Grappig is dat ik me van tevoren nog heel weinig had voorgesteld. Ik ben nooit echt een 'poppenmoeder' geweest en voor veel mensen kwam het ook als een verrassing toen ik zwanger was, omdat het ze niet had verbaasd als ik geen kinderen zou krijgen. Ik was daar zelf ook nooit zo erg mee bezig en heb ook nooit het gevoel gehad dat mijn leven niet compleet zou zijn zonder kinderen. Zowel Sander en ik stonden er vrij nuchter in: ik stopte met de pil en als ik zwanger zou worden: toppie! Als ik niet zwanger zou worden dan zou er (voorlopig) ook nog geen man over boord zijn. Ik was uiteindelijk heel snel zwanger dus ik weet niet of ik er nog zo over zou denken als het niet snel was gelukt, maar zo stonden we er toendertijd in.
(Overigens vanaf het moment dat ik de zwangerschapstest in handen had sloeg dit helemaal om! Ik kon me direct geen leven meer voorstellen zonder dit kindje en ben heel erg bang geweest voor een miskraam tijdens de eerste periode, omdat ik toen veel last heb gehad van tussentijds bloedverlies. En ook nu ben ik uiteraard helemaal gek op Tobias, maar dat is volgens mij wel duidelijk!!)
Maargoed,ik ben eerlijk gezegd dus heel blanco het ouderschap ingestapt. Ik heb niet jarenlang gedroomd over hoe geweldige moeder ik zou worden, dat ik nooit tegen mijn kinderen zou schreeuwen enz, enz. Ik liet het allemaal heel erg op me afkomen toen het moment zich aandiende. :)
Maar toch een lijstje met dingen die ik me van tevoren niet had kunnen voorstellen:
- Hoe ongelofelijk, bizar trots ik kan zijn als iemand een complimentje geeft over iets dat Tobias doet
- Hoeveel zorgen ik me af en toe kan maken als hij gewoon verkouden is.
- Dat het behoorlijk irritant kan zijn als ik heel erg mijn best hebt gedaan om lekker te koken en dat Tobias het dan niet eens wil proberen. (En dan vervolgens bij oma en opa wél gewoon alles eten, waardoor het nog lijkt alsof ik iets verkeerd doe ofzo!!)
- Dat ik sommige momenten zo ontzettend verliefd kan zijn op Tobias, terwijl ik hem op andere momenten wel eens achter het behang wil plakken
- Dat het zo heerlijk is als hij even naar bed gaat en ik dan even wat tijd voor mezelf heb
- Hoe vaak ik wakker lig met enge gedachtes in mijn hoofd over wat Tobias allemaal zou kunnen overkomen
- Hoe bepaalde keuzes die ik vroeger in één dag kon maken nu soms wel een paar maanden duren, omdat ik gewoon het beste wil voor Tobias
- Hoe geweldig ik Sinterklaas zou gaan vinden, puur vanwege hoe geweldig dat Tobias het vindt
- Sowieso dat het cliché klopt: als je kinderen het naar hun zin hebben, heb je het zelf ook naar je zin!
Ik was altijd al een moedertje. Niet van poppen, daar had ik niks mee, maar met echte kinderen. Ik zorgde ook graag voor mijn anderhalf jaar jongere broertje. Later paste ik vaak op buurkinderen.
BeantwoordenVerwijderenHet leek me helemaal geweldig om zelf ook kinderen te krijgen.
Niemand was verbaasd dat ik zwanger werd, al was 22 eigenlijk best jong.
Het moederschap viel me eerst heel erg tegen. Na een heel moeilijke bevalling kreeg ik mijn oudste zoon en hij bleek een huilbaby die niet geknuffeld of getroost wilde worden. Ik vond het moeilijker dan verwacht om de verantwoordelijkheid voor een kindje te hebben.
Ik wilde het bij 1 kind houden, manlief wilde graag nog een kindje. We hoopten allebei dat het dit keer beter zou gaan. Oudste zoon was van een huilbaby veranderd in een heel lief kindje dat helaas wel heel veel ziek was. Tweede bevalling ging beter, dat was echt mooi. Helaas ook nu weer een huilbaby en ook een kindje dat heel veel ziek was.
Die eerste jaren heb ik alleen maar zieke en huilende kindjes verzorgd. Ik heb nooit een slapend babietje van mezelf tegen me aan gehad. Dat vond ik best moeilijk en ik wist niet hoe snel ik alle babyspul het huis uit moest krijgen.
Pas vanaf een jaar of vier vond ik het echt leuk om kinderen te hebben. Hoe moeilijk het begin was, zo leuk werd het later. En we hebben nu twee geweldige gezellige volwassen zoons.
Geen gedoe in de puberteit, gewoon een fijn hecht gezin.
Ik vind het moederschap het mooiste en het moeilijkste dat ik heb gedaan. En nog doe. Want moeder blijf je altijd, al zijn ze volwassen.
Klinkt als een pittige tijd, Yelena. Jouw kinderen hebben ook koemelk-allergie, toch?? Ik was vroeger ook een huilbaby en vraag me nog wel eens af of ik misschien vroeger ook koemelk-allergie had, aangezien Tobias het dus ook heeft. Vroeger was daar een stuk minder over bekend, heb ik het idee...
VerwijderenVroeger was daar zeker geen aandacht voor. Zelfs met mijn 26 jarige zoon werd ik niet serieus genomen toen ik een vermoeden had van koemelkallergie. Wat dus later wel bleek te kloppen.
VerwijderenIk heb het als kind ook gehad en heb nu nog een melkintolerantie. Manlief kan ook niet goed tegen lactose. Het was achteraf gezien dus niet vreemd dat onze zoons allebei een koemelkallergie hadden. Het is nu een lactose intolerantie bij allebei.
Voor huilbabies was vroeger ook weinig aandacht. Ze hadden veel last van darmkrampjes en ik heb het vermoeden dat ze mogelijk pijn in hun nek of schoudertjes hebben gehad als baby. Als we ze oppakten gingen ze vaak nog harder huilen. Vroeger werd alleen gezegd dat het huilen wel een keer overgaat. Dat was wel zo, maar dit had niet gehoeven. Wat dat aangaat is er op dat gebied tegenwoordig veel verbeterd.
Absoluut! De aandacht voor huilbaby´s is een heel stuk verbeterd. Tegelijk denk ik soms ook wel dat het in sommige gevallen enigzins is doorgeslagen!! Sommige mensen hebben nu het idee dat baby´s helemaal niet mogen huilen en denken direct dat er iets zwaar mis is als een kindje net iets meer huilt dan gemiddeld. Terwijl kindjes natuurlijk ook wel eens horen te huilen. Maar de hele dag, dat is echt veel te veel natuurlijk!
VerwijderenDe jongste huilde helemaal veel. Ik las destijds dat een huilbaby vier of vijf uur per dag huilde. Ik was al blij als ie vier of vijf uur stil was.
VerwijderenHeeft jouw moeder een vermoeden waarom jij een huilbaby was? Koemelkallergie zou heel goed een reden kunnen zijn. Mijn jongste moest binnen een week ook koemelkvrij. Dat hielp echter niet tegen het huilen.
Bekend :)
BeantwoordenVerwijderenEn dat hier dan gevraagd wordt nu hoe ze mij kunnen helpen. En dat ze soms niet snappen dat ik zeg dat als het goed gaat met mijn kinderen, het voor mij al zoveel makkelijker gaat, dat het dan wel losloopt.
Wat een mooi post Daantje! Ik vind het heel bijzonder om te lezen hoe je het moederschap ervaart.
BeantwoordenVerwijderenHaha, grappig om te lezen! Ik ben ook totaal niet zo'n poppemoeder en vind ook zeker niet alle kinderen leuk. Als ze van mezelf zijn, zou het denk ik wel anders zijn. Hoewel ik wel hoop dat ik niet zo'n draak wordt die nergens anders meer over kan praten, dat vind ik nu ook best vervelend als ik dat bij anderen tegenkom. Ik ben overigens wel als de dood voor een huilbaby. Bovendien lijkt het me ontzettend moeilijk, want als je iets verkeerd doet, kun je gewoon iemand 'verpesten' voor de rest van z'n leven. Aan de andere kant zal dat ook wel iets zijn dat min of meer vanzelf gaat. Wel met inspanning natuurlijk, maar dat je wel aanvoelt wat goed of fout is.
BeantwoordenVerwijderenLOL geloof me... als je moeder wordt dan worden je kinderen (en het moederschap) toch wel echt een onderwerp - hoewel het ook fijn is om niet alleen daarover te praten.
VerwijderenHet is zo allesomvattend - dát had ik dus nooit gedacht.
Met 2 volwassen kinderen en 2 kleinkinderen kijk ik met een warm hart terug. Van elke leeftijd heb ik genoten en nu ze volwassen zijn geniet ik nog. Met de kleinkinderen doe ik alles nog eens dunnetjes over. En alle clichés zijn waar. Geniet ervan.
BeantwoordenVerwijderenDie hoort eigenlijk ook nog in mijn rijtje met dingen die ik niet had verwacht: hoe leuk het is om mijn (schoon)ouders als oma en opa mee te maken :)
VerwijderenWat leuk dat je mijn vraag hebt opgepakt.
BeantwoordenVerwijderenZelf had ik er ook niet zo bij nagedacht of ik kinderen wilde. we gingen samenwonen in midden 70-er jaren en de vrienden om ons heen kregen kinderen en wij deden gewoon mee. Ik was ook binnen 3 maanden zwanger en ging er vrij relaxed mee om, had een fijne zwangerschap en snelle bevalling. Achteraf had ik dat best een tweede keer willen meemaken, maar door verschillende oorzaken is dat er niet van gekomen.
Nu ben ik blij dat ik er destijds niet bewust over heb nagedacht zoals nu veel vaker voorkomt. Heel waarschijnlijk was mijn dochter er dan niet geweest.
Zij heeft trouwens zelf geen kinderen en ik ben ook gelukkig niet het naar kleinkinderen verlangende omatype.
Mijn moeder stond er ook vrij nuchter in. Die zei altijd: ik word niet zo´n oma die alleen over haar kleinkinderen praat. Nou, dat is dus wel omgeslagen toen ze eenmaal oma werd. Ze is helemaal gek met Tobias en als we daar op visite zijn is het altijd 'vechten' om haar aandacht als Tobias erbij is ;)
VerwijderenEn zo zie je maar, ben je toch opeens in eeen échte moeder verandert! :-)
BeantwoordenVerwijderen