Een paar weken geleden schreef ik de blogpost sociale hangover, over dat ik mijn grenzen was overgegaan en hierdoor veel last had gekregen van vermoeidheid. Een aantal meelezers gaven aan hoe belangrijk het is om je eigen grenzen te bewaken, en daar ben ik het helemaal mee eens. Toch vind ik het best lastig om mijn grenzen te bewaken, ondanks dat ik al een assertiviteitscursus heb gevolgd blijft dit toch moeizaam gaan. In deze blogpost wil ik daar wat meer op ingaan.
Anderen of jezelf begrenzen
Als eerste zie ik grenzen niet alleen als iets wat je bij andere mensen aangeeft. Ik moet ook regelmatig mijzelf begrenzen en ga regelmatig zélf over mijn grenzen heen - veel vaker dan dat andere mensen dat doen eigenlijk. In mijn omgeving is iedereen heel welwillend en begripvol als ik mijn grenzen (of beter gezegd: wensen) aangeef, maar toch vind ik het heel erg lastig.
Wat gaat wel goed?
Voordat ik begin over wat ik lastig vind wil ik wel even de kanttekening maken dat ik wel enorm ben gegroeid op het gebied van grenzen aangeven. Vroeger vond ik het bijvoorbeeld al lastig om een telefoongesprek te beëindigen of om te laten weten dat het eten bij een restaurant me niet beviel. Op dat gebied heb ik heel veel gehad aan de assertiviteitstraining, dus ik ben hier zeker wel in gegroeid. En toch heb ik ook nog een hoop te leren...
Wat vind ik moeilijk aan grenzen aangeven?
Grenzen aangeven gaat bij mij op vier plekken mis:
- Om je grenzen te bewaken moet je ze herkennen
- Je moet ook accepteren dat je een bepaalde grens hebt
- Je moet kunnen inschatten hoe erg het is om een grens aan te geven
- Je moet je grens ook daadwerkelijk aan kunnen geven
Grenzen herkennen
Soms herken ik pas heel laat dat ik over mijn eigen grenzen aan het gaan ben. Het ene moment heb ik het nog super naar mijn zin, het volgende moment klap ik opeens dicht en gaat het niet meer. Inmiddels heb ik wel een beetje geleerd om vroegere signalen te herkennen, maar zeker als ik iets leuks aan het doen ben is het soms nog heel lastig om die signalen waar te nemen en / of niet te negeren.
Accepteren van je eigen grenzen
Soms vind ik het ook heel lastig om mijn grenzen te accepteren. Ik zie andere mensen veel meer doen en vind dan dat ik dat zelf ook moet doen. Een stemmetje in mij zegt dan toch vaak dat ik me aanstel, dat ik het 'gewoon' moet doen.
Ik heb bijvoorbeeld regelmatig een kruis op dagen in mijn agenda staan. Die kruizen plan ik in voor of na drukke dagen, om mijn rust te pakken. Maar ik vind het dan heel erg lastig om die dagen ook vrij te houden, omdat ik mezelf dan vaak 'een zeurkous' vind of vind dat ik lieg als ik zeg dat ik die dag al iets heb.
Inschatten hoe erg het is om een grens aan te geven
Ik vind het ook heel erg lastig in te schatten wanneer het ok is om een grens aan te geven bij een ander. Bijvoorbeeld afspraken afzeggen omdat het toch teveel wordt vind ik heel erg lastig. Ik heb bijvoorbeeld met mijn coach afgesproken dat ik maximaal 1 afspraak per weekend doe, maar dat is soms flink puzzelen. Zo had ik bijvoorbeeld met een vriendin afgesproken op 6 juli en bleek mijn moeder haar verjaardag op 7 juli te vieren. Eigenlijk is dat teveel voor mij, maar ik vind het dan heel lastig om aan die vriendin te vragen of we onze afspraak kunnen verzetten. Uiteindelijk bleek dat zij zelf ook niet op 6 juli kon, dus eind goed al goed, maar eigenlijk wil ik zelf ook beter worden in afspraken verzetten als dat nodig is.
De grens daadwerkelijk aangeven
Als het me dan is gelukt om te bepalen dat ik een grens moet aangeven, dan is het ook nog eens lastig hoe je dat doet. Ik kan hier echt veel te lang over nadenken voor ik het doe, waardoor het veel meer energie kost dan de bedoeling is. Ik kan zo'n gesprek urenlang door mijn hoofd laten gaan, waarbij ik dan elke keer opnieuw begin en als het ware oefen met de verschillende reacties die iemand kan geven. Pas als ik het idee heb dat ik elke mogelijkheid heb doorgenomen ga ik het gesprek aan, wat vervolgens meestal totaal niet zo heftig gaat als dat ik had bedacht.
Grenzen in de toekomst
Ik verwacht dat ik langzaamaan wel steeds beter ga worden in mezelf begrenzen. En naarmate ik vaker ook mijn grenzen aan anderen laat zien, zal dit ook gemakkelijker gaan worden verwacht ik.
Hoe gaan jullie daarmee om? Vinden jullie het ook lastig of gaat het een beetje vanzelf?
Als je een kruis in je agenda hebt staan. Dan lieg je toch niet als je zegt dat je een afspraak hebt. Je hebt op dat moment alleen een afspraak met jezelf. Dat hoef je een ander toch niet uit te leggen. Je bent hem/haar geen verantwoording schuldig. Beter geen afspraak maken dan een afspraak niet nakomen.
BeantwoordenVerwijderenAls ik alleen maar afspraken zou mogen maken die ik 100% zeker kan nakomen, dan zou dat betekenen dat ik geen afspraken meer kan maken.
VerwijderenIk moet grenzen bewaken vanwege reuma. Herken zoveel in jouw verhaal. Grenzen voor mezelf zetten, blijf ik lastig vinden omdat ik voorheen altijd bezig was.
BeantwoordenVerwijderenBij leuke uitjes, ga ik ook wel over de grens heen, omdat het moment er ineens is en dan kan je niet altijd gelijk weg. Maar dat neem ik de dagen erna voor lief.
Probeer altijd signalen te herkennen en van te voren rekening ermee te houden.
Probeer ervan te leren als het minder goed is gelukt.
Maar je kan niet eke activiteit precies inschatten en dat maakt het lastig.
Sinds dat ik minder schuldgevoel naar mezelf heb, ga ik er beter mee om. Maar ik weet niet of dit met prikkelverwerking ook zo voelt
Mooi dat het jou zo helpt om met minder schuldgevoel naar jezelf te kijken. Ik denk dat het bij mij ook wel zo werkt eigenlijk :)
VerwijderenJa. Het is een heel gevecht. Heeft bij mij ook te maken met aardig gevonden willen worden. Maar belangrijker is om aardig te zijn voor jezelf (en je gezin en pas véél later andere mensen).
BeantwoordenVerwijderenMarijke
Dat is zeker zo! En bij mij speelt zeker ook mee dat ik aardig wil worden gevonden. En dat ik niet als pretbederver wil worden gezien.
VerwijderenIk lijk altijd heel veel te doen en te kunnen.. wat niemand ziet is wat ik niet doe.
BeantwoordenVerwijderenIk ben 2 hele dagen naar het nk turnen in Ahoy geweest.. de dag ervoor heb ik op mijn klapstoeltje aan het water gezeten, de dag erna heb ik een studiedag overleefd en de dag erna heb ik enkel eten en school wandelen gedaan. Verder heb ik op bed gelegen. Daarna heb ik het huishouden bijgewerkt.
Op de 2 dagen zelf heb ik heerlijk ontbeten in mijn hotel en daarna tot het einde in Ahoy gezeten. Eten had ik bij me en in het hotel heb ik beide avonden enkel een kop koffie gehaald en die op mijn kamer opgedronken. Daarna douchen en naar bed.
Vrienden van me hadden de dag ervoor (ik ben voor de middagfile's naar Brielle gereden) absoluut niet verspild zeggen ze dan. De stad in, uit lunchen,een museum in. Shoppen, uit eten, s'avonds ergens dansen.
Dat trek ik dus sowieso niet als activiteit, laat staan voordat ik 2 dagen sportevenement ga bijwonen.
Ik plan daarna 2 weken zo huismus mogelijk in.
Herkenbaar. Wat je niet doet is vaak niet zichtbaar. Of hoeveel je moet laten om bij die ene activiteit wel aanwezig te kunnen zijn, dat zien mensen ook niet.
VerwijderenVroeger propte ik mijn weekenden vol, nu niet meer. Ik merk dat ik meer behoefte heb aan tijd voor mezelf. Misschien mijn leeftijd (56)? Mijn vrienden en vriendinnen weten dat ik niet meer dan een afspraak per weekend plan. Soms duurt het dan wat langer voordat er weer ruimte is in de agenda. Daarnaast weet ik dat afzeggen geen probleem is. Ik lieg nooit, zeg eerlijk dat ik te moe ben, geen zin heb of welke andere reden ik dan ook heb. En die eerlijkheid wordt gewaardeerd, bovendien wil ik zelf ook graag dat anderen eerlijk zijn naar mij. Ik maak er nooit een probleem van als iemand afzegt. Ik heb geleerd mijn grenzen te bewaken, privé en ook op mijn werk. En ook daar vind met het fijn dat ik er eerlijk over ben. Ik werk graag en ik kan veel en hard werken, maar ook daar ga ik niet meer over mijn eigen grenzen heen. Lang proces geweest. Ook jij komt er wel!
BeantwoordenVerwijderenJa, misschien is het ook een kwestie van wennen voor de mensen in mijn omgeving dat ik maximaal 1 afspraak per weekend doe (en soms ook geen afspraken, want ik wil ook tijd vrijhouden om dingen met mijn gezin te doen - de meningen verschillen een beetje of dat ook een afspraak is of niet, zelf vind ik van niet)
VerwijderenGrenzen aangeven, het klinkt soms zo gekunsteld. Als iemand heel duidelijk bij mij een grens aangeeft dan denk ik wel eens huh, moet ik me nu schuldig voelen of zo? Je spreekt af om iets te gaan doen en ik dwing niemand tot iets. Ben ontzettend begripvol etcetc. Hetzelfde met introverte mensen. Blijf dan thuis, spreek niet af, maar wees duidelijk . Het gaat niet om aardig gevonden willen worden. Neem de ander serieus, die ander steekt namelijk energie en tijd in jou, wordt dat een paar keer afgekapt dan is dat niet leuk. Wees duidelijk!
BeantwoordenVerwijderenIk herken me eerlijk gezegd eigenlijk niet zo in wat je zegt.
Verwijderen