- Wil Tobias nu ook geen broertje of zusje?
- Gaat het bij jou niet kriebelen voor een tweede?
Dus ik dacht: ik zal er eens een blogje over schrijven, want wie weet zijn mensen die de blog lezen hier ook wel benieuwd naar. Dus bij deze. Sorry het is een lang verhaal geworden.
De evolutie van onze kinderwens.
Toen Tobias net was geboren wilde ik dolgraag nog meer kinderen. Ik vond de bevalling en de periode daar omheen heel bijzonder en heb hier heel erg van genoten. Helaas kwam er na een tijdje een donkere wolk over ons geluk drijven: ik bleek PMDD te hebben. In eerste instantie wisten we dit nog niet en heb ik me een hele tijd erg slecht gevoeld. Toen ik de diagnose kreeg kon ik eindelijk op zoek gaan naar een goede behandeling; dit heeft toen ook nog wel een hele tijd geduurd voor die oplossing er was. In die tijd was er zeker geen ruimte voor een tweede kindje, ik vond het al lastig om mijn hoofd boven wat te houden met één kind.
Inmiddels zijn we in rustiger vaarwater gekomen. Om daarin te komen heb ik wel veel moeten aanpassen in mijn leven. Ik vermijd bijvoorbeeld zoveel mogelijk stress en moet ook vaker rust nemen. Daarnaast slik ik nu anticonceptie om mijn hormonen zo constant mogelijk te houden. Dit werkt goed. Opzich zou ik mezelf nu stabiel genoeg voelen voor een tweede kindje, maar om zwanger te worden zou betekenen dat ik moet stoppen met de anticonceptie, en dus weer terug zal vallen in hormoonwisselingen. De vraag is dat of dat wenselijk is en of mijn kinderwens groot genoeg is om dit nog een keer te doorstaan.
Natuurlijk hebben Sander en ik het regelmatig over een tweede kindje gehad, maar we vinden het niet verantwoord om dit te doen. Hormoonwisselingen verergeren mijn klachten enorm en mijn belangrijkste prioriteit is dat Tobias geen last moet hebben van mijn hormoonwisselingen. Toen mijn PMDD begon was hij gelukkig nog heel jong en heeft hij er weinig van gemerkt, maar nu hij ouder wordt zou hij er steeds meer van meekrijgen, en aangezien het echt heftig kan worden, wil ik dat niet. Dus dat is dan duidelijk: pil blijven slikken en dus geen tweede kindje.
Dit is natuurlijk geen keuze die we over één nacht ijs hebben gemaakt, en het is ook een verdrietige keuze die ook heel vaak niet begrepen of geaccepteerd word. Dit maakt het vaak nog eens extra verdrietig. Soms krijg je haast het gevoel alsof je jezelf tegenover jan en alleman moet verantwoorden over een keuze die zó ongelofelijk persoonlijk is, dat anderen er eigenlijk niets mee te maken hebben. Het is geen geheim dat ik PMDD heb, sterker nog: ik ben daar op de blog heel open over, maar ik heb geen zin om dit elke keer te moeten vertellen op verjaardagen of kraamvisites. Ik vind het namelijk niet echt een feestelijk onderwerp ofzo. Maar dit zijn juist wel de momenten dat die vraag dus heel vaak terugkomt.
En ik moet ook zeggen: in de periode dat wij nog twijfelden waren deze vragen best lastig. Er zijn echt momenten geweest dat ik heb gedacht werd de keuze maar gewoon voor mij gemaakt, dat ik gewoon een duidelijk verhaal zou hebben dat iedereen ook direct snapt, in plaats van dat mensen altijd denken dat het toch echt wel zou kunnen en dat ik er gewoon voor moet gaan.
En hoe denkt Tobias erover?
Tegen Tobias zijn we er heel duidelijk over: ons gezin is compleet met één kind. Hij is nog jong en accepteert dit als een gegeven en vraagt eigenlijk (bijna) nooit of er een broertje of zusje komt. Hij vraagt vaker om een huisdier dan om een sibling, eigenlijk. ;)
Mensen beseffen vaak niet hoe privé en gevoelig dit soort onderwerpen zijn. Ik heb dat ook tijdenlanu als antwoord gegeven op vervelende vragen.
BeantwoordenVerwijderenEn nog steeds.
Dat mensen zulke opmerkingen maken, heel triest. Niemand heeft er iets mee te maken of jullie geen, 1 of 10 kinderen willen. Andere mensen die voor dezelfde keuze staan, maken misschien een andere beslissing , ook goed. ik zou er niet teveel woorden aan vuil maken, gewoon zeggen dat jullie gezinnetje compleet is.
BeantwoordenVerwijderenMarijke
Het stomme is: voor veel mensen is het gewoon een kletspraatje, maar voor ons ligt het dus veel gecompliceerder. Dat beseft men vaak niet
VerwijderenEn dat maakt het zo lastig want het hebben van 1 of meer kinderen is zo ingebakken in onze samenleving dat het de meest gestelde vraag is volgens mij na 'wat doe je voor werk?' En dat besef is er niet of nauwelijks als je er niet direct mee te maken hebt / hebt gehad. Dan weten ze het wel, maar het zit niet ingesleten.
VerwijderenEn ook al zou het antwoord 'we hebben er 1 en daar laten we het bij' afdoende moeten zijn dat accepteert de ander dan vaak niet of je hebt zelf het gevoel dat je je moet verdedigen.
En zeker nu jullie zo jong zijn moet je echt nog een teflon laag krijgen waar al die impliciete en opdringerige vragen van af gaan glijden. Als je ouder dan veertig bent dan worden de vragen minder want dan accepteren ze makkelijker dat het bij het aantal blijft dat er is.
Het is jullie keuze want jullie weten de details waar het op gebaseerd is.
Ach Daan, wij hebben een kind met een verstandelijke beperking.
BeantwoordenVerwijderenAch die moeten er ook zijn krijg ik vaak te horen.
Laat die domme mensen maar leuteren.
Groeten
Cornelia
ik kreeg vaak te horen:wisten jullie dit niet van te voren?.....het is nooit goed!
VerwijderenVervelend ja. Precies wat je zegt, de setting is vaak die van een kletspraatje maken en voor jou is dit geen onderwerp voor een kletspraatje.
BeantwoordenVerwijderenWij hebben ook voor 'maar' 1 kind gekozen. Omdat S.een huilbaby was en de eerste 1,5 jaar daarom echt slopend waren. Met mijn energie zat t toen ook al niet zo goed.
Ik kapte de vragen meestal af door stralend te zeggen dat ons gezin zo met zijn drietjes heel compleet en goed voelde.
Veel mensen vinden een enigskind zielig en zeggen dat ook. Gelukkig is mijn vriend zelf enigskind en kan alle opmerkingen en vooroordelen daarover afkappen. Mijn vriend is namelijk niet verwend door zijn ouders, super sociaal en kan goed met conflicten omgaan 🤣.
probeer de vraag naar een 2e niet als oordeel te zien maar als interesse ;) maar ik snap ook dat er veel commentaar kan zijn van mensen die vinden dat 1 kind zielig is en die vraag uiteraard zeer doet als je zelf wel graag meer kinderen had gewild, maar nu noodgedwongen een andere keus moet maken :( is toch een rouwproces!! wees dus lief voor jezelf en laat de emoties er zijn. sterkte!!!
BeantwoordenVerwijderenWeet ik. Het voelt ook wel als interesse hoor. Tegelijk vind ik het soms pijnlijk omdat ik eht graag wil uitleggen, maar het is zo'n lang complex verhaal geworden.
VerwijderenEn je hebt gelijk, het is ook een soort rouwproces. En wat het nog extra ingewikkeld maakt is dat het wel zou kunnen (lichamelijk) maar dat het psychisch gewoon geen goed idee is. En dat je dan toch denkt: ja maar wat nou als....
dat is idd je eigen rouwproces.. dat wat nou als.. zal ook nog wel een tijd blijven.. die emoties en gedachten mogen er ook gewoon zijn!! wees lief voor jezelf meis! net als bij elk ander gezin kunnen alleen jullie zelf die keus maken! bij familie blijft t om medische redenen bij 1 (hel zwangerschap) die keus is net zo goed niet makkelijk., de reden maakt ook niet uit, je maakt een heel bewuste keus en hebt alle voors en tegens afgewogen! ook jouw psychische gezondheid is heel veel waard! net zo veel als lichamelijke gezondheid! lastig als mensen lompe opmerkingen maak zoals ik ze hier in de reacties ook lees (1 kind zielig of bij veel kids net konijnen.. t is nooit goed.. ) maar alleen jullie keus telt voor jullie gezin, ongeacht wat de rest van de wereld ervan vind.. fijn als naasten t snappen en begrip kunnen tonen en er voor je kunnen zijn bij moeilijke momenten (zwangerschappen van vriendinnen etc kunnen best even lastig zijn soms ) ik hoop dat je van vriendinnen, familie etc wél steun krijgt !! sterkte meis!!
Verwijderentrek het je niet aan daantje! mensen roeptoeteren van alles, je doet het voor een ander toch nooit goed.
BeantwoordenVerwijderenik zelf hoor vaak dingen als: 'nou jullie zijn net konijnen' 'is het zo nog niet genoeg?' 'jullie doen het zeker voor de kinderbijslag?' 'bevallen is zeker gratis?' en 'waren ze allemaal gepland?'. De ergste vond ik een man in de supermarkt die duidelijk hoorbaar voor mijn oudste toen vierjarige dochter vroeg 'was de eerste niet leuk genoeg?'. Of misschien toch de vrouw die de vergelijking trok met haar kat die ze allemaal tegelijk geworpen had, wel zo makkelijk.
Mijn zus heeft met veel moeite 1 kind weten te krijgen en hoort steevast dat ze 'ook zo druk is met haar carriere' en dat 'eentje vast niet goed kan samenspelen'. Ook kon ik er maar beter eentje aan haar geven, aldus de buurvrouw van oma :(
Echt onbeschoft soms he? Ik geloof ook zeker dat het ook met meerdere kinderen vragen komen. Zo apart eigenlijk.
VerwijderenIk geloof dat ik op zulke botte vragen ook een bot antwoord zou geven in de zin van waar bemoei je je mee. Of iets vriendelijker ik geloof niet dat het iemand anders dan ons tweeën iets aangaat. En zeker geen tekst en uitleg geven over het hoe en waarom. Leontine
BeantwoordenVerwijderenOpen en eerlijk hoor, om dat hier op je blog te vertellen. Ik geloof graag dat het heel erg moeilijk is, zeker als je dan ook nog van die vragen krijgt.... tsss.
BeantwoordenVerwijderenOpen en eerlijk, deze blog. Ik kan me voorstellen hoe moeilijk het moet zijn geweest. En dan ook nog die vrgen...
BeantwoordenVerwijderenDie druk van buitenaf lijkt me inderdaad vervelend. Maar goed om te lezen dat jullie het voor jezelf goed op een rijtje hebben.
BeantwoordenVerwijderenBij ons komt er ook geen uitbreiding. Onze zoon heeft een tweelingzusje die het niet gered en we hebben een aanta miskramen gehad.
BeantwoordenVerwijderenEn wij krijgen opmerkingen als: ,, Wees blij dat je geen tweeling hebt. Dat is dus echt niet leuk voor jullie.'' En dat van directe familie.
Wij gaan niet eens meer de moeite doen om daarop in te gaan.
Even.iets heel anders. Je zegt dat je om psychische redenen niet aan een tweede durft te beginnen. Nu hebben alle academische ziekenhuizen een pop poli, speciaal voor mensen die op dat vlak extra aandacht nodig hebben. Eem vriendin van mij is hier enorm goed begeleid.
Lieve Daan, wat een moeilijke beslissing lijkt me dit. En inderdaad, daar heeft niemand wat mee te maken. Hoeveel kinderen je krijgt heb je niet altijd in de hand en bovendien spelen daar veel persoonlijke overwegingen in mee. Mensen lijken niet te beseffen dat je kinderen krijgt en niet neemt.
BeantwoordenVerwijderenOns buurjongetje is alleen en ik heb uiteraard nooit gevraagd naar de reden. Zijn moeder vertelde me laatst uit haarzelf dat ze graag nog een kind had gewild maar dat de natuur anders had beslist. De tranen in haar ogen vergeet ik nooit meer. Het is trouwens een heel leuk en sociaal jochie. Mijn zoon is daar graag omdat het er zo lekker rustig is thuis. Zo zie je maar, kinderen kijken daar echt anders naar dan wij als volwassenen.
Wij komen net uit Spanje en daar viel me op dat veel mensen 1 kind hebben. Misschien is het dus ook afhankelijk van waar je bent.