Uitgetest: Dolce Gusto cupjeshouder

Al sinds ik vorig jaar van Sander een Dolce Gusto machine kreeg voor moederdag hebben wij het erover dat we eigenlijk ook een cupjeshouder wilden. We hebben er ook al heel vaak voor gekeken, maar elke keer bleef het er maar bij, omdat we degene die we zagen niet leuk genoeg vonden en ook wel erg duur.

Toen kwamen we twee weken geleden opeens op het idee om eens op Ali Express te kijken en kwamen een hele leuk tegen, die afgelopen vrijdag dus is binnengekomen en direct getest. We zijn niet van die geweldige vloggers, maar ik vond vooral Tobias' reactie erg grappig....

Hoe dan ook: we zijn blij dat we niet voor zo'n standaard houder zijn gegaan die je bij Coolblue of bol kunt kopen, maar dat we nog even door hebben gezocht. Dit is echt een leuke eye catcher op het aanrecht waar ik ook echt blij mee ben. :)

Kopen jullie wel eens iets bij Ali Express waar je dan erg blij van wordt?

#readingchallenge: 7 perfecte dagen

Voor de reading challenge las ik het boek zeven perfecte dagen van Rosie Walsh. Tobias heeft dit boek op basis van de kaft uitgekozen.

Het verhaal:
Zeven perfecte dagen. En toen verdween hij. Een liefdesverhaal met een geheim in het hart

Stel je voor dat je een man ontmoet, een geweldige man, en zes dagen met hem doorbrengt. Aan het einde van deze week ben je er zeker van: dit is hem, de Grote Liefde. En hij denkt hetzelfde. Er is geen twijfel mogelijk.

Dan gaat hij op reis en belooft je dat hij zal bellen, nog vanaf het vliegveld. Maar hij belt niet. Hij laat niets horen. Je vrienden zeggen dat je hem moet vergeten, maar je weet dat ze ongelijk hebben. Er moet iets gebeurd zijn, er moet een reden zijn voor zijn stilte, voor zijn verdwijning.

En stel je nu eens voor dat je gelijk hebt. Er is een reden, maar die kun je niet veranderen. Want die reden, dat ben jij…


Mijn mening

Ik dacht eigenlijk aan de achterkant dat het een soort chicklit was, maar ik vond het eigenlijk wel wat zwaar voor chicklit. Het was wel een mooi verhaal dat veel zware onderwerpen aansnijdt.

In het begin had ik wat moeite met de hak op de tak schrijfstijl; dan weer een brief, dan weer een stuk over de 7 dagen die ze samen hadden doorgebracht. Later in het verhaal stoorde dit me niet meer zo, omdat je er toch wel aan gewend raakt.

Ik geef 4 sterren omdat ik de ontknoping mooi vond en uiteindelijk waren er geen losse eindjes meer en bleek alles in het boek ook mooi aan te sluiten.

Werken of niet?

De afgelopen dagen heb ik veel nagedacht over de toekomst. Het beëindigen van de proeftijd bij mijn nieuwe baan voelde eerst natuurlijk wel heel rot, maar al snel voelde ik me ook erg opgelucht. En dat verbaasde me eigenlijk wel.

De afgelopen maanden ben ik tijdens therapie veel bezig geweest met weer voldoende beter worden om weer te kunnen gaan werken. Maar daardoor ben ik misschien wel een beetje uit het oog verloren om mezelf ook af te vragen of werken momenteel de best passende keuze is voor het gezin en voor mezelf. Ik dacht van wel, maar inmiddels ben ik wel weer aan het twijfelen.

Ik dacht dat werken me een nuttiger gevoel zou geven en dat ik dan weer een "volwaardig lid van de maatschappij" zou zijn, om het zo maar te noemen. Maar na deze ervaring besef ik me eigenlijk pas dat ik dat al die tijd al ben geweest. Dat ik een aandoening heb betekent niet dat ik niet belangrijk, waardevol of interessant ben. Het wordt tijd om juist aan díe gedachtes te gaan werken, en los te laten dat ik moet werken voordat ik mezelf een waardevol mens mag vinden.

Daarom ga ik nu meer op zoek naar wat ik nu wil. Dat kan misschien vrijwilligerswerk zijn. Of misschien nu eindelijk eens echt werk maken van dat boek dat ik echt al jaren wil schrijven. Of vaker helpen op school.... ik weet nog niet hoe het vorm gaat krijgen, maar in elk geval ga ik het moeten loslaten.

Geen nieuwe baan meer

Helaas heb ik een record gevestigd. Na 24 uur is besloten om mijn proeftijd te beëindigen. Natuurlijk is dat heel erg balen, maar eerlijk gezegd had ik zelf ook al snel door dat het geen match was. De werkzaamheden en tijden waren heel anders dan ik had verwacht en helaas kon ik hier door de omstandigheden niet aan voldoen. Het aspect waar ik het meeste tegenaan liep was wel benoemd tijdens de sollicitatie, maar ik had de impact hiervan enorm onderschat.

Ik had zelf graag mijn proeftijd af willen maken om te kijken of het een kwestie van wennen was, maar helaas dacht het bedrijf daar anders over. Maar misschien is dat wel beter ook, als ik heel eerlijk ben. Ik heb er wel weer veel van geleerd over wat ik wel en niet zoek, en vooral dat ik gewoon veel beter naar mijn gevoel moet luisteren.

Het moet wel even een plekje krijgen. Ik heb nog nooit gehad dat ik in de proeftijd te horen kreeg dat ik niet meer hoefde te komen. Sterker nog: ik heb nog nooit gehad dat ik mijn proeftijd niet doorkwam. Dus dit is even helemaal nieuw voor mij en voelt ergens ook een beetje oneerlijk, maar ik heb besloten dat ik niet met modder ga lopen gooien, maar hier gewoon iets van ga leren en positief verder ga naar de volgende ervaring.

Kriebels voor een tweede?

Nu mijn zusje is bevallen krijg ik elke dag wel van iemand één van de volgende vragen:

• Wil Tobias nu ook geen broertje of zusje?
• Gaat het bij jou niet kriebelen voor een tweede?

Dus ik dacht: ik zal er eens een blogje over schrijven, want wie weet zijn mensen die de blog lezen hier ook wel benieuwd naar. Dus bij deze. Sorry het is een lang verhaal geworden. 

De evolutie van onze kinderwens.

Toen Tobias net was geboren wilde ik dolgraag nog meer kinderen. Ik vond de bevalling en de periode daar omheen heel bijzonder en heb hier heel erg van genoten. Helaas kwam er na een tijdje een donkere wolk over ons geluk drijven: ik bleek PMDD te hebben. In eerste instantie wisten we dit nog niet en heb ik me een hele tijd erg slecht gevoeld. Toen ik de diagnose kreeg kon ik eindelijk op zoek gaan naar een goede behandeling; dit heeft toen ook nog wel een hele tijd geduurd voor die oplossing er was. In die tijd was er zeker geen ruimte voor een tweede kindje, ik vond het al lastig om mijn hoofd boven wat te houden met één kind. 

Inmiddels zijn we in rustiger vaarwater gekomen. Om daarin te komen heb ik wel veel moeten aanpassen in mijn leven. Ik vermijd bijvoorbeeld zoveel mogelijk stress en moet ook vaker rust nemen. Daarnaast slik ik nu anticonceptie om mijn hormonen zo constant mogelijk te houden. Dit werkt goed. Opzich zou ik mezelf nu stabiel genoeg voelen voor een tweede kindje, maar om zwanger te worden zou betekenen dat ik moet stoppen met de anticonceptie, en dus weer terug zal vallen in hormoonwisselingen. De vraag is dat of dat wenselijk is en of mijn kinderwens groot genoeg is om dit nog een keer te doorstaan. 

Natuurlijk hebben Sander en ik het regelmatig over een tweede kindje gehad, maar we vinden het niet verantwoord om dit te doen. Hormoonwisselingen verergeren mijn klachten enorm en mijn belangrijkste prioriteit is dat Tobias geen last moet hebben van mijn hormoonwisselingen. Toen mijn PMDD begon was hij gelukkig nog heel jong en heeft hij er weinig van gemerkt, maar nu hij ouder wordt zou hij er steeds meer van meekrijgen, en aangezien het echt heftig kan worden, wil ik dat niet.  Dus dat is dan duidelijk: pil blijven slikken en dus geen tweede kindje. 

Dit is natuurlijk geen keuze die we over één nacht ijs hebben gemaakt, en het is ook een verdrietige keuze die ook heel vaak niet begrepen of geaccepteerd word. Dit maakt het vaak nog eens extra verdrietig. Soms krijg je haast het gevoel alsof je jezelf tegenover jan en alleman moet verantwoorden over een keuze die zó ongelofelijk persoonlijk is, dat anderen er eigenlijk niets mee te maken hebben. Het is geen geheim dat ik PMDD heb, sterker nog: ik ben daar op de blog heel open over, maar ik heb geen zin om dit elke keer te moeten vertellen op verjaardagen of kraamvisites. Ik vind het namelijk niet echt een feestelijk onderwerp ofzo. Maar dit zijn juist wel de momenten dat die vraag dus heel vaak terugkomt. 

En ik moet ook zeggen: in de periode dat wij nog twijfelden waren deze vragen best lastig. Er zijn echt momenten geweest dat ik heb gedacht werd de keuze maar gewoon voor mij gemaakt, dat ik gewoon een duidelijk verhaal zou hebben dat iedereen ook direct snapt, in plaats van dat mensen altijd denken dat het toch echt wel zou kunnen en dat ik er gewoon voor moet gaan. 

En hoe denkt Tobias erover?

Tegen Tobias zijn we er heel duidelijk over: ons gezin is compleet met één kind. Hij is nog jong en accepteert dit als een gegeven en vraagt eigenlijk (bijna) nooit of er een broertje of zusje komt. Hij vraagt vaker om een huisdier dan om een sibling, eigenlijk.  ;) 

Terug aan de slag

De afgelopen weken heb ik een aantal sollicitatiegesprekken gehad bij een leuk bedrijf waar ik erg graag wilde werken. Gister kreeg ik een telefoontje: ik ben aangenomen!

Vanaf 1 oktober ga ik dus weer terug aan de slag. Het gaat om een functie van (voorlopig) 12 uur: 4 uur in een winkel en 8 uur op de klantenservice van de bijbehorende webshop, waar ik dus de telefoontjes ga aannemen, maar ook deels verantwoordelijk wordt voor de content op de website. Een lekker afwisselende functie, dus. En goed te combineren met school, waardoor ik waarschijnlijk tot de kerstvakantie geen kinderopvang nodig zal hebben.

Ik ben echt superblij met mijn nieuwe baan, het komt precies op het goede moment en ik kijk er erg naar uit om hier aan de slag te gaan.

Tante geworden

Vannacht om kwart over 1 is ons neefje geboren. Hij heet Sem en het is echt een schatje. We zijn helemaal verliefd met zijn allen.

Gek genoeg was ik voor deze bevalling nerveuzer dan die van mezelf. Dus ik ben erg blij dat het allemaal goed is gegaan en dat mijn zus en neefje het allebei goed maken. 

Luisterbieb

Als je lid bent van de bibliotheek kun je via een app ook luisterboeken downloaden en luisteren. Ik vind het ideaal! Ik maak er vooral veel gebruik van tijdens het huishouden of als ik in mijn eentje ergens heen moet op de fiets. Muziek luisteren op de fiets doe ik eigenlijk niet meer, omdat ik dan het verkeer niet goed kan horen, maar met een luisterboek heb ik daar gelukkig geen last van. :)

Wat ik nog fijner vind is als ik het boek dat ik via de Luisterbieb luister ook nog eens in de papieren versie heb. Zo kan ik dan extra snel een boek lezen: tijdens het huishouden luister ik een paar hoofdstukken, en 's avonds lees ik dan weer verder. Want lezen van papier gaat toch wel een stukje sneller dan een luisterboek. Ik vind het een ideale combinatie, in elk geval.

Wat ik zelf wel lastig vind is om leuke boeken te vinden via de Luisterbieb. De indeling is niet zo handig, waardoor het soms een flinke zoektocht is. Daarom heb ik even een paar aanraders van mezelf op een rijtje gezet, voor degene die net als ik last hebben met zoeken:

Thrillers:

• De laatste meisjes - Riley Sager
• IJskoud - Isa Maron
• Ritueel - Isa Maron
• Diagnose besmet - Tess Gerritsen
• Hartslag - Tess Gerritsen

Romantiek:

• Lang leve de liefde - Jill Mansell
• Ik zie je op het strand - Jill Mansell
• Ondersteboven - Jill Mansell

Young adult:

• Een weeffout in onze sterren - John Greene

Kinderboeken:

Tobias vindt alle boekjes van Aadje Piraatje die in de luisterbieb staan erg leuk. 

Wie gebruikt Luisterbieb ook? En welke boeken vonden jullie dan leuk? 

De tattoeëerder van Auschwitz #readingchallenge

De afgelopen dagen las ik het boek De tattoeëerder van Auschwitz, het waargebeurde verhaal over Lale Sokolov, die tijdens de tweede wereldoorlog in Auschwitz terecht komt en daar verliefd wordt op een medegevangene. Dit boek lees ik als boek dat zich afspeelt in een land waar ik nog nooit ben geweest, namelijk Polen.

Het verhaal:
In april 1942 wordt een jonge Slowaakse Jood naar Auschwitz gedeporteerd. Lale Sokolov staat vanaf dan bekend als gevangene 32407. De SS-officieren benoemen hem tot 'Tätowierer', tatoeëerder. Tweeënhalf jaar lang is hij degene die van duizenden gevangenen een nummer moet maken. Zoals van Gita, vanaf dan gevangene 34902. Terwijl hij gedwongen wordt haar te brandmerken, kerft zij haar naam voor altijd in zijn hart. Na drie jaar wordt Gita op dodenmars gestuurd en komt Lale in een ander kamp terecht. Beiden weten te ontsnappen en gaan op zoek naar elkaar. Gedurende zeventig jaar zwijgen Lale en Gita over het begin van hun relatie. Pas na Gita's dood durft Lale hun uitzonderlijke overleversverhaal te delen.

Mijn mening:

Ik vond dit verhaal ontzettend indrukwekkend. Ik kon me haast niet voorstellen dat iemand zoveel gruwelijke dingen mee kan maken in zijn leven. Dit boek zal me zeker bijblijven.

Echter: qua schrijfstijl sprak het me niet echt aan. Het boek is geschreven vanuit personaal perspectief. Dit zorgt ervoor dat er toch altijd een stukje afstand blijft in het verhaal, waardoor het soms wat feitelijk aandoet. Wellicht heeft dit er ook mee te maken dat het wel een heel heftig boek zou worden anders.

Ik geef het boek 4 sterren: het verhaal zelf vind ik 5 sterren waard, maar door de schrijfstijl werden het er 4. 

Nog steeds geen baby...

Vandaag is de datum waarop mijn zusje is uitgerekend. Echt gek hoe snel dat opeens is gegaan. Eerst lijkt het nog zo ver weg, maar de laatste weken is het tóch opeens heel snel gegaan.

Zoals het er nu naar uitziet zal mijn zusje wel overtijd gaan. Er zijn in elk geval nog geen voortekenen dat de bevalling er al aan zit te komen. Gister stuurde ze me zelf dit grappige filmpje, een parodie op een liedje van Moana:

Zelf was ik 2 dagen voor de uitgerekende datum bevallen, maar ik kan me goed voorstellen dat het wel vervelend is om (lang) overtijd te gaan. Ondanks dat de kans natuurlijk erg groot is dat je niet op de uitgerekende datum bevalt, is het toch wel een datum waar je enigszins naartoe leeft. (Sterker nog: mijn schoonmoeder is elk jaar weer in de war en denkt dat Tobias op 4 november jarig is, omdat dat de uitgerekende datum was... maar dat is een ander verhaal ;) )

Zelf kan ik natuurlijk ook niet wachten om tante te worden. Nog maximaal 2 weekjes....