Zó moeilijk.... Vandaag mag Tobias weer naar het kinderdagverblijf en ik kijk er eerlijk gezegd best wel tegenop. Want elke keer als we hem brengen is het drama. Tranen met tuiten huilen, vastklampen aan mijn benen... Tobias doet er alles aan om ons bij zich te houden. Alle emotionele snaren worden bespeeld om ons toch nog maar even bij zich te houden.
Als we dan weggaan en ik een uurtje later bel om te vragen hoe het gaat krijg ik steevast te horen dat het prima gaat. Hij was direct stil nadat we waren vertrokken. Hij vermaakt zich goed, is lief aan het spelen en vraagt soms wel naar ons, maar niet op een verdrietige manier. Bovendien heeft hij afgelopen dinsdag ook voor het eerst echt geslapen op het kinderdagverblijf, dus blijkbaar begint hij ook daar aan te wennen.
Toch doet het me wel enorm veel verdriet om elke keer zo weg te moeten lopen terwijl Tobias huilt. Maar troosten, zoals we de afgelopen keren hebben geprobeerd, lijkt een averechts effect te hebben. De juffen raden nu aan om het afscheid zo kort mogelijk te houden. Dat is duidelijker voor Tobias en het is net als met een pleister aftrekken: hoe sneller we het doen, hoe minder pijn het hem doet... Maar voor mezelf vind ik het wel heel erg lastig.
Werkt het niet beter om Sander even alleen Tobias weg te laten brengen, als hij er minder moeite mee heeft? Tobias merkt natuurlijk ook dat jij er zo mee zit, en dat zorgt er alleen maar voor dat hij ook lastiger wordt. Groetjes! Pampas
BeantwoordenVerwijderenLastig zeg! Wij hebben met Thijs ook zo'n eerste periode gehad, maar het ging gelukkig snel beter. Ik vond het ook heel erg lastig.
BeantwoordenVerwijderenAch, dit is niet echt leuk !
BeantwoordenVerwijderentriest , ook voor jezelf !
Helemaal niet raar dat Tobias het heeft. Heel veel kinderen hebben het, en vaak in fases. Mijn zoon van 3 heeft het nu opeens ook weer, terwijl hij het een jaar niet had. Maar ik hou mezelf altijd voor: Het is zo weer over. En dat is ook altijd zo gebleken! En sowieso gaat de fase weer over :)
BeantwoordenVerwijderenSucces met de knop omzetten bij jezelf met afscheid nemen.
Vooropgesteld, elk kind is anders, maar terugkijkend op hoe afscheidnemen ging bij onze kinderen, ben ik het eens met de juffen. Een kort helder afscheid werkte bij ons goed. Kinderen kunnen soms haarfijn aanvoelen hoe jouw emoties zijn en reageren daar weer op. Wij hebben met vallen en opstaan geleerd om op een vrolijke positieve manier dag te zeggen. Een van m'n afscheidszinnen was bv: "Een fijne dag X, ik ga nu lekker aan het werk, ga jij lekker spelen met de kinderen en juf ABC? Dan kom ik je aan het einde van de ochtend /middag weer ophalen... Daaag"
BeantwoordenVerwijderenIk denk dat jullie vast ook een 'afscheidsritueel' gaan vinden wat bij jullie en Tobias past. Succes!JBR
Heel herkenbaar. Dochter heeft op de speelzaal bij het afscheid nooit gehuild. Maar op de basisschool als ze niet lekker in haar vel zat wel. En wat je zegt, troosten lijkt een averechts effect te hebben. Het ging bij mij echt recht naar binnen, en ik voelde me zo ontzettend schuldig bij het weggaan.
BeantwoordenVerwijderenEn toch is het inderdaad het beste..Ik zei tegen mijn zoons; lekker spelen en tot strakjes gaf ze een dikke kus en weg was ik. Met een loodzwaar gevoel in mijn maag en wat tranen bij de koffie thuis. Maar na een paar keer was iedereen gewend :)
BeantwoordenVerwijderenHeel heel heel erg herkenbaar.
BeantwoordenVerwijderenDochter (de oudste) had het ook een hele tijd.
Ik was bijna in staat te stoppen met werken.
Maar idd de juffen zeiden dat het vaak een fase is en voordat ik de deur uit was was het al goed.
Toen ze vier jaar werd en dus naar school moest was ze in tranen en tuiten omdat ze niet meer naar het Kdv mocht.de omgekeerde wereld dus.
Nu zit zoonlief ( zelfde leeftijd thobias ) ook in deze fase.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik er nu minder moeite mee heb omdat ik weet dat het overgaat.
Ik herken je gevoel wel. Wat wij op een gegeven moment deden: binnen kort houden en dan buiten nog even zwaaien. De leidster nam J. In haar armen en ze zwaaide mij dan gedag.
BeantwoordenVerwijderenNu heeft ze geen moeite er meer mee. Het is ook wel een beetje een lastige leeftijd 2 jaar. Maar komt echt goed! :)
Zou hij jouw ongemak niet voelen en daarop reageren?
BeantwoordenVerwijderenIk heb het nooit als vervelend ervaren dat de kinderen naar kdv moeten en zij ook niet. Heb dit in elk geval nog nooit meegemaakt, maar zie het wel geregeld op het kdv. Meestal ligt het aan de ouders, blijven te lang plakken en dralen.
BeantwoordenVerwijderenDus hem neer zetten bij zijn favoriete speelgoed, kus en dan weggaan en op afstand van hem eventueel overleggen met de leidsters. Als je dan daadwerkelijk weggaat dan niet weer tegen hem praten maar gewoon negeren.
Des te eerder gaat deze fase over.
groetjes
Janneke
Ik sluit me aan bij de anderen. Kort afscheid werkt het beste. Ik had het afgelopen week andersom. Zoon van 2 begon keihard te huilen toen hij niet ging. Ik had vrij, dus dacht gezellig een dagje samen. Daar dacht hij anders over....
BeantwoordenVerwijderenis ook moeilijk meis.. maakt normaal mee aan de kant van de leidster, als gastouder.. en adviseer dan zelf ook om het kort te houden idd.. ;) maar vond t zelf ook enorm moeilijk toen jongste huilde bij de psz!! pfff mn hart brak, arm ventje. bij hem ontdekt dat hij even wennen nodig heeft.. vaak even optillen, rondkijken wat er aan speelgoed staat en als hij iets gekozen heeft, kan ik weggaan. we zijn nu een jaar verder en t gaat super :) hij merkte dat het routine werd om toch even bij mama te mogen hangen, maar daarna ging ik wel weg. en al met al duurde t vaak maar 5 minuutjes oid hoor, geen half u ;)
BeantwoordenVerwijderen