Deze week is het de week van de opvoeding. Door heel Nederland heen worden er allerlei activiteiten georganiseeerd over dit thema. Zelf ga ik hier niet aan meedoen, omdat ik momenteel al meedoe aan een cursus peuter inzicht over peutergedrag en de manier waarop je peuters kunt helpen om door deze fase heen te komen. Als ik niet aan deze cursus had meegedaan, had ik waarschijnlijk wel iets op dit gebied gedaan. Niet omdat ik mezelf nou zo´n slechte opvoeder vind, maar ik denk dat je altijd weer wat kunt opsteken van hoe andere mensen het aanpakken. Net zo goed als dat mensen zich laten bijscholen voor hun werk, is het toch ook top als dat kan op het gebied van ouderschap? :)
Een van de dingen die ik zelf heel belangrijk vind in de opvoeding is het opvoeden tot zelfstandigheid. Voor mij houdt dit in: je kind(eren) ook veel zelf laten oplossen. Ik bemoei me niet snel met Tobias' problemen. Natuurlijk mag hij altijd om hulp vragen, maar dan alsnog probeer ik altijd in te schatten of die hulp wel echt nodig is. Want als je een kind gaat helpen bij dingen die hij al kan dan hou je hem eigenlijk onnodig klein en ontneem je een kind een kans om zelfvertrouwen op te bouwen en te leren dat hij dingen zelf kan oplossen. Gelukkig is dit niet iets dat in 1 keer gebeurt, maar als je het regelmatig doet dan zorg je er eigenlijk voor dat je kind afhankelijker blijft dan nodig is.
Een mooi voorbeeld dat ik op mijn werk regelmatig tegenkom is moeders die bellen voor hun zoons. Het zijn altijd zoons, eigenlijk nooit dochters. En dan bedoel ik niet een kind van 12, maar echt voor hun volwassen zoons. Die dan vaak ook nog gewoon in de kamer zitten terwijl ze hun moeder laten bellen. (Dit weet ik omdat er altijd een moment komt dat ze even iets aan hun zoon vragen: 'Wil je de zwarte of de zilveren iPhone? bijvoorbeeld). Dat blijft me echt verbazen. Waarom zou je als moeder nog telefoongesprekken voor je volwassen kinderen moeten voeren? Op dat moment vind ik toch echt dat je dat zelf moet kunnen doen. (Tenzij het natuurlijk is omdat je het zelf niet kunt, maar dat zou dan wel héél vaak voorkomen!)
Misschien hang ik over 17 jaar ook wel aan de telefoon voor Tobias. Who knows! Maar op dit moment neem ik me voor om hem zulke dingen zelf te laten oplossen. Durft ie niet te bellen? Ik wil met liefde het gesprek met hem oefenen, van tevoren met hem meekijken wat hij precies wil zeggen.... Maar het bellen, dat vind ik dat ie zelf moet doen. En daar oefenen we nu al mee; afgelopen weekend heeft Tobias bijvoorbeeld zelf bij de bakker gevraagd of die een taart voor hem wilde maken voor zijn verjaardag. Supertof! :)
Zijn jullie hier streng in? Of vinden jullie het wel normaal om met instanties te bellen voor je volwassen kind?
Ben het helemaal met je eens. Ik zie aan S. ook dat angst om iets te doen vaak maar één keer is, de eerste keer. Soms oefenen we dan vooraf een gesprek. En is de opluchting erna groot.
BeantwoordenVerwijderenHij moet van mij ook altijd zelf bellen als hij voorbeeld niet naar een sporttraining kan en zelf uitleggen wat de reden is. Hij maakt ook zijn eigen afspraken met de ortho en zo. Wel merk ik dat je dan nog wel moet monitoren of de afspraak wordt nagekomen. Een puberbrein is een chaotisch brein ;-)
Mijn gedachte van 'laat maar een keer misgaan, daar leert hij van' werkt niet, bleek. De volgende keer vergeet hij net zo hard een afspraak. Van de fysio en de ortho hoor ik dat dit echt iets van puber is en dat dit vanzelf weer beter wordt. Daarom nemen we altijd in de ochtend nog even door wat de dag gaat brengen.
Afspraken onthouden doe ik zelfs nog voor Sander, hihi ;)
Verwijderenik heb een zoon met psychische problemen. Dan is het best lastig om in te schatten wat ie kan en niet kan, of wat voor hulp hij nodig heeft om t zelf te kunnen (psychische is zo lekker onzichtbaar he, om over onvoorspelbaar maar niet te spreken).
BeantwoordenVerwijderenMaar ik heb hetzelfde doel gehad als Daantje. En mijn zoon wil nu niet anders meer. Niet alles lukt hem (19), het meeste wel. Soms vraagt hij nog hulp, soms adviseer ik hem nog. Maar hij is er bijna.
Onderweg heb ik veel gehad aan het zinnetje: Wat hij niet kan, help ik m bij (NIET: doe ik voor m!), en wat hij kan, eis ik van m. Vooral dat laatste vonden andere ouders (van probleemkinderen) erg van mij. Zo pusherig.
Nee, dat is normaal ouderschap. Niet het leukste onderdeel soms, maar hoe meer hij zelf doet, hoe meer energie ik overhoudt op andere vlakken een goede ouder te zijn, of te adviseren. En zoonlief moet leren met moeilijke siutaties om te gaan, dat is nu eenmaal onderdeel van t leven (zou ik als moeder wel anders willen, maar tja - zo machtig ben ik niet)
Was lastig, maar als ik zie hoever zoonlief nu is (laatst zelf z'n laptopp uitgezocht en besteld - bij Coolblue idd), ben ik blij en trots dat ik mn rug recht heb kunnen houden en dat zoonlief alle hobbels heeft kunnen overwinnen.
Knap van je, KruidigMeisje. Dat lijkt me inderdaad erg lastig, maar uiteindelijk wil je toch dat ook je kind met psychische problemen zijn hoofd boven water kan houden. Ik denk juist dat het dan extra belangrijk is om daarbij hulp aan te bieden ipv alles voor ze doen.
VerwijderenFijn dat het nu zo goed gaat met jouw zoon. En bevalt zijn laptop? ;)
Goed hoe je dit beschijft, kruidigmeisje: hoe meer hij zelf kan, hoe meer energie jij in andere aspecten van het moederschap kunt stoppen.
VerwijderenZo denk ik er ook over...!
Ik vind het heel goed, dat je er zo bewust mee bezig bent. Ik probeer het ook, maar het is vaak ook gewoon makkelijker om het zelf te doen, dan je kind het op te laten lossen. Alhoewel, ik vergeet zelf heel veel. Alleen al wat dat betreft is het handig als mijn kinderen nu al zelf leren te onthouden dat er op dinsdag een gymtas mee moet bijvoorbeeld. :-)
BeantwoordenVerwijderenO ja, dat herken ik zeker!! Tobias wijst mij ook vaak op dingen die ik vergeet. Bijvoorbeeld mijn sleutels ofzo. Erg eigenlijk :P
VerwijderenIk hoop dat mijn kinderen later voor mij gaan bellen, want ik hou helemaal niet van bellen met instanties :-/
BeantwoordenVerwijderenOei, wel herkenbaar. Mijn dochter regelden hun hele leven zelf vanaf hun twaalfde ofzo, bij mijn zoon duurde dat tot hij een jaar of 21 was....Ik kan goed een van die moeders zijn die jij aan de telefoon had. Ik doe de opvoeding vooral uit mijn gevoel en zoon had veel moeite met prikkels en structuur. Dat hebben veel mannelijke adolescenten, de prefrontale cortex is nog niet uitgerijpt. Ontzorgen door even voor hem te bellen hoorde er bij voor mij. Op een gegeven moment lukte het hem zelf hoor, zonder eindeloos oefenen of strijd. Hij studeert nu in een ver buitenland en regelt alles prima zelf, ook bij problemen. Wat hij wel heeft meegekregen is dat als je om hulp vraagt, je dat ook krijgt zonder voorwaarden.
BeantwoordenVerwijderenIk kan me er nog weinig bij voorstellen, maar ik geloof zeker dat mannen en vrouwen daarin heel erg van elkaar verschillen.
VerwijderenIk ben t helemaal met je eens. Ook met het feit dat je je altijd kunt ontwikkelen ( op werk- of persoonlijk gebied of op t gebied van de opvoeding)Zorgen voor wordt zorgen dat. Ik creeer de veilige omgeving, zij doen de rest. Dat kun je op verschillende manieren doen; een situatie oefenen, voordoen, spiegelen, advies geven.... Wat ik doe is afhankelijk van de situatie en verschilt ook nog per keer. Eigenlijk doe ik t zelfde voor mn bewoners. Die zijn verstandelijk, lichamelijk en psychisch beperkt. Ik laat ze doen wat ze zelf kunnen en bied ondersteuning waar zij dat, op dat moment nodig hebben. Als ze t echt niet kunnen dan pas neem ik iets over. Van dit soort succeservaringen " groeien" ze, door de jaren heen zie je ze zelfstandiger worden. Dat is met je kinderen ook. Maar ook ik trap soms nog in die valkuil en neem iets over terwijl dat helemaal niet nodig is. Gelukkig zijn mijn meiden nu zo groot dat ze me wel tetugfluiten hierin ;-) il denk dat jij t met Tobias heel goed foet. Ik lees steeds dat je er zo goed over nadenkt, dat doet echt niet iedereen!
BeantwoordenVerwijderenBedankt voor je reactie, Sandra. Ik heb zelf in het verleden ook een jaar in een instelling voor begeleid wonen gewerkt en daar was het toch wel veel pappen en nathouden. Veel werd voor de mensen gedaan, want ze waren toch al oud, dus waarom nog stimuleren om iets zelf te doen? Ik vond dat echt erg. Die mensen konden al zo weinig zelf en dan neem je ze ook nog het laatste stukje wat ze wél kunnen af :( Fijn om te lezen dat het niet overal zo gaat
VerwijderenDe tijden en inzichten zijn heel erg veranderd. Gelukkig maar. Toen ik25 jr geleden begon met werken nam ik ook alles over, zo werkte je toen. Het was echt wel even lastig om dat in de loop der jaren te veranderen maar ik ben blij dat het nu anders is. Hoewel sommige van mijn bewoners het echt niet leuk vinden als ik zeg dat ze t zelf kunnen. Soms moet ik op mn handen gaan zitten want doe ik iets tien keer sneller hihi. Gelukkig heeft de instelling waar ik werk als motto; het beste uit jezelf halen. Zowel voor de bewoners als de medewerkers. Ik ben blij met die ontwikkeling!
VerwijderenGrappig dat het altijd zoons zijn waarvoor gebeld moet worden. Dat lijkt me leuk aan jouw werk, dat je dat soort dingen hoort en ziet.
BeantwoordenVerwijderenIk zou niet voor mijn zoon gaat bellen, want uiteindelijk bewijs ik hem daar geen dienst mee.
weer een goede eyeopener :) neem dochter (temperamentvol, snel overprikkeld, bekaf na een schooldag) veel uit handen.. ene kant niet erg, ik werk thuis, niet altijd fulltime, meestal niet fulltime zelfs.. maar aan de andere kant.. wat ze wel kunnen, ook qua energie.. ook zelf laten doen.. ondanks strijd.. juist volhouden.. gaat met veel dingen goed, maar als t gaat om zelf doen nog te weinig.. ;) soms moeten ze opeens zelfstnadig zijn.. zoals laatst naar turnen.. ik had 3 opvangkindjes en zoontje, normaal ga ik mee naar binnen, maar eerst 4 kindjes uitladen, allemaal mee naar binnen... niet handig.. dus gezegd dat ze alleen naar binnen moest.. was geen enkel probleem!! :D heerlijk!! en zo bracht ze laatst ook de jongste naar de klas.. ;) konden de opvangkindjes in de bakfiets blijven zitten :p wat een luxe soms ;) en wat fijn dat ze in veel dingen ook wél zelfstandig is.. ;) (de rest is ruzie ontwijkend van mij.. en uitproberen en luiheid soms van haar en soms echt te moe of te weinig overzicht.. maar ook dat kan ze leren.. zoals opruimen enz :p komt goed! )
BeantwoordenVerwijderenaltijd wel mn doel om kinderen zelfstandig te maken. als gastouder ook natuurlijk! voordeel is dat dat best makkelijk gaat want tijd om voor iedereen een boterham te smeren heb je niet in een krap uurtje.. ze gaan hierdoor al snel zelf proberen met mes en boter.. zien ze ook van de anderen ;) ideaal ;) (wel een hoop geduld hebben en je niet storen aan extra schoonmaken ;) ) maar ook jas zelf aan doen, schoenen, zelf vragen als je iets wil enz..
Uhm....puntje van aandacht voor mij. Ik probeer 't wel, maar betrap mezelf erop dat ik het vaak toch maar even snel zelf doe.
BeantwoordenVerwijderenOh hou op! Helemaal waar. Mijn schoonmoeder zou het liefst alles regelen voor mijn vriend. (39jr, hoge functie en echt wel tot alles in staat). Gelukkig heb ik een moeder die weet dat ik dat nooit zou willen :)
BeantwoordenVerwijderenSuuz