ons geluk drijven: ik bleek PMDD te hebben. In eerste instantie wisten we dit nog niet en heb ik me een hele tijd erg slecht gevoeld. Toen ik de diagnose kreeg kon ik eindelijk op zoek gaan naar een goede behandeling; dit heeft toen ook nog wel een hele tijd geduurd voor die oplossing er was. In die tijd was er zeker geen ruimte voor een tweede kindje, ik vond het al lastig om mijn hoofd boven wat te houden met één kind.
Inmiddels zijn we in rustiger vaarwater gekomen. Om daarin te komen heb ik wel veel moeten aanpassen in mijn leven. Ik vermijd bijvoorbeeld zoveel mogelijk stress en moet ook vaker rust nemen. Daarnaast slik ik nu anticonceptie om mijn hormonen zo constant mogelijk te houden. Dit werkt goed. Opzich zou ik mezelf nu stabiel genoeg voelen voor een tweede kindje, maar om zwanger te worden zou betekenen dat ik moet stoppen met de anticonceptie, en dus weer terug zal vallen in hormoonwisselingen. De vraag is dat of dat wenselijk is en of mijn kinderwens groot genoeg is om dit nog een keer te doorstaan.
Natuurlijk hebben Sander en ik het regelmatig over een tweede kindje gehad, maar we vinden het niet verantwoord om dit te doen. Hormoonwisselingen verergeren mijn klachten enorm en mijn belangrijkste prioriteit is dat Tobias geen last moet hebben van mijn hormoonwisselingen. Toen mijn PMDD begon was hij gelukkig nog heel jong en heeft hij er weinig van gemerkt, maar nu hij ouder wordt zou hij er steeds meer van meekrijgen, en aangezien het echt heftig kan worden, wil ik dat niet. Dus dat is dan duidelijk: pil blijven slikken en dus geen tweede kindje.
Dit is natuurlijk geen keuze die we over één nacht ijs hebben gemaakt, en het is ook een verdrietige keuze die ook heel vaak niet begrepen of geaccepteerd word. Dit maakt het vaak nog eens extra verdrietig. Soms krijg je haast het gevoel alsof je jezelf tegenover jan en alleman moet verantwoorden over een keuze die zó ongelofelijk persoonlijk is, dat anderen er eigenlijk niets mee te maken hebben. Het is geen geheim dat ik PMDD heb, sterker nog: ik ben daar op de blog heel open over, maar ik heb geen zin om dit elke keer te moeten vertellen op verjaardagen of kraamvisites. Ik vind het namelijk niet echt een feestelijk onderwerp ofzo. Maar dit zijn juist wel de momenten dat die vraag dus heel vaak terugkomt.
En ik moet ook zeggen: in de periode dat wij nog twijfelden waren deze vragen best lastig. Er zijn echt momenten geweest dat ik heb gedacht werd de keuze maar gewoon voor mij gemaakt, dat ik gewoon een duidelijk verhaal zou hebben dat iedereen ook direct snapt, in plaats van dat mensen altijd denken dat het toch echt wel zou kunnen en dat ik er gewoon voor moet gaan.
En hoe denkt Tobias erover?
Tegen Tobias zijn we er heel duidelijk over: ons gezin is compleet met één kind. Hij is nog jong en accepteert dit als een gegeven en vraagt eigenlijk (bijna) nooit of er een broertje of zusje komt. Hij vraagt vaker om een huisdier dan om een sibling, eigenlijk. ;)