Sociale media en de invloed op mijn stemming

De afgelopen weken ben ik zó bezig met onze aankomende reis naar Japan. En dat is niet gek — het is iets waar we al heel lang naar uitkijken. Maar ergens onderweg ging er iets schuiven wat zeker heeft bijgedragen aan de overspanning waar ik laatst over schreef. 

Wat begon met "even op Instagram kijken voor leuke filmpjes over Japan", werd langzaam een eindeloze stroom van filmpjes, meningen en ervaringen op verschillende social media kanalen. En voordat ik het wist, voelde het alsof ik me niet meer verheugde, maar alleen nog maar de vakantie moest overleven. Alsof ik naar de hel ga in plaats van naar een ontwikkeld land met een mooie cultuur. 

Op Instagram zag ik video’s van mensen die zóveel liepen dat hun voeten kapot gingen. Op Youtube zag ik filmpjes met 80 tips voor in Japan - hoe ga ik dat überhaupt allemaal onthouden?! 😂 Op Reddit las ik horrorverhalen over de drukte, mensen die in paniek raakten door de drukte in de metro, of die door de hitte compleet instortten. En ineens ging het niet meer over míjn reis — maar over hun nachtmerries, waardoor ik langzaamaan zelf ook heel erg gestresst raakte over de reis. 

Ik merkte hoe het mijn hoofd overnam. In plaats van af en toe even te checken, zat ik constant te scrollen, op zoek naar geruststelling — die ik natuurlijk niet vond, want zo werkt het algoritme niet, dat is niet gebaat bij saaie geruststellende filmpjes, maar juist bij zoveel mogelijk commotie. Alle sociale media trokken me dus verder een negatieve tunnel in. En alles waar ik me op verheugd had — Disney, Pokémon, tempels, sushi — werd ineens een bron van angst.

Dus ik heb een beslissing genomen.
🧠 Ik ben gestopt met Instagram, Youtube en Reddit. Niet voor altijd maar wel tot na de vakantie. Want mijn hoofd is al vol genoeg en ik wil graag de stem in mij weer horen die wél enthousiast is. Die wél verlangt naar avontuur. Die niet bang is, maar nieuwsgierig. Die niet constant denkt “wat als het misgaat?”, maar juist kan nadenken over wat er allemaal leuk en mooi is aan onze komende reis. 

Hebben jullie wel eens gehad dat sociale media je stemming beïnvloedde? 

Een beetje overspannen

 Volgens mij ben ik een beetje overspannen. Of nou ja, niet een béétje — best wel. Het is moeilijk om dat toe te geven, maar het is me echt een beetje teveel geworden. Het sluipt erin: eerst ben je gewoon een beetje moe, dan een beetje kortaf, en voor je het weet kun je geen geluid of vraag meer verdragen en wil je het liefst onder een dekentje verdwijnen en pas over een maand weer terugkomen.

Wat ik merk

Ik heb het even op een rijtje gezet, want dat helpt mij meestal om het te snappen:

• Ik voel me onrustig, ook als ik “vrij” heb

• Mijn hoofd blijft maar draaien, vooral ’s avonds / 's nachts

• Alles voelt als een taak en een dreiging, zelfs leuke dingen

• Ik ben snel overprikkeld, geluiden komen snoeihard binnen

• Ik voel me schuldig als ik niks doe, en leeg als ik te veel doe

• En ik huil om alles. Vooral schattige filmpjes hou ik het absoluut niet meer droog bij.

Waardoor het komt

Het is natuurlijk ook niet niks allemaal. Mijn vader heeft pas in het ziekenhuis gelegen. We hebben net te horen gekregen dat mijn schoonvader niet meer beter wordt..... Dat hakt er beiden in — op allerlei lagen tegelijk.

Tobias gaat volgend jaar naar de middelbare, wat mij ook best wel spanning geeft, want mijn kleine man wordt dan opeens heel groot en dat vind ik ook erg spannend.

Daar bovenop komt dat we over een paar weken een grote reis gaan maken, waar ik enorm naar uitzie, maar waar ook zó veel bij komt kijken dat het soms voelt alsof ik een evenement aan het organiseren ben in plaats van een vakantie aan het plannen. En dan gooit Instagram ook nog eens allemaal stress-filmpjes over Japan op mijn tijdlijn, wat ook niet helpt bij de zenuwen.

Thuis loopt ook alles door, natuurlijk. Zorgen, huishouden, prikkels, verantwoordelijkheden. Ik denk dat het gewoon te veel is geworden.

Wat ik heb gedaan

Gisteren ben ik naar de sauna geweest. Gewoon, met Sander, even eruit. En dat was heel fijn. Ik heb gehuild — en dat voelde niet raar, maar eerder logisch. Alsof mijn lijf zei: “Eindelijk rust. Laat het maar gaan.” ’s Avonds voelde ik me zelfs weer een beetje mezelf. We hadden een fijn etentje samen en ik dacht: ja, hier ben ik nog, ergens onder al die lagen onrust.

Wat ik nu probeer

Ik heb geen groot plan. Maar ik wil de komende tijd bewust rustiger aan doen. Niet alles invullen. Niet alles moeten. Niet alles oplossen. Gewoon één ding tegelijk. En dan pauze. En dan zien hoe het voelt.

Ook heb ik Instagram voorlopig van mijn telefoon gegooid. Die stress-filmpjes dragen absoluut niet bij aan de stress die ik ervaar over onze vakantie. 

Ik wil ook niet teveel druk erop leggen dat het beter moet gaan, want dat lijkt averechts te werken. Dan krijg ik als het ware stress over de stress, en dat is ook niet wenselijk. Ik hoop dat mijn plannetje om op die manier ermee om te gaan gaat helpen, maar mocht iemand nog andere tips hebben dan hoor ik ze ook heel graag. 

Programma voor Japan

 Gister heb ik, met een beetje hulp van ChatGPT en een reisgids, een reisprogramma voor Japan gemaakt. Ik denk dat het goed is gelukt. 😁

✈️ Reis & aankomst

Dag 1

• Vertrek vanuit Schiphol

• Overstap in Helsinki

Dag 2

• Aankomst in Osaka

• Verkennen omgeving hotel

• Vroeg slapen

---

🏙️ Osaka: rustig landen & Universal Studios

Dag 3

• Wandeling bij Sakurajima Park & haven

• Universal City Walk verkennen (winkels, lunch, Pokémon store)

• Optioneel: Ferry naar Tempozan

• Avondeten & rust in hotel

Dag 4 & 5

• Universal Studios Japan (volle dagen)

• Eten in Universal City Walk

Dag 6

• Pokémon Center Osaka DX

• Kattencafé in Shinsaibashi

• Hozenji tempel

• Dakterras en shoppen/dineren bij Namba Parks

Dag 7

• Osaka Castle Park & Jo-Terrace

• Rust in Nakanoshima Park

• Optioneel: Dotonbori (eten & sfeer)

---

🚄 Reis naar Tokyo & Disney

Dag 8

• Shinkansen Osaka → Tokyo

• Inchecken hotel Tokyo Bay (Disney partnerhotel)

Dag 9 t/m 11

• Disneyland & DisneySea (3 dagen)

---

🎡 Tokyo ontdekken buiten Disney

Dag 12

• Harajuku (Takeshita Street)

• Yoyogi Park

• 2D Café

• Shibuya Crossing & Meiji Jingu tempel

Dag 13

• Sensoji tempel in Asakusa

• Boottocht over de Sumida rivier

• Hop-on Hop-off bus

• Terug naar Disney Resort

Dag 14

• Laatste Disney dag

---

✈️ Terug naar huis

Dag 15

• Terugreis naar Nederland

Dag 16

• Aankomst thuis

Ik had best veel stress voor onze Japan reis, maar nu het wie, wat, waar, wanneer en hoe bekend is, merk ik dat ik er steeds meer zin in begin te krijgen 😁

Einde van de basisschool in zicht

Over zes weken loopt Tobias voor de laatste keer de basisschool uit.
Zijn basisschooltijd zit er dan op. Klaar. Afgerond. Diploma en musical en dan dag juffen en meesters, hallo brugklas.

En ik? Ik dacht altijd dat ik dan vooral zou denken: "Fijn, weer een fase afgerond." Maar eerlijk is eerlijk… ik ga het missen. 

De basisschool is voor Tobias natuurlijk een plek om te leren, vriendjes te maken, te groeien. Maar het is voor mij óók een soort veilige bubbel. Een ritme waar ik op kan bouwen: opstaan, broodtrommel vullen, jas aan, kus bij de deur en 'wachten' tot hij elke dag om dezelfde tijd weer terug is. Elk jaar dezelfde terugkerende festiviteiten: Sinterklaas, Kerst, schoolontbijt, avondvierdaagse..... Het voelt allemaal zo bekend en vertrouwd. 

Ik ken de juffen, weet precies waar ik moet zijn voor het oudergesprek, en ik ben inmiddels behoorlijk bedreven in traktaties knutselen waarbij ik me in steeds mindere mate gek laat maken door de gezondheidsbrigade. Ik heb het systeem door. En dat voelt – hoe chaotisch de ochtenden soms ook zijn – gewoon goed.

Nu begint er dus iets nieuws. De middelbare school.Nieuwe regels, nieuwe mensen, nieuwe vragen. (Moet hij een rekenmachine? Wat doet een mentor precies? Heeft hij een agenda nodig of bestaat dat niet meer?) Hij vindt het allemaal nog niet zo interessant. Maar ik voel me een beetje alsof ik ook zelf opnieuw naar school moet. Alleen dan zonder klassenfoto dit keer.

We hebben nog zes weken. En ik neem me voor om ze bewust te beleven. Nog één keer die broodtrommel vullen met een briefje erin. Nog één keer mopperen over verloren gymschoenen. Nog één keer zwaaien bij het hek, terwijl hij stiekem probeert te doen alsof ik er niet ben (maar toch altijd even terugkijkt).

Want deze tijd… die komt niet meer terug. En dat vind ik best wel even slikken. Het voelt nog zo kort geleden dat ik hem voor de eerste keer afleverde op school voor zijn eerste wendag!

En straks? Dan komt er vast ook weer iets moois. Nieuwe mijlpalen, nieuwe verhalen, nieuwe chaos om van te houden. Maar eerst nog even dit. Nog zes weken basisschool.Ik zit straks misschien een beetje te huilen bij de eindmusical. En dat is helemaal oké. Want als je iets echt gaat missen, dan was het blijkbaar waardevol.

kaakpijn en ontspanning

De afgelopen weken kreeg ik ineens last van mijn kaak. Niet bij het kauwen, maar juist bij slikken, gapen en soms zelfs gewoon in rust. De pijn zat precies onder mijn oor, en het leek erger te worden. Eerst dacht ik nog: "komt wel goed", maar ja — als het steeds pijnlijker wordt, dan weet ik ook dat ik daar niet te lang mee moet wachten.

Ik ben dus naar de huisarts gegaan en die concludeerde dat de pijn uit het kaakgewricht kwam. Geen oorontsteking dus, zoals ik stiekem had gehoopt (want: makkelijker op te lossen). Maar goed, duidelijkheid is óók fijn. Ik kreeg een doorverwijzing naar de kaakfysio, maar die had geen tijd, dus ben ik verder gaan bellen en kwam zodoende bij een 'gewone' fysio terecht, die gelijk die dag tijd had. 

De fysiotherapeut bevestigde het beeld: gespannen kaakspieren, waarschijnlijk door stress, klemmen of een verkeerde houding. Ik kreeg een paar oefeningen mee en het advies om het gewricht wel in beweging te houden, maar vriendelijk. Niet forceren, wel blijven gebruiken. Wat ik ook van de fysio meekreeg, en wat ik zelf stiekem ook al wist: ik moet meer ontspannen. Want spanning sla ik blijkbaar niet alleen op in mijn hoofd, maar ook in mijn kaken. Tijd om die cirkel te doorbreken. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan, ik ben nu eenmaal een stresskip!

Ik heb daarom een klein boekje gekocht: "3 minuten mindful". Geen grootse plannen, geen ellenlange meditatiesessies. Gewoon drie minuten per dag stilstaan. Ademhalen. Inchecken. Even zijn in plaats van alleen maar doen. Baat het niet dat schaadt het niet. 

En over twee weken mag ik naar een gespecialiseerde kaakfysiotherapeut, die echt kijkt naar het gewricht zelf en hoe het beweegt. Daar ben ik benieuwd naar — en ook een beetje hoopvol. Want ik heb geen zin om weken met deze pijn rond te lopen. Mijn lijf vraagt duidelijk om rust, dus ik ga proberen te luisteren.

Wish me luck (en ontspanning). 💆‍♀️

Schoolkamp: hoe het was

Vorige week was het zover: Tobias ging op schoolkamp. Al weken keek hij er met gemengde gevoelens naar uit. Aan de ene kant had hij er zin in – vooral in de bonte avond en het dagje uit – maar hij zag ook op tegen het onbekende en natuurlijk de heimwee. Toch wilde hij het avontuur graag aangaan, en dus begonnen we vol goede moed met inpakken.

Dat inpakken bleek nog best een uitdaging: alles moest in één koffer passen, en school had een bagagelijst opgesteld waar je u tegen zegt. Met een flinke portie passen en meten (en wat geworstel met de ritsen) kregen we het uiteindelijk voor elkaar om alles erin gepropt te krijgen. En toen vertrok hij: een beetje zenuwachtig, maar dapper.

Tijdens het kamp kregen we een brief waarin hij schreef dat hij heimwee had. Dat raakte me natuurlijk wel. Het vele buitenspelen vond hij niet zo leuk, schreef hij. En hij gaf aan dat hij donderdag wilde worden opgehaald. Uiteindelijk hebben we even contact gehad met de meester en bleek de brief een moment-opname en had hij het toch erg naar zijn zin. 

Want gelukkig waren er ook hoogtepunten: de bonte avond, waar hij straalde met een game-gerelateerd optreden, en het dagje naar BillyBird Park, dat hij echt leuk vond. Al met al was het precies zoals hij het had voorspeld: spannend en leuk tegelijk. En ik ben zo trots op hem dat hij het toch heeft gedaan. 😊

"Onze" supermarkt is weg

 Het is zo’n klein ding: de supermarkt om de hoek is sinds vorige week opeens dicht - failliet waarschijnlijk. Hij zat honderd meter verderop. Ik kon er bij wijze van spreken in mijn pyjamabroek naartoe als ik wilde. En toch kocht ik er helemaal niet veel! Want het was duur en de eigenaar was best een chagrijnige man. Dus echt een gezellige supermarkt was het niet. 

Ik kwam er wel vaak voor “even snel”. Een vergeten pak melk. Een doos eieren als we spontaan besloten om pannenkoeken te eten. Een reep chocolade voor een moeilijke dag. Broodjes op woensdag, als Tobias thuis lunchte.... En ik was niet de enige die de supermarkt op die manier gebruikte: veel mensen hier in de wijk haalden hun 'grote boodschappen' bij de Albert Heijn en de kleine extraatjes bij deze dure buurt-supermarkt. 

Maar nu hij dicht is, merk ik pas hoe vaak ik dacht: ik zou nu even snel iets kunnen halen. Niet dat ik het ook echt deed — maar het idee dat het kan zit blijkbaar diep in mijn hoofd. Nu de supermarkt weg is merk ik pas hoe vaak ik eraan dacht en volgt er meteen een soort echo: oh nee, dat kan niet meer. Heel apart, vind ik, want ik was me tot nu toe helemaal niet zo bewust hoe vaak mijn eigen hoofd me in de verleiding bracht 😂

Ik ben echt heel benieuwd hoe lang het duurt voor mijn hoofd aan de nieuwe situatie gewend is!

Hoofd leeg, boekje vol....

Over ongeveer drie maanden stappen we in het vliegtuig naar Japan. Alleen al als ik het opschrijf krijg ik een kriebels in mijn buik. Want: wát een avontuur. En ook: wát een geregel, als ik maar niks belangrijks vergeet! Dus besloot ik iets te maken wat mij helpt om overzicht te houden, rust te vinden en zelfs een beetje plezier te halen uit de voorbereiding: een reis bullet journal.

Waarom een bullet journal?

Zoals wel bekend: ik hou van schrijven, van lijstjes maken en van dingen structureren op mijn eigen manier. Maar vooral: mijn hoofd zit vaak vol. De voorbereiding op deze reis roept bij mij allerlei vragen, zorgen en verwachtingen op. Dus is deze bullet journal niet zomaar een boekje. Het is mijn uitlaatklep, mijn back-up geheugen, mijn geruststelling.

Ik had al een hele tijd niets gedaan met bullet journallen, maar toen zag ik op Bol het perfecte boekje: een bullet journal met Japanse thematiek. Dan kan ik de verleiding echt niet weerstaan om er toch weer mee te starten voor deze bijzondere reis!

Wat staat erin?

Ik ben begonnen met een simpele titelpagina met de Japanse vlag en de tekst: "Japan 2025". Daarna maakte ik een ABC met redenen waarom we juist Japan kozen. Van de A van anime tot de Z van zelfontwikkeling! Daarna volgden pagina’s met onze wishlist (denk: sushi, shinkansen, Disney, Harajuku…), to do-lijstjes, paklijsten en een aftelkalender.

Ik merkte al snel dat ik ook ruimte wilde voor mijn zorgen, want ja, ik ben nu eenmaal een zorgenmaker. Dus maakte ik bladzijdes waar ik dingen opschrijf die me stress geven (zoals “wat als ik overprikkeld raak?”) en meteen ernaast: mogelijke oplossingen of geruststellingen. Het voelt heel fijn om die dingen uit mijn hoofd te halen en op papier te zetten.

Praktisch én persoonlijk

In mijn boekje staan ook dingen als: vluchttijden, adressen van hotels, ideeën voor tijdens de vlucht, jetlag-tips, medische info, en een plek voor dag-logs en dankbaarheid om in te vullen tijdens de reis. Maar het is niet alleen maar praktisch. Tussen de regels door is dit boekje ook een stukje van mezelf. Ik teken kawaii sushi, plak mooie quotes, en laat ruimte voor als het tegenzit. Want ja: het mag tegenzitten.

“Als er iets misgaat, ben jij nooit het probleem”

Die zin zei Sander laatst tegen me toen ik weer even twijfelde of ik dit allemaal wel kon. En hij heeft gelijk. Misschien raak ik overprikkeld. Misschien zit ik huilend in een pretpark omdat ik te moe ben. Maar dan nog: we komen er wel. Met liefde, rust, en een beetje (veel) planning.

Chat GPT als extra autisme coach

Structuur aanbrengen, keuzes maken en overzicht houden zijn niet altijd vanzelfsprekend. Daarom heb ik een autismecoach die me daar wekelijks mee komt helpen. Maar hoe doe ik het tussendoor? Daar gebruik ik ChatGPT als mijn persoonlijke autisme-coach voor! Het helpt me niet alleen met praktische zaken, zoals lijstjes en planning, maar biedt ook een 'luisterend oor'.

Hieronder heb ik een aantal dingen opgesomd waar ik ChatGPT voor gebruik. Wellicht hebben andere mensen hier ook iets aan: 

(Oeps. deze blogpost was per ongeluk in de prullenbak terecht gekomen dus ik plaats hem nu even opnieuw!)

Overzicht en structuur

Een van de grootste uitdagingen voor mij is overzicht houden. Taken en afspraken kunnen in mijn hoofd door elkaar lopen, waardoor ik niet meer weet waar ik moet beginnen. ChatGPT helpt me door lijstjes te maken met actiepunten, zodat ik gestructureerd aan de slag kan. Of het nu gaat om het huishouden, boodschappen doen of een dagplanning maken, het helpt mij om mijn gedachten te ordenen en mijn hoofd rustiger te krijgen.

Hulp bij besluitvorming

Keuzes maken is iets waar ik vaak tegenaan loop. Moet ik wel of niet naar een afspraak gaan? Is het slim om vandaag op visite te gaan, of kan ik beter een rustdag nemen? ChatGPT stelt me vragen die me helpen om mijn opties af te wegen. Het helpt me om rationeel naar situaties te kijken en betere beslissingen te nemen. 

Emotionele steun

Soms voel ik me overweldigd, verdrietig of gefrustreerd en wil daar meer over praten dan Sander prettig vindt 😅. ChatGPT is er dan om naar me te luisteren, zonder oordeel. Het helpt me om mijn gevoelens op een rijtje te zetten en geeft me suggesties over hoe ik ermee om kan gaan. Bijvoorbeeld door me eraan te herinneren om een rustmoment in te plannen of te kijken naar wat ik wél onder controle heb. Natuurlijk is met een echt mens praten wel prettiger, maar soms zijn er momenten dat dit even niet gaat, en dat kan ChatGPT wel even uitkomst bieden om te sparren. 

Een praktische gids

Naast mentale steun is ChatGPT ook praktisch. Ik heb diverse reminders per dag ingesteld. Op maandag herinnert het me er bijvoorbeeld aan om de keuken schoon te maken en mijn weekplanning te maken. Op vrijdag helpt het me met mijn boodschappenlijstje en herinnert het me eraan dat ik een rustdag mag nemen. Kleine herinneringen die me helpen om mijn dagen soepeler te laten verlopen.

Kortom: ik gebruik ChatGPT best veel en vind het een goed hulpmiddel om beter met mijn autisme om te gaan. Gebruiken jullie ChatGPT wel eens? 

Origami vouwen

Ik besloot vandaag iets nieuws te proberen: origami. Omdat ik binnenkort naar Japan ga leek dit me wel toepasselijk, helemaal omdat ik superschattig origami papier had gevonden met schattige kittens erop. Hoe moeilijk kan het zijn? Een beetje de instructies volgen, dat moet ik toch wel kunnen? Dacht ik nog bij mezelf. 

De vlinder lukte. De vos ook nog wel. Toen dacht ik: laat ik een kraanvogel proberen - het Japanse symbool voor geluk. Ik zag al helemaal voor me dat ik morgen met tweede paasdag iedereen een prachtig gevouwen kraanvogel kon geven.  Nou, die leek uiteindelijk meer op een stervende zwaan. 😅 Ik ben er nog steeds niet achter wat ik nou verkeerd doe, maar op een kraanvogel lijkt het in elk geval (nog) niet. 

Ik ontdekte dat ik echt ongeduldig ben. Origami is langzaam, precies, en je moet goed kijken en exact de instructies volgen. Niet mijn sterkste punten. Maar: het leidde wel af van bepaalde piekergedachtes. Mijn hoofd was even stil, mijn handen waren bezig, en ik vond dat toch wel wat waard.

Dus nee, ik ben geen origami-meester. Maar ik heb wel weer eens iets nieuws geprobeerd. En dat is op zich al best oké.