De dagen voor de feestdagen voelen voor mij altijd een beetje alsof ik in een wachtruimte zit. Niet meer in het gewone ritme, maar ook nog niet bij kerst zelf. Alles lijkt ineens langer te duren. De dagen rekken zich uit en ik merk dat ik onrustig word van het niets-doen, terwijl er ondertussen van alles in de planning staat waar ik gewoon geduldig op moet wachten. Het voelt alsof mijn hoofd alvast vooruit is gegaan, maar mijn lijf nog moet wachten tot het zover is.
Ik betrap mezelf erop dat ik vooral aan het aftellen ben. Alsof ik pas mag ontspannen als de kerstdagen zijn begonnen. Dat wachten maakt me wiebelig: te weinig afleiding, te veel tijd om te voelen. Ik probeer afleiding te zoeken, en dan kijk ik op de klok en is het nog ‘maar’ vier uur ’s middags… De tijd komt gewoon maar niet om!
Ik denk dat dit voor een groot deel ook te maken heeft met hoe mijn brein werkt. Bij autisme (en ook ADHD) kan zo’n tussenfase voelen als een soort wachtmodus: alles staat alvast “aan”, maar er gebeurt nog niks. Nieuwe dingen beginnen lukt niet goed, echt ontspannen ook niet, want er komt straks nog iets belangrijks. Het is alsof mijn systeem alvast spanning opbouwt voor wat er gaat komen, terwijl ik ondertussen niks met die energie kan.
Onze plannen zelf zijn eigenlijk heel overzichtelijk. Kerstavond gourmetten we gewoon met zijn drietjes, thuis. Geen gedoe, geen grote verwachtingen. De twee kerstdagen gaan we langs bij familie. Dat is het. Dus waar ik me zo nerveus over maak, dat weet ik zelf eigenlijk ook niet echt 😅 Het zal vast allemaal wel weer goed komen, net als elk jaar. Maar die dagen van tevoren, die mogen ze van mij best afschaffen. 😉
Hebben jullie dit ook? Of ligt dit gewoon aan mij?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Alleen aardige, opbouwende, positieve reacties zullen worden geplaatst. Over niet geplaatste reacties wordt niet gecorrespondeerd ;)