Gister werd Tobias twaalf. Twaalf! Dat voelt groot. Een beetje alsof hij niet meer echt een kind is, maar opeens een echte puber. En naast dat ik daar als moeder natuurlijk even sentimenteel van word, merk ik ook dat zijn leeftijd ineens op allerlei plekken gevolgen heeft — vooral financieel.
Want blijkbaar is twaalf een magische grens.
Vanaf nu betaalt hij volwassen prijs in het openbaar vervoer. Geen kinderkaartje meer voor de trein of bus. Uit eten bij een all you can eat? We betalen voor hem hetzelfde als voor onszelf.
En in sommige pretparken of musea? Ook daar mag hij nu “volwassen” bedragen aftikken.
En ergens voelt dat zo gek. Want ik zie in hem nog steeds dat kleine jongetje dat met zijn rugzakje op de achterbank zat te zingen, of eindeloos kon praten over Pokemon. Hij is wel gegroeid, letterlijk en figuurlijk, maar volwassen prijzen? Nee, natuurlijk niet!
Toch dwingt dit soort praktische dingen me om te zien: ja, hij wordt groot. Niet alleen in lengte (want serieus, hij groeit sommige volwassen mensen al voorbij!), maar ook in zelfstandigheid. Hij fietst zelf naar school, weet hoe hij moet pinnen en kan op sommige gebieden inmiddels beter met zijn telefoon omgaan dan ik.
Het voelt een beetje als een overgangsritueel — maar dan eentje die vooral zichtbaar is in mijn portemonnee. 😅 En ergens hoort dat er ook bij: dat stukje loslaten, beetje bij beetje, terwijl je meegroeit in de nieuwe fase.
Dus vooruit: welkom bij de volwassen prijzen, Tobias. Maar thuis mag je nog gewoon kind zijn, met warme chocolademelk, een dekentje op de bank en lekker samen films kijken.
