Bij bijna elke gelegenheid lijk ik naast de ongeschreven dresscode te grijpen. Met kerst bij mijn familie stond ik daar bijvoorbeeld blij in mijn rode jurk — en om me heen een zee van zwart, wit, grijs en een vleugje goud. Bij de schoonfamilie had iedereen een kersttrui aangetrokken - behalve mijn gezin. Alsof er een stille afspraak was waar ik de memo nooit van ontvangen heb. De rest voelt blijkbaar intuïtief aan wat de anderen aantrekken. Ik zelf voel vooral: rood is kerst, toch? Rood is warm, feestelijk, gezellig. Blijkbaar is dat een logica die ik vooral zelf heb.😂
Ik kan me afvragen hoe anderen dat doen. Zien zij subtiele hints die ik over het hoofd zie? Of is er bij iedereen een soort onzichtbare antenne voor groepsstijl, behalve bij mij? Het voelt soms alsof ik van een andere planeet kom ofzo, omdat ik dan zo afwijk van de rest.
En ja, dat levert soms dat ene ongemakkelijke moment op bij binnenkomst. Die snelle scan van de ruimte, het plots besef dat ik eruit spring — niet subtiel, maar volledig anders dan de rest. Heel even voel ik me misplaatst. Maar dan voel ik óók trots. Want ik kies mijn kleding met liefde. Ik geniet van mijn nieuwe kleding en het gevoel dat het me geeft. Misschien mis ik groepssignalen, maar ik blijf altijd mezelf en dat is ook heel belangrijk voor mij.
Dus misschien is dit wie ik ben: degene die net anders naar dingen kijkt, anders voelt en daardoor ook anders kiest. De enige in rood tussen zwart en goud. En eerlijk… mijn (Top)Vintage-jurkjes zijn te leuk om te laten hangen omdat iedereen iets anders draagt. Laat mij maar glimmen, al sta ik er soms opvallend bij. Ik blijf mezelf — kleurrijk, een tikje eigenwijs, en vooral heel blij met een kast vol jurken die ik wél graag draag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Alleen aardige, opbouwende, positieve reacties zullen worden geplaatst. Over niet geplaatste reacties wordt niet gecorrespondeerd ;)