De afgelopen dagen ben ik een beetje ingestort. Ik noemde het eerder al: de afterparty van mijn sociale batterij. Maar eerlijk is eerlijk… deze afterparty voelt inmiddels wel erg lang. We zijn inmiddels een week verder en ik ben nog steeds aan het bijkomen van mijn verjaardag.
En het ligt natuurlijk niet alleen aan mijn verjaardag. Er speelt van alles tegelijk. De gezondheid van mijn schoonvader gaat niet goed. Mijn ouders gaan binnenkort verhuizen. Mijn vader heeft bestralingen nodig. Het zijn allemaal dingen die in mijn hoofd blijven rondzingen en langzaam maar zeker mijn prikkel-emmertje vullen.
Daar bovenop komt mijn alexithymie — een duur woord voor “niet zo goed weten wat je voelt” - het is een autisme-dingetje. Het betekent voor mij dat ik de impact van slecht nieuws vaak compleet verkeerd inschat. Dan loop ik een halve dag rond alsof er niets aan de hand is… en ineens, om een minuscuul dingetje dat misgaat, barst ik in tranen uit. Een dramatische huilbui over iets totaal ongerelateerds. Het voelt raar, maar dit is hoe mijn systeem werkt.
En ja… dat alles bij elkaar zorgt er nu voor dat ik een beetje aan het instorten ben. Het is wat het is, even geen vrolijke blogpost, maar wel een eerlijke.... Ik hoop snel weer met wat gezelligers te komen 😊 En stiekem hoop ik op tips, want ik kan toch niet de enige zijn die af en toe door pittige tijden heen gaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Alleen aardige, opbouwende, positieve reacties zullen worden geplaatst. Over niet geplaatste reacties wordt niet gecorrespondeerd ;)