Over iets meer dan een week ga ik samen met mijn moeder en zus naar de musical Moulin Rouge. Een avond vol gave muziek, dans en theater, waar ik enorm naar uitkijk. Maar er is één klein dilemma: ik moet bijna altijd huilen wanneer ik live muziek hoor. En eerlijk gezegd, voelt dat een beetje ongemakkelijk voor me. 😳
Het is niet dat de muziek me verdrietig maakt—daar zou ik misschien nog wat meer begrip voor hebben. Nee, het is juist omdat ik het zó mooi vind. De klanken raken me diep, en als ze dan ook nog eens live voor mijn ogen worden uitgevoerd, komt het extra hard binnen. Voor ik het weet, zit ik daar in het theater met tranen over mijn wangen.
Ik heb me afgevraagd waar dat vandaan komt, dat huilen om muziek. Een zoektocht op Google bracht me niet veel verder, behalve dat het iets te maken zou kunnen hebben met dopamine. Het schijnt vergelijkbaar te zijn met de slappe lach, waarbij je ook soms spontaan in tranen uitbarst (iets waar ik trouwens ook gevoelig voor ben!).
Blijkbaar is het dus iets waar ik weinig aan kan veranderen. In feite betekent het dat ik op zo’n moment gewoon intens gelukkig ben, zo gelukkig dat het een traantje ontlokt. Als ik het zo bekijk, is het misschien wel iets moois, iets dat ik zou moeten koesteren in plaats van me ervoor te schamen. Misschien lukt het me in de toekomst zelfs om die tranen te omarmen als een teken dat ik ergens enorm van geniet.
Ik ben wel benieuwd: ben ik de enige die dit heeft, of herkent iemand het? (Of juist helemaal niet?)
Ik herken het wel. Niet perse met muziek ondanks dat ik dat ook regelmatig heb maar ook in andere omstandigheden. Op mijn vakantie zat ik met mijn gezin bij een dolfijnen show. Iedereen genoot. Ik ook en ondertussen voel ik tranen over mijn wangen gaan. Snel wegvegen met een tissue en hopen dat niemand het ziet. Ook ik heb mij regelmatig afgevraagd waarom ik dat nou heb. Ik zie mijzelf als een nuchter persoon, niet als heel gevoelig.
BeantwoordenVerwijderenInge
O ja, dat herken ik ook. Vogelshows, moet ik ook altijd huilen, zo ontroerd door al die mooie dieren.
VerwijderenDat is helemaal ok dat je moet huilen bij life muziek. Na de dood van mijn liefste wilde ik niet naar life muziek omdat ik bang was voor huilen. Toen ik het toch deed voelde ik dat het me goed deed. Wel op een beschutte plek en zakdoekjes mee. Het is een hele gezonde normale manier van je emoties te uiten. niet eens nodig om dat te analyseren ( maar mag natuurlijk wel). Groet, ine
BeantwoordenVerwijderenHeel herkenbaar. Rond Kerst, als er van die zanggroepjes live kerstliederen zingen moet ik altijd veel moeite doen om niet te gaan huilen. Of met een tv programma waarin iets gebeurd wat me ontroerd. Dan komen de tranen ook snel. Geen idee waar het vandaan komt. Ik kan heel erg van dingen genieten dus dacht dat het daar vandaan komt. Een soort huilen van geluk.
BeantwoordenVerwijderenGroetjes van Brenda
Heel herkenbaar, ik laat het gaan/over me heen komen. Goed voor je lichaam/zenuwgestel denk ik dan maar. Ga maar lekker genieten van de musical!
BeantwoordenVerwijderenDe meeste mensen hebben dat in meer of mindere mate, denk ik. Het schijnt dat sommige toonsoorten meer op je gemoed werken dan andere. Ik heb weleens, toen ik in een rotsituatie zat waar ik zelf niets aan kon doen, muziek opgezet waarvan ik echt enorm kon huilen. Die huilbui luchtte echt op.
BeantwoordenVerwijderenWat mooi dat je zo geraakt kunt worden door muziek. Het klinkt ook als een soort ontroering. Niks mis met tranen.
BeantwoordenVerwijderenIk ben ook heel snel ontroerd tot tranen toe, door muziek, een film etc. Dit is bij mij pas gekomen nadat ik mijn eerste kind kreeg, daarvoor had ik dit niet. Inmiddels ben ik 60, en heb vanmorgen nog zitten snotteren bij een you tube filmpje 😊
BeantwoordenVerwijderenHeel herkenbaar: zet mij in de bios, het theater of muziekzaal en zodra de muziek begint, beginnen bij mij de tranen te stromen. Het is net of de klanken mij op een onbewust niveau raken, heel apart. En soms ook onhandig ;-). Oja, ik heb het ook bij kerstmuziek
BeantwoordenVerwijderen