Gister heb ik, na 3 maanden vrij intensief onderzoeken doen, een diagnose gekregen. Ondanks dat ik heel graag wilde weten wat de oorzaak was van het elke keer vastlopen, is het toch moeilijk om dan uiteindelijk de diagnose te horen. Want de diagnose is natuurlijk nog maar het begin; nu begint het werken aan mezelf. Wat ik al heel vaak heb geprobeerd (met wisselend resultaat), maar nu wordt er dus niet alleen gekeken naar symptoombestrijding, maar ook naar de oorzaak waarom ik vastloop.
Het goede nieuws: als ik hier aan werk, zou mijn PMDD daar ook een heel eind door moeten verbeteren. Dus da's gelijk 2 vliegen in 1 klap.
Verder wil ik er (op dit moment) niet teveel over kwijt. Eerst ga ik het zelf maar eens een plekje geven. Maar aangezien veel mensen hebben meegeleefd gedurende het diagnosetraject wilde ik toch even laten weten dat ik nu weet waar ik aan kan gaan werken.
Sterkte! Lijkt me een pittige en spannende dag voor je geweest.
BeantwoordenVerwijderenFijn voor je. Je kunt dan van hier uit weer verder. Een pittige diagnose is nooit fijn maar vaak verklaart t wel veel waardoor je wellicht meer begrip krijgt voor jezelf en kunt uitzoeken wat je kunt doen om je situatie te verbeteren. Veel sterkte er mee.
BeantwoordenVerwijderenGeeft ook Sander handvatten om wel of niet rekening mee te houden
BeantwoordenVerwijderenNiet makkelijk, dat begrijp ik. Aan de andere kant, hoop op verbetering. Met goede handvaten kom je wellicht een heel eind.
BeantwoordenVerwijderenZet m op! Je kunt het!
Het recht in de ogen kijken van iets naars, maakt het kleiner. Sterkte!
BeantwoordenVerwijderenIk vind het echt super dapper van je om dit te delen. En net als Kopka....geloof in jezelf, je kunt het!
BeantwoordenVerwijderenFijn dat er dus wel iets aan te doen is! Dat biedt perspectief en hoop voor de toekomst.
BeantwoordenVerwijderenHuisvlijt