Mijn jaar in boeken

 Ik hou via de app Goodreads bij welke boeken ik heb gelezen. Ik vind het heel erg leuk om dit te doen, omdat ik anders vaak vergeet welke boeken in allemaal heb gelezen. Bovendien kan ik met deze app ook bijhouden welke boeken ik nog wil lezen, wat behoorlijk handig is als je in de bibliotheek werkt, want ik zie altijd genoeg boeken liggen die ik nog wil lezen. 😉

Aan het eind van het jaar krijg ik via de app altijd een overzicht van de boeken die ik heb gelezen. Dit jaar waren het er 67; misschien worden dat er nog 68, maar ik weet niet of ik nog veel aan lezen toekom de komende anderhalve week. 

Van deze 67 boeken waren er 13 die over autisme gingen. Bijna 1 op de 5 boeken die ik las, ging dus over dit onderwerp. Da's opzich niet gek, want als een onderwerp mijn interesse heeft lees ik er sowieso heel veel over. Maar volgend jaar wil ik wel weer proberen om ook wat meer over andere onderwerpen te gaan lezen. 

En dan natuurlijk de vraag die jullie al aan zagen komen: welk boek heeft dit jaar bij jullie indruk gemaakt?

Voor mij was dat De lege stad van Simone van der Vlugt. Dit boek gaat over de tweede wereldoorlog en speelt zich af in Rotterdam en het gaat over Katja, die haar halve familie verliest bij het bombardement op Rotterdam. Ik vond het erg indrukwekkend en het heeft me wel de ogen geopend voor hoe goed we het nu eigenlijk nog hebben en hoeveel vrijheid we nog hebben in deze lastige tijd. 

1 week eerder vrij

 Gister was al de laatste schooldag van dit jaar. Vanwege corona moeten de scholen een week eerder dicht. En zojuist las ik op de site van NOS dat het OMT ook weer een nieuwe lockdown adviseert. 

Ik merk dat ik er somber van word. Vorig jaar rond deze tijd had ik nog de hoop dat het voorbij zou zijn zodra er een vaccin was, maar nu denk ik: wat zijn we nou eigenlijk opgeschoten met het vaccineren? Ik besef me wel dat het zonder vaccins waarschijnlijk allemaal nog veel erger zou zijn, maar dat we nu wéér vlak voor de kerst op een lockdown afkoersen maakt me moedeloos en geeft me het gevoel dat we maar in deze situatie blijven zitten. 

Ik vraag me af of die hele corona-situatie nog voorbij gaat voordat Tobias' kindertijd voorbij is. Ik had me deze periode met een kind dat steeds zelfstandiger wordt heel anders voorgesteld. Hierin sta ik waarschijnlijk niet alleen. Tot nu toe is het me eigenlijk redelijk goed gelukt om er elke keer weer iets leuks en moois van te maken zodat Tobias weinig last had van de lockdowns. We verzonnen andere dingen om te doen: op de fiets langs speeltuintjes. Tuben, omdat buitenactiviteiten nog wel mochten. Zulke dingen. Maar de koek is nu gewoon eventjes op. 

Sorry voor het zeikverhaal, volgende blogpost zal het vast weer beter gaan 😊

Ben ik nu echt volwassen? ;)

In het gebouw waar de bibliotheek gevestigd zit waar ik werk, zit ook een kunstuitleen. Hier kun je kunstwerken lenen of koop-lenen, waarbij het na een aantal maanden in je eigen bezit blijft. Ik vind het altijd heel leuk om even in de etalage te kijken als ik er langskom, maar vind het altijd wel erg duur. En echt iets voor "grote mensen"; en die categorie voel ik mezelf, ondanks dat ik 36 ben, toch nog steeds niet altijd onder vallen.

Maar woensdag zag ik ik een kunstwerk wat mij dusdanig aansprak, en wat ook nog eens binnen ons budget valt. En op vrijdag viel mijn oog er opnieuw op en vond ik het nog steeds supergaaf en wilde het nog steeds heel graag hebben. Dus heb ik besloten om het te reserveren en volgende week op te halen. Betekent dat nu dan dat ik nu zelf ook écht een "groot mens" ben geworden? Dat weet ik nog niet 😂

Het gaat om dit mozaiek werk: 

Medicatie-moe

 Vanaf het moment dat ik 2 maanden geleden mijn diagnose autisme kreeg, probeert mijn behandelaar me aan de medicatie te krijgen. Dit is medicatie die mijn gevoeligheid voor prikkels zou moeten verminderen, waardoor ik minder vermoeid raak en mezelf prettiger ga voelen. 

Tot nu toe heb ik altijd alle medicatie die me werd aangeraden geslikt. Ik heb antidepressiva geslikt tegen de PMDD klachten, antipsychotica tegen mijn slaapproblemen, etc. etc. Het is medicatie die wel helpt, maar die ook een stukje van mijn eigen unieke persoonlijkheid wegneemt, waardoor ik me niet meer mezelf voel. En ik vind mezelf best een leuk persoon, dus eigenlijk wil ik dat niet meer. 

Dus toen ik weer medicatie kreeg aangeraden na mijn diagnose autisme was voor mij de maat eigenlijk opeens vol. Ik heb nog niet eens echt goede uitleg gekregen over wat mijn diagnose nu precies inhoudt en dan willen ze al dat ik weer aan de pillen ga! Medicatie innemen voelt enorm voorbarig in dit geval.  Ik merk dat ik er een beetje opstandig van word om elke keer maar weer als een proefkonijntje allerlei medicatie te slikken, met alle gevolgen van dien.

Aangezien ik nu op de wachtlijst sta voor thuisbegeleiding probeer ik in de tussentijd zelf uit wat wel of niet voor mij werkt. Ik heb het boek Meer rust en minder stress bij autisme gekocht en probeer daar elke dag een stukje uit te lezen en toe te gaan passen. Ook probeer ik minder te verbergen waar ik moeite mee heb en meer rekening te houden met mezelf. Normaal gesproken probeerde ik altijd iedereen tevreden te stellen en dan vervolgens knalde ik zo hard over mijn grenzen heen dat ik dagenlang niks meer kon doen óf opeens uit mijn dak ging qua emoties. Nu probeer ik dus meer te doseren en dat lijkt best goed te helpen.

Daarnaast gebruik ik nu ook de app Dailyo, Dit is een app waarin je meerdere keren per dag kan aangeven hoe het met je gaat, en wat je hebt gedaan. De app gaat dan vanzelf voor je bijhouden welke activiteiten je positief of negatief beïnvloeden. Ik hoop dat dit mij meer inzicht gaat geven in welke prikkels mij nu daadwerkelijk teveel zijn. Ik ben er bijvoorbeeld al achtergekomen dat ik me op sociale momenten vaak wel kan handhaven, maar dat ik dan juist ná zo'n activiteit instort. En dat vind ik opzich niet zo erg, maar dan moet ik daar wel even tijd voor inplannen, en niet drie sociale activiteiten achter elkaar plannen, want dan stort ik dus in tijdens zo'n activiteit, en dat vind ik wel heel vervelend. 

Ik ben dus van mening dat met mijn stukje op het spectrum medicatie wellicht niet nodig is, als ik mezelf aanleer om beter naar mezelf te luisteren, minder mezelf op te fokken dat ik alles moet doen en kunnen, kan ik wellicht gewoon prima leven. Ik heb een gevoeligheid waar ik nooit van heb geweten hoe ik ermee om moet gaan, en die ga ik niet direct weghalen met medicatie, maar juist kijken hoe ik mijn leven zonder medicatie kan gaan aanpassen dat het beter bij me past. 

Financiele tegenvaller

 Gister hadden we even een financiële tegenvaller: de wasmachine was opeens kapot. Ik hoorde een hoop kabaal uit de bijkeuken komen en toen ik ging kijken rook ik een scherpe brandlucht. Ik heb natuurlijk direct de wasmachine uitgezet, maar de schrik zat er wel direct goed in. We hebben het bekeken en de trommel leek wel los te zitten van de as, heel erg vreemd. Wat er precies is gebeurt snap ik niet zo goed, maar dat het niet goed was, dat was wel direct heel erg duidelijk. 

We hebben direct even overleg gehad met een monteur, maar die gaf aan dat het vanwege de leeftijd van het apparaat en de brandgeur eigenlijk niet meer rendabel is om het ding te laten maken. Heel erg balen natuurlijk! Maar wel fijn dat ze zo eerlijk waren, want anders betaal je toch altijd weer voorrijkosten, en dat is dan natuurlijk wel zonde als het toch niet te repareren is.  

Hoe dan ook: er moet dan toch wel vrij snel een nieuwe wasmachine komen, want zonder kunnen we niet echt natuurlijk. We kunnen wel een keertje bij een benzinepomp alles in de was gooien in 1 keer, maar voor de lange termijn wil ik toch wel graag weer een eigen wasmachine. Dus hebben we de spaarrekening maar even geplunderd en een nieuwe besteld. Ik baal er wel enorm van, maarja, zo is het leven soms. 

Omdat we vlak hiervoor ook een verbouwinkje in huis hebben moeten laten uitvoeren is het spaargeld nu wel zo goed als op. We hebben nog wat geld staan voor zaken zoals eigen risico, maar verder moeten we nu echt wel even alle zeilen bijzetten om de spaarrekening weer bij te gaan vullen. Gelukkig is in het verleden wel gebleken dat we dat kunnen, dus het zal nu vast ook wel lukken, als er niks tegenzit. 

Zo, en dan Kerstmis!

 Dus... Sinterklaas is het land uit, tijd voor Kerstmis! Tobias plaagt mij altijd door te zeggen dat hij kerst niet leuk vindt, maar zodra Sinterklaas enigszins aanstalten begint te maken om weg te gaan, begint hij al over het neerzetten van de kerstboom. 😂Dus op vrijdag toen hij uit school kwam hebben we die samen neergezet. We hebben een handige taakverdeling: Tobias zoekt altijd alle takken uit op grootte, en ik zet de boom in elkaar. Daarna doe ik even in mijn eentje de lampjes en dan doen we samen de rest van de boom versieren. 

Ook het kerstdorpje staat al. Vorig jaar had ik die niet neergezet omdat Yuki toen nog enorm onstuimig was en ik bang was dat ze ertussen zou gaan lopen of dingen op de grond zou gooien, maar dit jaar is ze echt een heel stuk rustiger en had ik er meer vertrouwen in dat het allemaal wel goedkomt. Ik ben wel heel tevreden met hoe het kerstdorpje er nu uitziet. Normaal gesproken probeer ik ook iets te doen qua omgeving, zodat het er meer uitziet zoals in het tuincentrum, maar eigenlijk ben ik dan nooit tevreden. Dus dit jaar ben ik wat meer back to basic gegaan en heb ervoor gekozen om niet los te gaan met mos, sneeuw enz en dat bevalt eigenlijk wel. 

Wanneer gaan jullie het huis versieren voor Kerst? 

laatste keer Sinterklaas vieren?

 Vorig jaar dachten Sander en ik dat het wel de laatste keer zou zijn dat Tobias gelooft in Sinterklaas. Hij had namelijk heel veel vragen over hoe alles zat met Sinterklaas en veel kinderen uit de klas gaven aan dat ze er niet meer in geloofden. Bovendien worden vanaf groep 5 ook surprises gedaan, dus ik verwachtte dat het kwartje dan toch wel heel erg snel zou vallen bij Tobias. 

Maar het is nu 3 december en Tobias' geloof in de goedheiligman is sterker dan ooit. Dit jaar heeft hij geen enkele vraag gesteld over Sinterklaas en gaat er weer helemaal in mee. We zijn dit jaar ook weer bij de intocht geweest en hij heeft ook al een aantal keer zijn schoen gezet. 

Ergens heb ik het vermoeden dat we een beetje voor de gek worden gehouden en dat hij eigenlijk stiekem allang weet wat de waarheid is, maar dat hij bang is dat hij geen cadeautjes krijgt als hij dat laat merken. 😹Maar hoe dan ook laten we het gewoon nog even zo, want het is een veel te leuke periode om het nu te gaan verklappen, vind ik. 

Hoe gaat dat bij jullie?