Deze week was het zover: de doorstroomtoets voor Tobias. Een toets waar de kinderen vaak al weken spanning voor hebben en op voorbereid worden, Ondanks dat we hem keer op keer vertelden dat het eigenlijk niets uitmaakte had ook Tobias er toch wel wat spanning voor. Hij had al een schooladvies gekregen voor HAVO / VWO en de school waar hij heengaat kan hij daarmee ook nog doorstromen naar het gymnasium.... Maar toch, de zenuwen waren er.
Op de avond voor de toets kon hij moeilijk in slaap komen. "Wat als ik het heel slecht doe doordat ik vannacht niet goed slaap?" vroeg hij uiteindelijk. Ik heb toen uitgelegd dat er eigenlijk niks kon gebeuren en dat deze toets uiteindelijk geen effect meer heeft op zijn uitstroom van de basisschool. Dit stelde hem wel enigszins gerust.
De ochtend van de toets probeerden we het zo ontspannen mogelijk te houden. Een stevig ontbijt, een grapje hier en daar, en een dikke knuffel voordat hij naar school vertrok. Toen hij thuiskwam vertelde hij dat hij alle toetsen snel af had gekregen en dat hij daarna Donald Duckjes mocht lezen en mee kon doen aan een sportlesje.
Dit alles deed me beseffen hoe gek het eigenlijk is hoe we als samenleving zoveel druk leggen op toetsen en prestaties. Zelfs als de uitslag niets verandert, voelen kinderen toch die spanning. En hoewel we Tobias probeerden gerust te stellen, kon hij het toch niet helemaal loslaten en had er zelfs moeite door om in slaap te vallen. En dan zijn wij nog helemaal niet van die pusherige ouders, wij vinden zijn geluk belangrijker dan altijd maar het allerhoogste cijfer halen.
Hoe staan / stonden jullie daarin?
