Guilty pleasures en kleine kantjes

Vandaag is de opdracht om te schrijven over een guilty pleasure of een verbeterpuntje in je leven.

Guilty pleasures, ik heb er wel meer dan één. Mijn grootste was tot voor kort het fantaseren over hoe ik weg zou gaan bij mijn huidige werk. Ik fantaseerde er dan over dat ik een contract aangeboden zou krijgen en dat ik dan zou kunnen zeggen dat ik een andere baan heb gevonden. Helaas liep het net even wat anders en was ik nog niet zeker van mijn nieuwe baan toen ze me een jaarcontract aanboden, dus moest ik nog even inbinden. Maar nu is dat gelukkig over.


Een andere fantasie van mij was om jullie te vertellen hoe stom mijn werk is. Dus dat ga ik nu ook eens doen. De waarheid over mijn huidige werk: het zuigt! Je wordt als een nummertje behandelt. De cijfertjes gaan vóór alles. We werken met een 'servicelevel', wat erop neerkomt dat je zo snel mogelijk de telefoon moet opnemen. Wat er daarna met de klant gebeurt dat interesseert niemand. Als de telefoon maar op tijd wordt opgenomen. 
Toen Sanders opa op sterven lag wilde ik een dagje vrij nemen om met Sander nog een keer afscheid te gaan nemen van zijn opa. Maar er hadden die dag al mensen vrij en als ik ook vrij zou krijgen dan zou het servicelevel te laag worden. Dus ik moest zelf maar regelen dat iemand anders voor mij zou komen werken. Kortom: het bedrijf waar ik werk is echt onmenselijk!
Een andere collega had een zus die ging trouwen, zelfs hier kon ze geen vrij voor krijgen. Dat is toch te achterlijk voor woorden?!
Overigens kunnen mijn directe leidinggevenden hier ook weinig aan doen; zij krijgen het ook weer van bovenaf te horen en moeten ook doen wat hen wordt opgedragen door mensen die duidelijk nog nooit een callcenter van binnen hebben gezien.


Daarom hoor ik mezelf nu ook regelmatig gniffelen. Niet voor mijn collega's, maar vooral voor het bedrijf. Want vlak voor ik vertelde dat ik wegging hebben ze het contract van een andere collega die hetzelfde werk deed als ik gestopt. En in plaats daarvan míj dus een jaarcontract aangeboden. Nu zijn ze er opeens twee kwijt. Moeten ze mensen maar niet als nummertjes behandelen, maar gewoon als mensen! Ik gun mijn collega's dat ze het wat rustiger hebben dan nu het is, maar ik vind het zó lekker dat het servicelevel nu gewoon compleet kapot gaat! 


Normaal gesproken ben ik nooit wraakzuchtig of rancuneus, maar in dit geval zeg ik: dit is karma! Als je mensen slecht behandelt zal het je zelf ook slecht gaan! Daarom weet ik ook zeker dat ik het veel beter naar mijn zin zal hebben bij mijn nieuwe werk; daar worden mensen (zowel klanten als personeel) niet als nummer behandelt, maar als een individu.


Hebben jullie ooit wel eens werk gedaan dat echt vreselijk was?