Wat een maand

 ik zag net dat er alweer een maand voorbij is gegaan sinds ik voor het laatst een blogpost had geschreven. Dit heeft wel een reden. We hebben een vrij heftige maand achter de rug namelijk. 

Eigenlijk speelt dit al iets langer, maar het gaat psychisch niet zo goed met onze buurman. En omdat hij geen familie en weinig vrienden heeft, voelde ik me hier heel erg bij betrokken. Hierdoor zijn er de afgelopen maanden nogal wat aparte akkefietjes geweest. Hij is bijvoorbeeld twee keer uit het ziekenhuis weggelopen terwijl het wel belangrijk was dat hij daar bleef - wij werden dan gebeld, omdat hij door ons zou worden opgehaald. Een keer heeft Sander hem zelfs teruggebracht.  Ook stond hij regelmatig 's nachts in de tuin te zingen of hard te praten. 

Er zijn de afgelopen 2 maanden geen weken voorbij gegaan dat we niet gedoe en stress hadden van de buurman. Ik probeerde het elke keer los te laten, maar als er dan weer wat gebeurde verlegde ik toch weer de grenzen om hem toch weer te helpen. Maar de maat was voor ons wel vol toen we vorige week maandag midden in de nacht een dreigend briefje in de brievenbus kregen, omdat hij dacht dat wij de politie hadden gebeld. Ergens snap ik wel dat hij dit heeft gedaan terwijl hij in de war was, maar dit betekent voor mij wel dat ik nu mijn handen er ook vanaf trek. 

Ik heb me de afgelopen weken dus best vaak onveilig gevoeld in mijn eigen huis. De buurman is inmiddels gedwongen opgenomen en komt pas weer terug als hij weer in balans is. Ondertussen probeer ik zelf mijn op hol geslagen stress-systeem weer een beetje in het gareel te krijgen. Dit lukt de ene dag beter dan de andere.