Ik heb nu ongeveer 9 maanden mijn diagnose, en bij die diagnose heb ik ook nog eens gratis iets anders gekregen: het autistisch imposter syndroom. Dit komt er in het kort op neer: elke keer als ik iets doe en het gaat goed, en niemand merkt iets van mijn autisme (inclusief ikzelf!) denk ik: heb ik het dan toch maar mezelf wijsgemaakt dat ik autistisch ben? Stel ik mezelf niet onwijs aan?! Ben ik niet "gewoon" op zoek naar een smoes of iets?
Het schijnt dat veel autisten hier last van hebben op een zeker moment. Zeker degene die jarenlang zonder diagnose hebben geleefd schijnen het lastig te vinden om opeens te accepteren dat ze autistisch zijn en hebben nog regelmatig het gevoel dat ze het misschien zich maar inbeelden en dat ze het hebben overdreven tijdens het diagnose proces. Bij mezelf merk ik dit in elk geval wel op. Zodra ik iets doe dat (in mijn ogen!) niet autistisch is, denk ik meteen weer dat ik het mezelf heb ingebeeld en dat ik eigenlijk voor niks bepaalde dingen heb aangepast in mijn leven, en dat ik moeilijk doe als ik bijvoorbeeld aangeef dat ik maar een uurtje wil afspreken.
Toch zorgt juist dit "moeilijk doen" ervoor dat het beter met me gaat. Juist doordat ik mezelf wat meer rust en ruimte gun, heb ik minder last van mijn autisme. Juist doordat ik voldoende rust inplan van tevoren, kan ik op de momenten dat ik wel sociale activiteiten heb even lekker "knallen" - en omdat het dan zo goed gaat, krijg dan dus het gevoel dat ik het me maar inbeeld en dan komt dat imposter syndrome dus weer opspelen. Ik vind dit soms best ingewikkeld.
Dit weekend twijfelde ik bijvoorbeeld weer heel erg omdat het zo gezellig was met mijn schoonouders. Maar vandaag ben ik kapot, en dan weet ik dus: eigenlijk heb ik toch iets teveel gedaan. Ik ben dus ook erg blij dat ik een coach heb die met mij meekijkt en af en toe subtiel laat merken als ik weer geneigd ben om teveel hooi op mijn vork te nemen en die mij soms wel wekelijks uitlegt dat een gezellige dag hebben niet direct betekent dat ik niet autistisch ben, en dat het best wel zwart-wit denken is en dat dit juist wél weer heel erg bij autisme past. In de toekomst hoop ik dat natuurlijk zelf te gaan herkennen, maar nu is het nog echt een zoektocht naar wat wel en niet helpt. En dat mag ook gewoon. 💙
Eigenlijk net als met elke chronische ziekte. Het is altijd balanceren en afwegen of je iets wel of niet doet.
BeantwoordenVerwijderenAls ik een dag afspreek bv met dochter te lunchen en beetje winkelen moet ik me de dagen ervoor ook niet al te druk maken en de dag erna ook vrij houden. Ik heb fibromyalgie en overal artrose, al 2 nieuwe knieen, pen in voet en in 3 vingers. Daar zie je niets van als je me gewoon ziet zitten, maar ik loop vaak met een stok, heb voor verdere afstanden een rollator en een driewielerfiets. Maar verder goed gezond en zie er ook zo uit. Dan denken mensen al snel dat het wel meevalt allemaal. Ze zien me natuurlijk wel op de goede dagen en niet hoe ik met bed uitkom en op slechte dagen worstel de gewone hh dingen te doen
Misschien is het ook gewoon een acceptatie proces? Ik heb zelf een chronische aandoening die ook op mijn sociaal leven een rem zet. De situatie die jij omschrijft herken ik heel goed. Je ziet eerst op tegen een activiteit om er vervolgens toch van te genieten en te denken: oh mooi niks aan de hand. Dan de volgende dag komt de man met de hamer en weet je weer waar je staat en waarom je er ook alweer zo tegenop zag.
BeantwoordenVerwijderenKwestie van wennen? Dat hoor ik om me heen, maar ik kan er maar niet aan wennen. Kan me dat voor jou ook voorstellen. Zal wel een lang proces zijn denk ik dan maar 😅
Ik denk dat veel mensen met een chronische ziekte dit hebben. Als het goed gaat dat ze denken dat de ziekte minder erg is. Maar het blijft altijd grenzen bewaken. En vaak volgens regels leven.
BeantwoordenVerwijderen