Een keuze gemaakt over de dagboeken

 Sinds ik mijn dagboeken had teruggevonden heb ik geprobeerd om elke dag even een dagboekje door te bladeren. De eerste dagboeken vond ik nog wel leuk om te lezen, maar hoe meer ik las, hoe meer me opviel dat ik eigenlijk bijna altijd over hetzelfde schreef en dat er heel veel herhaling in zat. Blijkbaar had ik dat destijds nodig, maar loste het niet echt iets op. 

Soms zaten er ook hele tijden tussen dat ik niet in mijn dagboek schreef; dat waren dan (denk ik!) de periodes waarin het goed ging. Want in mijn 'dagboek' schrijven deed ik destijds alleen in periodes dat ik niet lekker in mijn vel zat. Waardoor het eigenlijk één grote klaagzang was. Het lezen van mijn dagboek behoeft dus wel wat context, als je het leest zonder dat ik erbij ben zou je kunnen denken dat ik een heel zwaar leven had....

Bij het lezen merkte ik dat ik eigenlijk alleen maar verdrietig werd. Ik lees heel veel dingen terugkomen waarvan ik in therapie inmiddels heb geleerd om er anders mee om te gaan. Ik vind het zó jammer dat ik daar op mijn 30e pas achter kon komen, in plaats van op jongere leeftijd, dat had het allemaal een stuk makkelijker gemaakt! Daarom heb ik besloten dat ik de dagboekjes ga verbranden. Het is tijd voor mij om die tijd achter me te laten. 

Sommige reacties op mijn vorige blog gingen erover om je dagboek aan je kinderen te laten lezen. Ik heb daar wel over nagedacht of ik dat zou willen. Wat zou Tobias van zijn moeder leren als hij mijn dagboeken terugleest? Ik denk eerlijk gezegd niet veel. Het ging vooral over onbeantwoorde verliefdheden en onzekerheden. Vermengd met het nodige tienerdrama. Ook uit de periode dat hij klein was heb ik liever niet dat hij het terugleest, omdat ik ook daar alleen heb geschreven als ik een zware dag had. Echt heel jammer achteraf! Gelukkig heb ik ook wel een speciaal dagboekje bijgehouden met de hoogtepunten van Tobias, die krijgt hij later van mij voor zichzelf mee. 

En natuurlijk blijft Tobias op dat gebied niet helemaal met lege handen achter: ik hoop dat ik deze blog nog een hele tijd kan bijhouden, en daar heb ik toch ook wel veel van mezelf op laten zien in de loop van de afgelopen 10 jaar. Dus ik denk dat hij daar uiteindelijk ook veel kan teruglezen over hoe ik dingen heb ervaren.