Verward

 Ik wil even mijn verhaal doen. Ik weet tijdens het schrijven nog niet eens of ik het ga posten, maar ik wil dit toch even vertellen. Ik plaats het tijdelijk heb ik besloten. Over twee weken haal ik deze blogpost weer weg 

Wij wonen hier nu 11 jaar en toen we hier net kwamen wonen werden we door buurtbewoners aangesproken: pas op met je buurman, want hij is gevaarlijk en kan flippen. Destijds hebben we dit aangehoord en gezegd: wij gaan niet af op roddels, we bekijken zelf hoe wij met onze buurman omgaan. In onze ogen is het gewoon een excentrieke man, maar zo lang wij geen last van hem hebben is het helemaal prima wat ons betreft.

9 jaar lang hebben we gewoon rustig naast hem gewoond. Tot hij 2 zomers geleden aan een klusproject begon, waarbij hij dagelijks hetzelfde stuk ging schuren en stoppen. Dit heeft 6 maanden geduurd en toen was ik het echt helemaal zat en heb hem gevraagd hoe lang het nog zou gaan duren voor hij klaar was met dit project, en dat wij anders buurtbemiddeling is zouden gaan schakelen om afspraken te maken over het constante lawaai. Toen  heeft hij ’s nachts zijn steiger weggehaald en in huis lopen schreeuwen. Dit voelde beangstigend, omdat ik een gewoon verzoek had gedaan en zo’n bizarre reactie kreeg.

Vervolgens heeft over de loop van ongeveer 2 maanden de buurman regelmatig ’s nachts in zijn tuin staan praten, schreeuwen, dansen. Het ging duidelijk niet goed en ik heb meerdere keren aan de bel getrokken omdat ik me zorgen over hem maakte en hij mij ook wakker hield met dit lawaai. Overigens kwam dit niet allemaal doordat wij hem hebben aangesproken, de buurman heeft ook veel onrust gehad van andere dingen waar wij niets vanaf wisten. Maar het voelde heel naar om elke keer een buurman in onze aangrenzende tuin te hebben die vreemde dingen doet midden in de nacht en ons daarmee wakker houdt.


Op een gegeven moment had ik praktisch dagelijks contact met maatschappelijk werk, de stadsmarinier, de politie, een kennis van de buurman.... Ik heb aan alle kanten geprobeerd hulp te krijgen voor de buurman die duidelijk de weg kwijt was, maar je krijgt overal te horen: als hij zelf geen hulp wil, kunnen we niks voor hem betekenen. Dat wij ondertussen zoveel overlast hadden, daar werd totaal geen rekening mee gehouden. Als eigenaar van een koopwoning heb je eigenlijk heel weinig wegen te bewandelen om met zo iemand om te gaan 


Op een gegeven moment stond de ambulance voor de deur en bleek hij per ongeluk in zijn verwarring een overdosis te hebben genomen, hij is toen naar het ziekenhuis gebracht en daar moest hij een nachtje blijven. Omdat hij niemand had is toen aan ons gevraagd of wij hem de volgende dag wilden ophalen. Maar toen kregen we een telefoontje dat de buurman was weggelopen uit het ziekenhuis. En of wij wilden kijken of hij thuiskwam. Dit gaf ook veel stress en onrust binnen ons gezin.



Een week later: weer ambulance. Weer aan ons gevraagd of wij hem wilde ophalen. Hij zou pas terug mogen naar huis als er thuiszorg was geregeld, want hij heeft duidelijk hulp nodig bij het innemen van zijn medicatie. Maar hij is weer “ontsnapt” (niet echt, want hij was die dag ook door een psychiater van de crisisdienst gezien die hem wilsbekwaam had verklaard, dus hij mocht weg, maar er was met hem afgesproken dat hij moest blijven tot hij thuis hulp had). Wij weer onrust, en ook de angst dat hij opeens dood in zijn huis zou liggen.




Ondertussen ging het ’s nachts lawaai maken gewoon door. Meerdere keren de politie gebeld die dan kwam kijken maar niks kon doen. Tot op een gegeven moment de buurman een dreigbriefje in de deur kwam gooien - net die ene keer dat niet wij, maar de thuiszorg de politie had gebeld omdat hij niet thuis was toen hij zijn levensbelangrijke medicatie moest hebben. Een zeer beangstigende situatie vond ik dit.



De volgende dag kwam ik thuis en stond een ambulance voor zijn deur en 2 politie-agenten. Ze gingen naar binnen, kwamen roepend weer naar buiten en toen is de parate eenheid gebeld. Later bleek dat de buurman weer een overdosis had genomen en ook de politie had bedreigd. Hij is toen voor 3 maanden opgenomen geweest. Toen stond hij opeens weer bij ons voor de deur, omdat hij zelf geen sleutel van zijn huis had. Mijn hart zat meteen in mijn keel. Als buren wordt je namelijk nergens van op de hoogte gesteld en moet je er maar op vertrouwen dat het opeens weer ok is met de buurman.



Toen hij weer thuiskwam merkte ik dat ik het geheel geen plekje had kunnen geven en dat ik eigenlijk  opeens last kreeg van flashbacks, extreem gevoelig voor geluid en “gevaar” enz. De buurman leek ok, maar ik was dat niet - de hele situatie had mij een flinke mentale duw gegeven. Dit heeft een flinke tijd geduurd voordat ik me weer enigszins veilig voelde in mijn eigen huis. 



De afgelopen jaren waren weer relatief rustig. Af en toe was de buurman opgenomen en soms was hij thuis. Toen er dus een week een doos voor zijn deur stond, dacht ik daar niks van, ik dacht dat hij wel weer zou zijn opgenomen. Maar een andere buurvrouw heeft de politie gebeld, en toen is de politie gister komen vertellen dat onze buurman is overleden. 

Het geeft een heel dubbel gevoel. Ik vind het enorm triest dat niemand de buurman heeft kunnen helpen en dat het nu zo is afgelopen. Aan de andere kant ook een stukje opluchting. En tegelijkertijd wordt die hele tijd dat het zo slecht is ook weer opgerakeld. Het doet dus heel veel met mij. Ik hoop dat het snel weer een plekje kan krijgen. Dit opschrijven heeft al een beetje geholpen.