Gister heb ik dan eindelijk mijn diagnose gekregen. Voor mij is dit een heel fijn bericht, omdat ik zelf dus al jaren het idee had dat er autisme bij me meespeelde, maar dit in eerste instantie niet werd gezien door de hulpverlener. Mijn huidige therapeut heeft mij gemotiveerd om voor een second opinion te gaan bij een bedrijf dat meer gespecialiseerd is in autisme, en dankzij haar ben ik dan toch gediagnosticeerd en kan daardoor nu ook gerichter hulp gaan krijgen.
Voor mij is de diagnose een grote stap in het kunnen accepteren van bepaalde eigenschappen die ik heb. Ik heb altijd heel sterk de behoefte gehad om begrepen te worden, maar nu ik weet dat mijn hersenen toch net een tikkeltje anders werken dan die van de meeste mensen, heb ik besloten om dit los te laten. Zo lang ik mezelf maar begrijp is dat voldoende voor mij. đŸ˜‰ Scheelt een hoop frustratie en het kost mij minder energie om het uit te moeten / willen leggen.
Ook bepaalde adviezen ga ik wat meer naast me neerleggen. Leuk dat bepaalde zaken voor een ander zo werken, maar aan advies zoals "dan doe je toch gewoon ...... " heb ik niks, want voor mij is dat niet gewoon. En lange tijd heb ik mezelf daardoor dom gevoeld, want waarom kon IK niet "gewoon ...." Nu weet ik dat het voor mij anders werkt, en dat ik het "gewoon op mijn eigen autistische manier mag doen". En dat ik helemaal niet mislukt ben, maar juist heel veel heb bereikt zonder hulp. En dat ik dus heel erg benieuwd ben wat ik nog meer ga bereiken nu ik weet dat ik autisme heb en straks beter ga leren waar mijn valkuilen liggen.
Heel duidelijk. GOED VAN JE.
BeantwoordenVerwijderenWat fijn voor je! Je leven zal hierdoor verbeteren. Ik kreeg pas op mijn 50ste de diagnose ‘chronisch depressief’ met medicatie en mijn leven is na mijn 50ste een stuk gemakkelijker en leefbaarder geworden.
BeantwoordenVerwijderenThea
Dat woordje "gewoon" is bij elke aandoening oid een dooddoener. Ja als het zo gewoon was deed je dat al.
BeantwoordenVerwijderenBij afvallen ook, dan eet je toch gewoon wat minder?
Goede reaktie van jou zelf op deze diagnose!
BeantwoordenVerwijderenIk heb ooit aan de huisarts gevraagd wanneer ik weer gewoon normaal kon eten. Ik had toen een flinke darmontsteking. Hij antwoordde:” wat is normaal?”. En aan dat antwoord heb ik veel gehad. Want niets is normaal of gewoon. Ieder mens is anders en je moet zoeken naar je eigen normaal en gewoon. En het daarmee doen!
BeantwoordenVerwijderenGefeliciteerd! Een diagnose die je zelf vind passen, waardoor je zelfbeeld gelijk een stuk positiever wordt die gun je iedereen.
BeantwoordenVerwijderenHet is niet te genezen en dat hoeft ook niet want het heeft ook positieve kanten die ga je vanzelf ontdekken en daarna ook bewust gebruiken. En dan is het juist je kracht.
Ervaring, zeker en inmiddels ken ik mijzelf goed, leer steeds beter om asn te geven wat ik nodig heb maar nog veel beter hoe ok mijn eigenschappen voor mijn werk kan gebruiken. Dus doet collega A die dingen waar ik minder goed in ben en ik de dingen die wel moeten
maar waar de afdeling geen lol aan beleefd en ik wel. Win, win.
Wat fijn Daantje. Ik kan me heel goed voorstellen dat zo'n diagnose rust kan geven, en meer inzicht.
BeantwoordenVerwijderenFijn dat het voor jou als bevrijdend werkt dat je nu de diagnose hebt. Het lijkt me vooral fijn dat je nu een ander kan zeggen dat t nou eenmaal net iets anders bij jou werkt hierdoor. Jezelf zijn en kunnen blijven is t belangrijkste
BeantwoordenVerwijderen