Sinds Tobias 9 maanden is krijg ik opeens steeds vaker de vraag wanneer we voor een broertje of zusje voor Tobias gaan. Niet eens of we dat willen; men gaat er gewoon vanuit dat iedereen het geijkte pad volgt en twee kindjes (uiteraard een jongen en een meisje!!) "neemt" en dat het daarna goed is.... Drie is ook niet goed, volgens velen. Tenzij je natuurlijk twee jongetjes hebt, dan mag je wel doorgaan voor een meisje... :/
Als ik dan vertel dat we helemaal nog niet weten of we een tweede kindje zouden willen, dan krijg je ook elke keer dezelfde reactie: Maar da's toch leuk? Tobias moet toch wel iemand hebben om mee te spelen?! Zó zielig als hij alleen met zijn ouders op vakantie moet.... enz, enz.
Toen ik net was bevallen was ik er ook helemaal van overtuigd dat ik graag een tweede kindje zou willen. Eerlijk gezegd hebben Sander en ik er flink wat discussies over gehad, omdat ik zo graag al een poging wilde doen, terwijl Sander daar helemaal niet aan toe was.
Maar dat gevoel ebt eerlijk gezegd steeds meer weg. Ik geniet ontzettend van Tobias, ik had nooit gedacht dat ik het moederschap zo geweldig zou vinden... Maar een tweede kindje... Ik weet het gewoon niet. Ik zou dan mijn aandacht moeten verdelen over twee kindjes en eigenlijk weet ik niet of ik dat zou kunnen. Ik ben niet zo stress-bestendig. Eén kindje is precies goed, eigenlijk. ;)
Toch voel ik me vaak onder druk staan, omdat het constant aan me wordt gevraagd en omdat je elke keer overspoelt wordt met argumenten waarom je toch écht écht écht twee kindjes moet hebben en niet compleet bent met één kindje....
Hebben jullie die druk ook ervaren??
Hoi, ik heb die vraag echt nog nooit gehad!,en ook niet getwijfeld over een 2e,ze kwam 19 mnd na onze zoon;).
BeantwoordenVerwijderenIk vond het allemaal heel relaxed, was thuisblijfmoeder, nu niet meer hoor, ze zijn bijna 15 en bijna 14 alweer.
Dus niet die druk ervaren hoe jij die ervaart, maar laat je niet gek maken hoor;)
Ja ik heb die vraag héél vaak gekregen en me er niets van aangetrokken. Soms zei ik: een tweede, ik moet er niet aan denken! haha, al die geschokte blikken meteen en niemand die nog durft door te vragen. Ik heb trouwens ook gezien bij veel mensen in mijn omgeving dat vooral de moeder het véél zwaarder kregen bij 2 of meer kinderen.
BeantwoordenVerwijderenNiet dat dit de reden was dat het er bij eentje bleef, voor mij voelde het goed en klaar zo.
Dat heb ik dus 4 jaar aan moeten horen. En toen we zelf dachten, ja het is goed, we gaan voor nóg een kindje, toen was het weer zielig want het leeftijdsverschil te groot. Nu vindt men dat er nog een derde bij moet anders heeft puddinkje geen speelkameraadje óf er wordt iets gezegd als "Je houdt nu toch wel op hè?". Binnen een jaar nadat we trouwden begon iedereen al te vragen waar de kindjes bleven. Behalve mijn schoonmoeder, die riep alleen maar dat ze er niet aan toe was en was niet blij toen ik de 1e keer zwanger was. Een vriendin van mij wil geen kinderen, ze is zich continu aan het verdedigen. Ze is nu op een punt beland dat ze er over na aan het denken is om gewoon maar te zeggen dat ze geen kinderen kán krijgen. Een andere vriendin kreeg kort na elkaar haar kinderen en dat vindt iedereen zo dom want wat een drukte en wat doe je jezelf aan.
BeantwoordenVerwijderenWat ik wil zeggen is; wat jij ook besluit of doet, mensen hebben altijd commentaar. Ze willen zich zo graag ergens mee bemoeien en hebben overal een mening over. En als het over kinderen gaat zelfs enorm kwetsende meningen ook, opeens mag alles maag gezegd worden.
Probeer je er niks van aan te trekken en bedenk een goede manier om die stomme vragen af te kappen.
Zo, is het te merken dat ik ziek ben en dus snel geïrriteerd? ;)
Hier ben ik het helemaal mee eens, je doet het nooit goed. Als je twee jongens hebt en je wilt nog een derde kindje: dan is het vast omdat je "doorgaat" tot er een meisje komt. Als je je kinderen snel op elkaar wilt; is het te snel en te druk, en als je te lang wacht is het zielig omdat het leeftijdsverschil zo groot is *zucht*!!! Gewoon je eigen gevoel volgen, dat is het beste volgend mij ;)
VerwijderenZelf heb ik 1 zoon , door omstandigheden is er geen tweede gekomen. Heb ook moeite gehad met het horen van ;ach 1 kind is zo zielig , het oordeel dat je 1 kind wel behoorlijk zal verwennen. Het is een proces van acceptatie om die opmerkingen links te laten liggen.
BeantwoordenVerwijderenAchteraf kwam ik er achter dat 1 kind voor ons klopte , ik kon dat aan , was fysiek te overzien. Is een ontzettende leuke man geworden , die nu zelf met zijn vriendin bijna hun tweede kindje krijgen.
Laat je niet ondersneeuwen door die zo goed bedoelde opmerkingen van : ach 1 kindje is zo zielig. het is helemaal niet zielig. Belangrijkste is dat het kind zich veilig , vertrouwd en geliefd voelt.
Ik wil de altijd al graag 5 kinderen, dus ik heb hier geen last van gehad ; )
BeantwoordenVerwijderenMaar het is wonderlijk hoe vrij mensen zich soms maar voelen om zich met dit soort persoonlijke dingen te bemoeien. Aandacht verdelen over twee kinderen is trouwens minder moeilijk dan het lijkt van te voren is mijn ervaring. Je hart krijgt gewoon vanzelf meer ruimte!
Net als vlijtig liesje snap ik niet dat mensen het durven vragen, ik zou zelf nooit het lef hebben om dat te doen. Waar bemoeien ze zich mee. Bovendien weet je nooit wat voor reden erachter zit als het bij 1 kind blijft. Er kan wel een medische reden achter zitten die je niet aan de grote klok wilt hangen. Nogmaals het zijn jullie eigen zaken waar je geen verantwoording voor hoeft af te leggen. Leontine
VerwijderenWat heb je dat mooi gezegd, Vlijtig Liesje: je hart krijgt gewoon vanzelf meer ruimte !
VerwijderenMijn mening? Het verhaal van die ezel zegt genoeg!
Sterkte met het samen nemen van een besluit.
Groeten, Ineke
Mijn oudste is bijna 11 en de jongste bijna 2. Na de oudste ging niemand vragen wanneer de tweede kwam, want ik moest eerst maar eens lekker huisje boompje beestje voor elkaar krijgen. En toen dochterlief er was, hoorde ik echt veel dat het nu dan wel goed was zo he.
BeantwoordenVerwijderenMaar ik weet het helemaal nog niet. Want wat veel mensen vergeten is dat ze allebei van mij zijn, maar enkel de.jongste van vriendlief. Hij heeft daar ook een.stem in. Ik zou best nog wel zo'n hummeltje willen, maar niet voordat we een groter huis hebben. En dat duurt nog wel een jaar of 4. En dan zit er weer een flinke tijd tussen de jongste 2. maar ik vind dat alleen maar fijn. De.oudste wil eigenlijk nog graag een broertje :-)
Mensen hebben altijd wat te zeiken trek je er niets van aan het is toch ieder voor zich in deze wereld! Zelfs als je je voor 100% geeft aan iemand kunnen ze je laten vallen als een baksteen. Ga voor je eigen geluk!! You go girl!
BeantwoordenVerwijderenIk heb uiteindelijk twee dochters gekregen, maar heb ook erg getwijfeld na de 1e, juist omdat het allemaal zo geweldig mooi was! Ik was bang dat dat zou veranderen door een tweede. Ieder heft z'n eigen beweegredenen en trek je niets aan van wat anderen hierover zeggen. Een kind alleen hoeft helemaal niet zielig te zijn! Mijn dochters speelden ook niet met elkaar; dat was misschien nog wel veel zieliger... ook niet hoor, maar zo is er altijd wat. Jullie mening en gevoel is wat telt!
BeantwoordenVerwijderenGosh, wat een brutaliteit van mensen zeg, om dat soort vragen aan je te stellen. Ik kan me niet herinneren dat mensen ze ooit aan me gesteld hebben, maar nu voldoen we ook wel aan het standaardbeeld: 2 kinderen (jongen/meisje) met 2 1/2 jaar ertussen. Maar ik heb er nooit echt bij stilgestaan, het liep gewoon zo (wel enigszins gepland, maar in hoeverre laat het zich plannen?). Misschien heeft niemand het ooit gevraagd omdat er niks standaard was binnen onze families. En ja hoor, mensen zullen er best wel eens grapoend iets over gevraagd hebben, maar ik heb dat nooit als opdringerig gevoeld. Ik zou gewoon zeggen: "Tobias is zo leuk, daar kunnen geen 10 andere kinderen aan tippen!" Klaar!
BeantwoordenVerwijderenWij zijn nu enkele jaren samen en mijn vriend is 13 jaar ouder, ik krijg veel de vraag wanneer wij beginnen... Terwijl ik er nog niet klaar voor ben en nog een jaartje of wat wil wachten.
BeantwoordenVerwijderenVroeger wou ik altijd twee kinderen, maar hoe dichter bij het komt word die wens kleiner en kleiner. Eentje lijkt me op het moment genoeg, ik kan een kind geven wat ze nodig heeft en dat is het belangrijkste. Een enigst kind schijnt veel socialer te worden dan wanneer je twee kinderen hebt. Of dit waar is geen idee.
Maar de druk van de omgeving om kinderen te nemen vind ik vervelend. Je neemt immers geen kind, zo makkelijk is het niet.
Hoewel ik dol ben op kinderen, heb ik zelf nooit een kinderwens gehad. Mijn familie heeft zich daar nooit mee bemoeid, andere mensen uit mijn omgeving soms wel. Dat heb ik altijd naast me neergelegd. Ik bemoei me ook niet met het aantal kinderen dat anderen al dan niet krijgen.
BeantwoordenVerwijderenAls voor jullie 1 kind goed voelt, IS het gewoon goed. En mocht je er in de toekomst anders over gaan denken, dan is dat helemaal jullie zaak. Jullie hoeven je niet te verantwoorden!
Mijn zus heeft, heel bewust, ook "maar" 1 kind en hij is tot een heel leuke, evenwichtige man en vader uitgegroeid. Helemaal geen zielig "enigst kind".
Onze eerste is overleden, ( wat veel niet weten ) onze 2 de is nu 8 jaar en ja ik had het wel gewild maar het is helaas niet zo gegaan. Als ze het vragen en ik zeg dat we er ook 2 hebben, schrikken ze .... tja..... niet te snel oordelen denk ik.
BeantwoordenVerwijderenDie druk heb ik nooit gevoeld. Toen de oudste 6 maanden was was ik zwanger van nr. 2. Dus voor iemand zou kunnen gaan vragen of er een 2de kwam was ze al onderweg ;-)
BeantwoordenVerwijderenWij hebben nu 6 kinderen de oudste 14, de jongste 2. Wij vinden het heerlijk zo'n koppel. Ik zeg wel eens: een moederhart is van elastiek. Daar past altijd een kind extra in!
Ik vind zulke dingen persoonlijk. Ieder moet het zelf invullen, daar hoeft een ander niets over te zeggen. Dat wij 6 kinderen hebben horeft niet te betekenen dat een ander dat ook maar leuk moet vinden.
Volg je eigen hart. Veel moeders vragen zich af of ze wel genoeg van een 2de kindje kunnen houden. Ik heb nog nooit gehoord dat dat niet lukte.
Succes met het nemen van een beslissing hierin.
Mijn zusje is 4 jaar jonger en wij gaan ieder onze eigen weg. Vroeger was ik ook meer van het mezelf vermaken en werd door familie (niet mijn ouders trouwens!) gepusht om met mijn zusje te spelen want dat was zo leuk. Zo leuk vond ik dat echter niet, het was een bijtertje (niet figuurlijk, letterlijk). Het kwam dus nog wel eens voor dat het een beetje 'moeizaam' verliep. Hoorde mijn moeder of vader mij een kreet uitslaan dan kreeg mijn zusje op haar kop (mijn ouders wisten wel hoe het zat) maar overige familie begon altijd op mij te foeteren want 'ik was de oudste, ik zou beter moeten weten dus ik zou wel wat hebben gedaan om het uit te lokken'. Daardoor is bij mij meer het omgekeerde beeld ontstaan van wat vaak wordt gezegd, een tweede is leuk voor de eerste om mee te spelen, ik heb vaak het gevoel gehad dat de eerste handig is om een tweede te vermaken. Zeker met een groter leeftijdsverschil werd er van mij (wederom niet door mijn ouders!) verwacht dat ik mij als 'klein moeder' zou gedragen, maar ik had die gevoelens/behoefte niet. Mijn vader heeft dat altijd geprobeerd te voorkomen die had zelf een 'klein moeder', zijn zus van 10 jaar ouder en dat heeft de band tussen die twee ook niet versterkt.
BeantwoordenVerwijderenIk heb vaak (vooral sinds ik volwassen ben) van overige familie gehoord dat mijn zusje er speciaal voor mij is, omdat dat zo leuk en fijn is voor mij en dat ik dat wel eens wat meer mag waarderen (lees: ik zou eens wat meer contact met haar moeten zoeken.) Ik vrees alleen dat het standaard plaatje (keurig zo opgelegd en gepland) voor ons niet heeft gewerkt. Ik vind het ook denigrerend naar mijn zusje, haar bestaan en leven heeft toch wel meer betekenis en doelstelling in zich dan 'speciaal voor mij er zijn'?
Mijn mening: trek je lekker helemaal nergens iets van aan, van welk commentaar dan ook. Een wijsheid is van toepassing: niets is zeker en zelfs dat niet. De toekomst laat zich niet plannen dus maak je beslissingen op basis van het nu en niet op basis van wat anderen in de toekomst voor je in gedachten hebben. Het is jouw leven, volg jouw hart (en dat van Sander).
Ps. Mijn vriend en ik zijn nu 6 jaar samen en nog steeds geen teken van kinderen...dat roept ook vaak vragen op. Mijn antwoord (niet dat het gewaardeerd wordt, maar das een ander verhaal) is eenvoudig: dat past op dit moment niet in ons leven, mocht dat nog ooit veranderen dan merk je het vanzelf.
Groetjes Lily
Het onderstaande verhaaltje spreekt voor zich:
BeantwoordenVerwijderenWat doe ik? Ik volg mijn hart. Ingegeven door het volgende verhaal.
Op een dag gingen vader en zijn zoon op reis. Vader gaf er zelf de voorkeur aan te lopen en zette zijn zoon op de rug van de ezel. Zo gingen zij op weg tot zij een paar mensen tegenkwamen die zeiden: Zie daar de wereld op zijn kop. De jeugd heeft geen respect meer voor de ouderdom. Die gezonde jongen rijdt op een ezel, terwijl zijn arme, vermoeide vader nauwelijks vooruit komt.
Toen de jongen dit hoorde stond hem het schaamrood op de kaken.
Hij stapte af en stond erop dat zijn vader verder zou rijden. Zo liepen ze voort, vader op de ezel en de jongen te voet. Even later kwamen ze weer mensen tegen die zeiden: Moet je dat zien! Wat een ontaarde vader, die zelf lekker op de ezel zit en zijn kind laat lopen.
Na dit verwijt draaide de vader zich naar zijn zoon en zei: Kom, dan zullen we samen op de ezel rijden.
Zo vervolgden ze hun weg, tot zij mensen tegenkwamen die zeiden: Kijk, dat arme beest! Zijn rug zakt door onder het gewicht van hen beiden, wat een dierenbeulen!
Daarop zei vader tot zijn zoon: Laten we afstappen. Het is beter dat we allebei te voet gaan, dan kan niemand ons nog verwijten maken.
Zo liepen ze verder achter hun ezel. Tot een stel voorbijgangers wederom commentaar leverde: Zie wat voor dwazen er op de wereld zijn. Ze lopen in de brandende zon en geen van beiden denkt eraan op de ezel te gaan zitten.
Vader draaide zich om naar zijn zoon en zei: Je hebt het gezien, mijn zoon. Hoe je je ook gedraagt, op en aanmerkingen zullen er altijd zijn in overvloed. Volg daarom altijd wat je eigen hart je ingeeft.
Die ga ik onthouden! :)
VerwijderenHet eerste wat bij mij binnenschoot was: vragen ze dat nu al??? Je moet toch ook eerst bijkomen, goed wennen, enzovoorts? Ik voel die druk niet, maar ik heb er ook nog geen, dus de druk voor een tweede is er niet. En sowieso zou ik echt naar mezelf luisteren, kijk wat voor jullie kan. Je hoeft niets, je moet niets, en overal is wat voor te zeggen. Ik kom uit een gezin van drie, ben het enige meisje en om eerlijk te zijn vind ik drie dan ook niet ideaal. Alleen is inderdaad maar alleen, maar het brengt vaak ook veel mogelijkheden en zelfstandigheid met zich mee. Bovendien kun je bv ook bewust kiezen voor (parttime) opvang, waardoor je kind niets tekort komt aan sociale contacten. Daarnaast; dat het één keer lukt, wil niet zeggen dat het een tweede/derde/vierde keer ook lukt. Dus gewoon doen wat jullie goed lijkt en commentaar van anderen van je af laten glijden. En ook jezelf niet verdedigen, zonde van de tijd en energie!
BeantwoordenVerwijderenIk heb op latere leeftijd pas dochterlief gehad. Iedereen ging er dus bij ook vanuit dat als er nog een tweede (of zelfs nog derde) zou komen dat ik snel moest zijn. Nu ligt het bij anders bij jou. Ik wilde heel graag nog een kindje maar het is me niet gegeven, Na dochterlief heb ik nog een miskraam gehad van een tweeling. Daarna durfde ik niet meer. Ook omdat ik voor dochterlief ook een aantal miskramen heb gehad. Voor mij was het dus heel pijnlijk als mensen die vraag stelden omdat nog een kindje heel welkom was geweest.
BeantwoordenVerwijderenIk vind echter dat je je hart moet volgen. Als jouw gezinnetje nu complete voelt dan is dat goed, Misschien dat je er over een paar jaar anders over denkt en dan kun je altijd nog proberen of het jullie is gegeven om nog een kindje te krijgen. Het is niet aan anderen om hun verwachtingen aan jou op te leggen noch hoef je je uit te leggen. Eigenlijk vind ik het een hele onbeleefde vraag met uitzondering misschien van een paar mensen die je heel na staan. Kortom volg je hart en je bent aan niemand een uitleg verschuldigt.
Ja, wel druk ervaren
BeantwoordenVerwijderenNee, niet op ingegaan :).
Echt belachelijk dat mensen zich ermee bemoeien. Alsof het allemaal zo vanzelfsprekend is dat het kán en dat iemand dat perse wíl.
Advies? Zoveel mogelijk negeren, of het perfecte antwoord verzinnen...
Succes!
Enne... vooral lekker van je mannetje genieten!
Doe wat voor jullie goed voelt. Toen wij klaar waren voor nummer 1, waren onze vrienden nog aan het feesten. Dus waren we raar. Toen wij vervolgens na nummer 1 verminderd vruchtbaar bleken was het jammer en zielig. Toen wij na zes jaar toch nog een kleine mochten krijgen was het een wonder. Nu we er meteen weer een wonder achteraan krijgen is het weer niet goed. Mensen dringen je altijd hun visie op. Trek je er niks van aan.
BeantwoordenVerwijderenIk heb ook in zo'n situatie gezeten, wij wilden toen wij zwanger wilden worden wel 2 kindjes, na de zwangerschap op zich ook wel maar toen baby wat ouder werd hoefde het niet meer zo nodig. De omgeving deed daar op zich niet zo raar over soms wat opmerkingen, maar scheelt mss ook dat ik niet zoveel sociale contacten heb. En na vier jaar kwam toch nog ons wondertje en je houdt van allebei evenveel hoor. Dus daar hoef je, denk ik, niet bang voor te zijn. Maar je moet er zelf aan toe zijn en wie weet hoe je er over een jaartje of 2, 3 over denkt. Dan kan je altijd nog proberen of het jullie gegeven is.
BeantwoordenVerwijderenMaar niks aantrekken van andere mensen, hoor!
groetjes
Janneke
Blijft wonderlijk he, van die opmerkingen over zaken waar anderen zich niet mee te bemoeien hebben. Dat houden van en aandacht verdelen gaat vanzelf. In ons geval was ik supersnel weer zwanger en dan krijg je ook opmerkingen over hoe onverstandig dat zou zijn, zo snel na de eerste. Met andere woorden: er is altijd wat.
BeantwoordenVerwijderenTwee kort achter elkaar is inderdaad best druk, maar ook heel leuk omdat beide kinderen een mengeling van jullie beiden zijn.
Negeren.
BeantwoordenVerwijderenIk negeer de vraag altijd.
Als mensen dan toch doorgaan loop ik weg.
Wij zijn onverklaard kinderloos. Geen medische behandeling die de kans op een zwangerschap verhoogd. Na zeven jaar hebben wij nog steeds geen kindje. Over nog zeven jaar mogelijk nog steeds niet. En na nog zeven jaar is mijn vruchtbare tijd voorbij. Zo'n zeven jaar later zullen onze vrienden die nu midden in de kinderen tussen devijf en nul jaar zitten dan wel in de kleinkinderen belanden...
Ik vraag nooit wanneer iemand aan kinderen begint. Nooit.
Bij 9 maanden is dat toch wel snel dat ze dat vragen.
BeantwoordenVerwijderenToen de eerste 9 maanden was moest ik echt nog niet aan een tweede denken.
Wist niet eens of we überhaupt een tweede wilde.
Tussen nr 1 en 2 zit drie en half jaar.
Het leeftijdsverschil vind ik wel fijn.
tussen onze kinderen zit bijna 3,5 jaar verschil.
BeantwoordenVerwijderenNa de geboorte van oudste kreeg ik een miskraam. Daarna werd ik niet meer zwanger. ik Had mij er bij neergelegd. en toen was het raak.
ik persoonlijk vind twee kinderen behoorlijk pittig. zeker omdat we met jongste behoorlijk tobben. ziekenhuis etc. naast een baan ben ik vaak blij als het avond is. even momentje rust.
Vreselijk dat soort vragen, of mensen geen IQ hebben ofzo! Misschien willen mensen het niet, of misschien lukt het zelfs wel niet. Lekker doen waar je jezelf prettig bij voelt.....en niks aannemen van mensen die het allemaal maar beter weten, want als ze dat echt zouden doen, zouden ze niet van die achterlijke meningen hebben.
BeantwoordenVerwijderenAls iemand aan mij vraagt of er nog een tweede komt zeg ik gewoon rustig: 'nee'. Dat is afdoende meestal. Het is persoonlijke aangelegenheid en de reden gaat niemand wat aan. Zoals hierboven al staat: het is nooit goed, er is altijd wel iemand die meent zijn mening te moeten geven. Doe wat je hart je ingeeft...
BeantwoordenVerwijderenEn hier hebben andere mensen lekker geen ene ouwe rotmoer over te vinden. Oh, ik weet nu al dat er tegen ons geroepen gaat worden "dat het wel heel erg snel is". Ik ben nu al venijnige antwoorden aan het bedenken ;-) Ik riep twee uur na de bevalling al dat ik een tweede wilde en dat gevoel is niet weggegaan. Maar net zoals alle anderen hierboven, het is aan jullie! Je moet helemaal niks! Als je compleet bent, ben je compleet. Als je er nog tien wil, wil je er nog tien. Echt super vervelend dat soort idiote opmerkingen. Misschien kun je ook wat antwoorden bedenken, zodat je de volgende keer lekker adrem kan reageren?
BeantwoordenVerwijderenniet als pleidooi voor 2 of meer kids, maar met een pittige dochter (de oudste) was de 2e juist een verademing. zorgt voor meer rust en kunnen genieten. en ze kunnen heerlijk samen spelen, ik hoef dochter minder te vermaken. het aandacht verdelen gaat als vanzelf.. maar goed, lekker uitzoeken watjullie zelf willen :) dat is het enige wat telt!
BeantwoordenVerwijderenLekker doen wat goed voelt voor jullie. Die andere mensen nemen echt niet het opvoeden van je kindje van je over...
BeantwoordenVerwijderenIk heb zelf geen kinderen en ben daar voorlopig ook nog niet aan toe (eerst maar eens samenwonen en de studie afronden), dus die vraag heb ik nog nooit gehad. Waar mensen overigens het lef vandaan halen zich met zulke persoonlijke zaken te bemoeien vind ik echt ongelooflijk.
BeantwoordenVerwijderenVerder dus geen persoonlijke ervaringen om je mee te delen, maar ik moest door jouw blog denken aan dit mooie artikel: http://www.huffingtonpost.com/francine-jay/is-one-child-enough_b_1949798.html
Misschien leuk om te lezen voor jou :)
Ik krijg eigenlijk vaker de vraag of we nog gaan trouwen. Bij mijn eerste zwangerschap zelfs een paar keer de vraag of het wel gepland was, allemaal ivm onze ongetrouwde staat. Daar word ik wel giftig van. Maar de tweede/derde/hoeveel nog vraag vind ik meestal wel leuk... Ik kan wel lekker kletsen over de voor en nadelen van veel of weinig kindren, of veel of weinig leeftijdsverschil
BeantwoordenVerwijderenOf je nu één of twee kinderen hebt, of misschien nog meer. Of je nu op hele jonge leeftijd (zoals ik) of pas als je wat ouder bent, het geluk hebt kinderen te krijgen. Of als je adopteert, of als 2 vrouwen samen een kindje krijgen. Of je ze kort op elkaar krijgt, of juist met veel jaar ertussen. Altijd zijn er wel mensen in je omgeving die het nodig vinden daar iets van 'te vinden'.
BeantwoordenVerwijderenLaat hen gewoon lekker vinden en trek je eigen plan! Als jullie gezin zo compleet is, prima toch.
Ik ben enigst kind en heb dat als kind nooit vervelend gevonden. Ik wist niet beter en had genoeg neefjes, vriendjes en vriendinnetjes om mee te spelen.
BeantwoordenVerwijderenNu als volwassene lijkt het me straks wel lastig en moeilijk als mijn ouders ouder worden, wat gaan mankeren. Nu beiden in de 70 en nog heel actief, maar als ze wat zouden overkomen, moet ik in mijn eentje beslissingen gaan nemen. Dat lijkt me wel heel lastig om dan alleen dingen te moeten beslissen zonder te kunnen overleggen met mensen die mijn ouders net zo kennen als ik. Maar dat is geen reden om meer kinderen te krijgen, totaal niet.
Doe waar jullie je goed bij voelen, wat jullie hart je ingeeft. En wat andere mensen willen, verwachten of vragen, laat ze. Het is aan jullie en aan niemand anders. Als er op dit moment geen verlangen is naar een tweede kindje, dan is dat toch goed en komt er over een paar jaar toch verlangen naar een tweede, zie je dan wel weer. En zo niet, dan blijft Tobias enigst kind en is dat ook prima. Als jullie gelukkig zijn, is Tobias dat ook.