Afscheid nemen (of toch niet!)

Gisteren was het zover: de allerlaatste schooldag van Tobias. Nu is het écht voorbij en begint de zomervakantie. En eerlijk? We waren er alledrie behoorlijk aan toe. 😉 Geen gehaast meer, geen last-minute gymspullen of vergeten broodtrommels — gewoon lekker uitrusten. Heer-lijk.

Ik was wel benieuwd of Tobias zijn vrienden van de basisschool deze zomer nog zou zien. Nou, dat antwoord kwam sneller dan verwacht: nog geen tien minuten na het uitgaan van school stonden ze hier al op de stoep met zijn drietjes. 😂

Ik dacht: laat ik er meteen iets gezelligs van maken. Dus ik gaf ze wat geld mee om broodjes en knakworstjes te halen. Daarna werd hier fanatiek Mario Party gespeeld, en één van de jongens bleef zelfs 's avonds mee-eten. Uiteindelijk moesten we hem bijna het huis uit bonjouren omdat het al laat werd. Met de belofte dat hij binnenkort een keertje mag komen logeren. Gezellig!

Wat ik echt leuk vind: op deze leeftijd is het echt leuk als ze langskomen. Toen ze kleiner waren, was het altijd opletten of de boel niet gesloopt werd en voelde het soms een beetje als hard werken — maar nu? Nu zijn het gewoon nette, gezellige pubers waar je prima een dag mee doorkomt. Ik hoop echt dat ze leuk contact met elkaar blijven houden, want met sommige is hij al bevriend vanaf groep 2!

Zijn jullie kinderen bevriend gebleven met vriendjes van de basisschool?

Stress te lijf met een braindump

 Twee weken geleden schreef ik erover dat ik me een beetje overspannen begon te voelen door allerlei omstandigheden. Inmidels zijn we dus twee weken verder en wil ik graag delen hoe het nu gaat. 

Opzich voel ik me nog steeds erg gespannen over de reis naar Japan, het einde van het schooljaar en de situatie met mijn (schoon)vader, maar het voelt inmiddels allemaal wel wat rustiger. En dat komt door.... chatGPT. Die kwam met het idee: schrijf eens 15 minuten alles van je af zonder teveel te censureren - gewoon rechtstreeks vanuit je hoofd naar het scherm. En dat deed ik. Ik gooide mijn hele hoofd leeg op papier en liet vervolgens ChatGPT zijn 'magie' doen: die maakte een lijstje met to do's, wees mij op mijn valkuilen en gaf me een peptalk op basis van wat ik had geschreven. 😏

Sindsdien schrijf ik elke ochtend 15 minuten alles op wat in mijn hoofd zit. Ik merk dat ik een stuk rustiger schrijf dan in het begin en een stuk meer overzicht en structuur heb. Sommige dingen komen dagelijks terug, andere dingen zijn eenmalig. Maar het is elke keer weer verhelderend. Ik kan het iedereen aanraden om eens zo'n braindump te doen - met of zonder ChatGPT. 

De eindmusical

Afgelopen dinsdag was het zover: de eindmusical van Tobias. We stapten rond half zeven de aula binnen van de middelbare school waar hij straks na de zomer zal beginnen — een grote ruimte met lange rijen stoelen die al grotendeels gevuld waren met ouders, broertjes, zusjes, opa’s, oma’s en zelfs wat ooms en tantes. Het was behoorlijk druk, maar gelukkig wisten we nog een plekje redelijk vooraan te bemachtigen. Zo konden we het toneel goed zien, en stiekem ook alles van Tobias meekrijgen.

Precies om zeven uur begon de musical. Het stuk dat dit jaar was uitgekozen, heette Strandgasten. Het verhaal speelde zich af rondom een strandtent, waar een bonte stoet aan typetjes langskwam: twee overdreven stoere strandwachten à la Baywatch, een stel vissers, een enthousiaste ijsverkoper en natuurlijk een paar hebberige goudzoekers — waarvan Tobias er eentje was.

Hij had zichtbaar plezier in zijn rol. En al leek het in eerste instantie misschien een wat eenvoudige voorstelling, de kinderen hadden er zóveel energie in gestoken dat we er echt van hebben genoten. De liedjes waren aanstekelijk en zitten nu, dagen later, nog steeds in mijn hoofd — vooral “Mr. Cool”, dat inmiddels een hardnekkige oorwurm is geworden. 😅

Sommige scènes waren grappig, andere vertederend (vooral het eindlied!), maar wat me vooral bij zal blijven is de sfeer. Kinderen die samen iets moois hadden neergezet waar ze wekenlang aan hebben gewerkt, ouders die trots toekeken.... Het was een mooie avond. 

Nu écht de laatste loodjes

Een maandje geleden schreef ik nog over de laatste zes weken van het schooljaar. En nu... zijn we opeens bij de allerlaatste dagen aangekomen. Nog maar acht dagen school, en dan zit het erop! 😅

De afgelopen tijd merk ik dat ik vaak terugdenk aan mijn zwangerschap en bevalling. Toen ik net zwanger was dacht ik oprecht: wat heerlijk, dit mag eeuwig duren. Die eerste trapjes, het steeds ronder worden, de zachte aandacht van mensen… Ik genoot er met volle teugen van.

Tot het einde naderde. Toen was ik het he-le-maal zat. Ik sliep slecht, mijn lijf protesteerde, alles was ineens te veel. En opeens dacht ik: kom maar door met die bevalling waar ik zo tegenop keek! 🙈

Zo voelt het nu dus ook een beetje met school.

In mijn vorige blog schreef ik vooral over de dingen die ik ga missen: het ritme, de vaste structuur, de momenten alleen thuis. Maar inmiddels… zijn de laatste loodjes echt begonnen. En die zijn — net als bij een zwangerschap — best pittig!

Het voelt alsof er élke dag wel iets is. Iets dat mee moet naar school. Een brunchgerecht regelen. Studiedagen. Halve dagen. Tropenrooster. De avondvierdaagse. Agenda’s vol, routines weg, en elke dag nét even anders dan normaal.

En dus betrap ik mezelf op een gedachte die ik eerder nog niet wilde denken: Laat die laatste zomervakantie van de basisschoolperiode nu maar gewoon beginnen. 😅

PS: door een storing van Blogger kan het zijn dat je een aantal van mijn blogposts hebt gemist: klik hier als je ze nog wilt teruglezen 😊

Het is weer zover....

 Net als vorige zomer krijg ik opeens veel minder bezoekers op mijn blog. Ik ging even kijken bij Zuinigaan en ja hoor: blogger stuurt mijn blogposts weer niet door. Echt heel jammer, want ik heb juist zo'n behoefte aan tips momenteel. 

Dus mocht deze blogpost toevallig wél bij Zuinigaan verschijnen, dit is wat je waarschijnlijk hebt gemist:

Sociale media en de invloed op mijn stemming

Een beetje overspannen

Sociale media en de invloed op mijn stemming

De afgelopen weken ben ik zó bezig met onze aankomende reis naar Japan. En dat is niet gek — het is iets waar we al heel lang naar uitkijken. Maar ergens onderweg ging er iets schuiven wat zeker heeft bijgedragen aan de overspanning waar ik laatst over schreef. 

Wat begon met "even op Instagram kijken voor leuke filmpjes over Japan", werd langzaam een eindeloze stroom van filmpjes, meningen en ervaringen op verschillende social media kanalen. En voordat ik het wist, voelde het alsof ik me niet meer verheugde, maar alleen nog maar de vakantie moest overleven. Alsof ik naar de hel ga in plaats van naar een ontwikkeld land met een mooie cultuur. 

Op Instagram zag ik video’s van mensen die zóveel liepen dat hun voeten kapot gingen. Op Youtube zag ik filmpjes met 80 tips voor in Japan - hoe ga ik dat überhaupt allemaal onthouden?! 😂 Op Reddit las ik horrorverhalen over de drukte, mensen die in paniek raakten door de drukte in de metro, of die door de hitte compleet instortten. En ineens ging het niet meer over míjn reis — maar over hun nachtmerries, waardoor ik langzaamaan zelf ook heel erg gestresst raakte over de reis. 

Ik merkte hoe het mijn hoofd overnam. In plaats van af en toe even te checken, zat ik constant te scrollen, op zoek naar geruststelling — die ik natuurlijk niet vond, want zo werkt het algoritme niet, dat is niet gebaat bij saaie geruststellende filmpjes, maar juist bij zoveel mogelijk commotie. Alle sociale media trokken me dus verder een negatieve tunnel in. En alles waar ik me op verheugd had — Disney, Pokémon, tempels, sushi — werd ineens een bron van angst.

Dus ik heb een beslissing genomen.
🧠 Ik ben gestopt met Instagram, Youtube en Reddit. Niet voor altijd maar wel tot na de vakantie. Want mijn hoofd is al vol genoeg en ik wil graag de stem in mij weer horen die wél enthousiast is. Die wél verlangt naar avontuur. Die niet bang is, maar nieuwsgierig. Die niet constant denkt “wat als het misgaat?”, maar juist kan nadenken over wat er allemaal leuk en mooi is aan onze komende reis. 

Hebben jullie wel eens gehad dat sociale media je stemming beïnvloedde? 

Een beetje overspannen

 Volgens mij ben ik een beetje overspannen. Of nou ja, niet een béétje — best wel. Het is moeilijk om dat toe te geven, maar het is me echt een beetje teveel geworden. Het sluipt erin: eerst ben je gewoon een beetje moe, dan een beetje kortaf, en voor je het weet kun je geen geluid of vraag meer verdragen en wil je het liefst onder een dekentje verdwijnen en pas over een maand weer terugkomen.

Wat ik merk

Ik heb het even op een rijtje gezet, want dat helpt mij meestal om het te snappen:

• Ik voel me onrustig, ook als ik “vrij” heb

• Mijn hoofd blijft maar draaien, vooral ’s avonds / 's nachts

• Alles voelt als een taak en een dreiging, zelfs leuke dingen

• Ik ben snel overprikkeld, geluiden komen snoeihard binnen

• Ik voel me schuldig als ik niks doe, en leeg als ik te veel doe

• En ik huil om alles. Vooral schattige filmpjes hou ik het absoluut niet meer droog bij.

Waardoor het komt

Het is natuurlijk ook niet niks allemaal. Mijn vader heeft pas in het ziekenhuis gelegen. We hebben net te horen gekregen dat mijn schoonvader niet meer beter wordt..... Dat hakt er beiden in — op allerlei lagen tegelijk.

Tobias gaat volgend jaar naar de middelbare, wat mij ook best wel spanning geeft, want mijn kleine man wordt dan opeens heel groot en dat vind ik ook erg spannend.

Daar bovenop komt dat we over een paar weken een grote reis gaan maken, waar ik enorm naar uitzie, maar waar ook zó veel bij komt kijken dat het soms voelt alsof ik een evenement aan het organiseren ben in plaats van een vakantie aan het plannen. En dan gooit Instagram ook nog eens allemaal stress-filmpjes over Japan op mijn tijdlijn, wat ook niet helpt bij de zenuwen.

Thuis loopt ook alles door, natuurlijk. Zorgen, huishouden, prikkels, verantwoordelijkheden. Ik denk dat het gewoon te veel is geworden.

Wat ik heb gedaan

Gisteren ben ik naar de sauna geweest. Gewoon, met Sander, even eruit. En dat was heel fijn. Ik heb gehuild — en dat voelde niet raar, maar eerder logisch. Alsof mijn lijf zei: “Eindelijk rust. Laat het maar gaan.” ’s Avonds voelde ik me zelfs weer een beetje mezelf. We hadden een fijn etentje samen en ik dacht: ja, hier ben ik nog, ergens onder al die lagen onrust.

Wat ik nu probeer

Ik heb geen groot plan. Maar ik wil de komende tijd bewust rustiger aan doen. Niet alles invullen. Niet alles moeten. Niet alles oplossen. Gewoon één ding tegelijk. En dan pauze. En dan zien hoe het voelt.

Ook heb ik Instagram voorlopig van mijn telefoon gegooid. Die stress-filmpjes dragen absoluut niet bij aan de stress die ik ervaar over onze vakantie. 

Ik wil ook niet teveel druk erop leggen dat het beter moet gaan, want dat lijkt averechts te werken. Dan krijg ik als het ware stress over de stress, en dat is ook niet wenselijk. Ik hoop dat mijn plannetje om op die manier ermee om te gaan gaat helpen, maar mocht iemand nog andere tips hebben dan hoor ik ze ook heel graag. 

Programma voor Japan

 Gister heb ik, met een beetje hulp van ChatGPT en een reisgids, een reisprogramma voor Japan gemaakt. Ik denk dat het goed is gelukt. 😁

✈️ Reis & aankomst

Dag 1

• Vertrek vanuit Schiphol

• Overstap in Helsinki

Dag 2

• Aankomst in Osaka

• Verkennen omgeving hotel

• Vroeg slapen

---

🏙️ Osaka: rustig landen & Universal Studios

Dag 3

• Wandeling bij Sakurajima Park & haven

• Universal City Walk verkennen (winkels, lunch, Pokémon store)

• Optioneel: Ferry naar Tempozan

• Avondeten & rust in hotel

Dag 4 & 5

• Universal Studios Japan (volle dagen)

• Eten in Universal City Walk

Dag 6

• Pokémon Center Osaka DX

• Kattencafé in Shinsaibashi

• Hozenji tempel

• Dakterras en shoppen/dineren bij Namba Parks

Dag 7

• Osaka Castle Park & Jo-Terrace

• Rust in Nakanoshima Park

• Optioneel: Dotonbori (eten & sfeer)

---

🚄 Reis naar Tokyo & Disney

Dag 8

• Shinkansen Osaka → Tokyo

• Inchecken hotel Tokyo Bay (Disney partnerhotel)

Dag 9 t/m 11

• Disneyland & DisneySea (3 dagen)

---

🎡 Tokyo ontdekken buiten Disney

Dag 12

• Harajuku (Takeshita Street)

• Yoyogi Park

• 2D Café

• Shibuya Crossing & Meiji Jingu tempel

Dag 13

• Sensoji tempel in Asakusa

• Boottocht over de Sumida rivier

• Hop-on Hop-off bus

• Terug naar Disney Resort

Dag 14

• Laatste Disney dag

---

✈️ Terug naar huis

Dag 15

• Terugreis naar Nederland

Dag 16

• Aankomst thuis

Ik had best veel stress voor onze Japan reis, maar nu het wie, wat, waar, wanneer en hoe bekend is, merk ik dat ik er steeds meer zin in begin te krijgen 😁

Einde van de basisschool in zicht

Over zes weken loopt Tobias voor de laatste keer de basisschool uit.
Zijn basisschooltijd zit er dan op. Klaar. Afgerond. Diploma en musical en dan dag juffen en meesters, hallo brugklas.

En ik? Ik dacht altijd dat ik dan vooral zou denken: "Fijn, weer een fase afgerond." Maar eerlijk is eerlijk… ik ga het missen. 

De basisschool is voor Tobias natuurlijk een plek om te leren, vriendjes te maken, te groeien. Maar het is voor mij óók een soort veilige bubbel. Een ritme waar ik op kan bouwen: opstaan, broodtrommel vullen, jas aan, kus bij de deur en 'wachten' tot hij elke dag om dezelfde tijd weer terug is. Elk jaar dezelfde terugkerende festiviteiten: Sinterklaas, Kerst, schoolontbijt, avondvierdaagse..... Het voelt allemaal zo bekend en vertrouwd. 

Ik ken de juffen, weet precies waar ik moet zijn voor het oudergesprek, en ik ben inmiddels behoorlijk bedreven in traktaties knutselen waarbij ik me in steeds mindere mate gek laat maken door de gezondheidsbrigade. Ik heb het systeem door. En dat voelt – hoe chaotisch de ochtenden soms ook zijn – gewoon goed.

Nu begint er dus iets nieuws. De middelbare school.Nieuwe regels, nieuwe mensen, nieuwe vragen. (Moet hij een rekenmachine? Wat doet een mentor precies? Heeft hij een agenda nodig of bestaat dat niet meer?) Hij vindt het allemaal nog niet zo interessant. Maar ik voel me een beetje alsof ik ook zelf opnieuw naar school moet. Alleen dan zonder klassenfoto dit keer.

We hebben nog zes weken. En ik neem me voor om ze bewust te beleven. Nog één keer die broodtrommel vullen met een briefje erin. Nog één keer mopperen over verloren gymschoenen. Nog één keer zwaaien bij het hek, terwijl hij stiekem probeert te doen alsof ik er niet ben (maar toch altijd even terugkijkt).

Want deze tijd… die komt niet meer terug. En dat vind ik best wel even slikken. Het voelt nog zo kort geleden dat ik hem voor de eerste keer afleverde op school voor zijn eerste wendag!

En straks? Dan komt er vast ook weer iets moois. Nieuwe mijlpalen, nieuwe verhalen, nieuwe chaos om van te houden. Maar eerst nog even dit. Nog zes weken basisschool.Ik zit straks misschien een beetje te huilen bij de eindmusical. En dat is helemaal oké. Want als je iets echt gaat missen, dan was het blijkbaar waardevol.

kaakpijn en ontspanning

De afgelopen weken kreeg ik ineens last van mijn kaak. Niet bij het kauwen, maar juist bij slikken, gapen en soms zelfs gewoon in rust. De pijn zat precies onder mijn oor, en het leek erger te worden. Eerst dacht ik nog: "komt wel goed", maar ja — als het steeds pijnlijker wordt, dan weet ik ook dat ik daar niet te lang mee moet wachten.

Ik ben dus naar de huisarts gegaan en die concludeerde dat de pijn uit het kaakgewricht kwam. Geen oorontsteking dus, zoals ik stiekem had gehoopt (want: makkelijker op te lossen). Maar goed, duidelijkheid is óók fijn. Ik kreeg een doorverwijzing naar de kaakfysio, maar die had geen tijd, dus ben ik verder gaan bellen en kwam zodoende bij een 'gewone' fysio terecht, die gelijk die dag tijd had. 

De fysiotherapeut bevestigde het beeld: gespannen kaakspieren, waarschijnlijk door stress, klemmen of een verkeerde houding. Ik kreeg een paar oefeningen mee en het advies om het gewricht wel in beweging te houden, maar vriendelijk. Niet forceren, wel blijven gebruiken. Wat ik ook van de fysio meekreeg, en wat ik zelf stiekem ook al wist: ik moet meer ontspannen. Want spanning sla ik blijkbaar niet alleen op in mijn hoofd, maar ook in mijn kaken. Tijd om die cirkel te doorbreken. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan, ik ben nu eenmaal een stresskip!

Ik heb daarom een klein boekje gekocht: "3 minuten mindful". Geen grootse plannen, geen ellenlange meditatiesessies. Gewoon drie minuten per dag stilstaan. Ademhalen. Inchecken. Even zijn in plaats van alleen maar doen. Baat het niet dat schaadt het niet. 

En over twee weken mag ik naar een gespecialiseerde kaakfysiotherapeut, die echt kijkt naar het gewricht zelf en hoe het beweegt. Daar ben ik benieuwd naar — en ook een beetje hoopvol. Want ik heb geen zin om weken met deze pijn rond te lopen. Mijn lijf vraagt duidelijk om rust, dus ik ga proberen te luisteren.

Wish me luck (en ontspanning). 💆‍♀️